Volgens Herman Wijffels maakt Corona, als voorlopige climax van een reeks crisissen, duidelijk dat het grote tijdperk van het individu voorbij is, zowel voor burgers als bedrijven. “Lange tijd is het beleid geweest om burgers en bedrijven alle ruimte te geven om gebruik te maken van de publieke goederen zoals schone lucht, water, de aarde, ons rechtssysteem, het hele pakket aan commons. Het aandeelhouderskapitalisme is daar de sublimatie van.” Volgens Wijffels heeft de wal nu het schip gekeerd: “Achter Corona vandaan komt nu een meer publieke, gemeenschappelijke ethiek. Het collectief wordt boven het individu gesteld. Dat is de kern van de coronacrisis.”
Volgens Wijffels zal dit onvermijdelijk ook zijn beslag krijgen in de landbouw en voeding. Corona is een gezondheidscrisis. In de landbouw van de toekomst zal niet productie, maar gezondheid centraal komen te staan: de gezondheid van burgers, boeren en het ecosysteem waarin we opereren. Ketens moeten korter, want Corona heeft de existentiële risico’s van lange leveringsketens duidelijk gemaakt. Re-regionalisering en re-lokalisering is onvermijdelijk. Dit gaat ten koste van export, maar kan zorgen voor veel nieuwe, groene werkgelegenheid en een nieuwe verbinding tussen stad en land. “Landbouw is lang een segregatiemodel geweest”, aldus Wijffels. De verandering is al van onderop begonnen. De overheid staat er tot nu toe met de rug naar toe, maar het wordt tijd dat de overheid zich omdraait.
In zijn uiteenzetting refereert Wijffels veelvuldig aan de veranderingen in de landbouw die hij als boerenzoon sinds zijn vroege jeugd heeft meegemaakt. Hij heeft begrip voor de weerstand van boeren: “Ik hoor dat ook van boeren in mijn familie. Die zeggen: je hebt mooi praten met je gezondheidsmodel, maar als we niet beloond worden voor zo’n aanpak, kan het niet. Boeren passen gewoon toe wat ze op de landbouwhogeschool hebben geleerd en dat doen ze ontzettend vakbekwaam. En nu komt ineens het bericht dat dat weliswaar vroeger werd gepropageerd, maar nu niet langer kan. Dat is natuurlijk een enorme streep door allerlei rekeningen.”
We moeten daarom collectief zorgen dat een transitie niet ten koste gaat van het inkomen van de boer. Als econoom heeft Wijffels daartoe een radicaal pleidooi: “De voedselketen moet gaan werken met open calculatie. De euro van de consument moet naar rato van inspanning en kosten worden verdeeld over de schakels in de keten.”
Kan de krachtige lobby van fossiele brandstof en agrochemie dit stoppen? Wat betekent dit alles voor de Green Deal van Frans Timmermans? En hoe gaan we dit allemaal financieren? U kunt het hier bekijken en beluisteren.
Klik op het 4-hoekje rechtsonder om het gesprek Full Screen te bekijken
Dit interview is het eerste van een dubbel tweeluik in het kader van It’s the food, my friend. De volgende keer gaat het in een paneldiscussie wederom over 'de speelruimte voor veranderingen in ons voedselsysteem'. De panelleden zijn:
Zij gaan in op hun rol in de verduurzaming van het voedselsysteem en de inhoud van en reacties op het interview met Herman Wijffels, die zelf ook terugkomt in het panel. Felix Rottenberg is wederom moderator. Via Foodlog kunt u input geven voor deze paneldiscussie die eind mei online komt.
Partners
Slow Food Youth Network (SFYN), Transitiecoalitie Voedsel en Rode Hoed
Mediapartner
Foodlog.nl
Deze debatserie wordt mede mogelijk gemaakt door
Op 10 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
#83 Je zit er dus helemaal naast, niet dat ik daar blij van word, maar de werkelijkheid is een totaal andere!
#85 Als reactie op die kwalijke? intensieve veehouderij systemen staat de wens van geïndoctrineerde Bio mensen naar meer open systemen. We kunnen er wel haast zeker van zijn dat de besmetting via derden (knaagdieren, vliegen etc.) daar is toegenomen en nog verder gaat toenemen. Vandaar mijn opmerking over de ratten die van de steden naar het platteland gaan.
#84
Hendrik:
"poging van de natuur om van de meest invasieve soort door middel van een crash af te komen?"
Het mooie van de natuur is dat die geen logica kent.
De natuur is er dan per definite ook maar tijdelijk.
De aarde kent een ontstaan en een ondergang.
Tenzij je natuurlijk 'in de Here bent'.
Die zou dan een zoönose kunnen scheppen om ons in de tang te nemen voor slecht of destructief gedrag en proberen middels een crash van ons af te komen.
Ik ben echter niet 'in de Here', en hij niet in mij...
Het is niets anders dan een strijd van genen, die allen boven willen drijven en parasiteren op de onderliggende laag.
Ook mensen als invasieve soort doen dat, 'zoals het evolutionair ook hoort'.
Daar heb je deels gelijk in.
Maar zoönosen doen gewoon hun werk en willen gewoon naar 'boven' ten koste van anderen en ons.
Zoals zij onze longen infecteren en bezetten, deden wij dat in de 19e eeuw met het Noord- en Zuid-Amerikaanse continent..
En daar niet alleen...
#83
En het zijn geen ratten die uit de grote steden op weg zijn gegaan naar het platteland?
Andere vraag, is de zoönose niet een poging van de natuur om van de meest invasieve soort door middel van een crash af te komen?
#66 Er zijn de afgelopen maanden en jaren meerdere wetenschappelijke onderzoeken gepubliceerd die een relatie leggen tussen de hausse van zoönoses en intensieve landbouw. Van alle zoönoses sinds 1940 is de helft door intensieve landbouw, vooral veeteelt, veroorzaakt (Nature, 2019). Boersma en Boudry pleiten voor een paradigma dat zijn onwerkbaarheid allang heeft bewezen: de biodiversiteit en ecosystemen zijn gesloopt, met oa een 25% reductie van de wereldwijde insectenpopulatie. Maar dat is oud nieuws en wie dat nog steeds niet wil zien, zal het nooit zien. Er is echter nog een ander argument tegen verdere regionale specialisatie: op dit moment zijn er talloze berichten in de internationale pers over dreigende hongersnoden, die helemaal niets te maken hebben met productiecapaciteit of kilo's per hectares, maar volledig worden veroorzaakt door logistieke problemen; die hebben alles te maken met de lengte van ketens en het afbreken van regionale voedselvoorziening ten bate van exportlandbouw in de afgelopen decennia. Kortom, honger is geen productieprobleeem, al decennia lang niet meer, het is een distributieprobleem en politieke-stabiliteitsprobleem en beleidsprobleem. Verdere intensivering en internationalisering van de landbouw betekent dat je deze kwetsbaarheid erger maakt. Boersma en Boudry zitten in een zelfde soort denkloop als de Amerikaanse wapenlobby: veroorzaakt wapenbezit veel doden? Dan moet je de bevolking juist verder bewapenen!