Onderzoekers denken een mechanisme te hebben gevonden dat verklaart hoe obesitas kan leiden tot diabetes type 2. Bij mensen met obesitas kan insuline niet door de vaatwand heen. Insuline kan zo niet de spieren bereiken, waar het normaal gesproken de omzetting van glucose stimuleert. Hierdoor stijgt het bloedglucoseniveau en ontstaat diabetes.
“We ontdekten onverwacht dat het afleveren van de in de bloedbaan circulerende insuline naar de spieren bij obesitas problematisch is. Nog verrassender was dat immunoglobulines, de eiwitten waaruit circulerende antilichamen opgebouwd zijn, een rol blijken te spelen”, vertelt onderzoeker Chieko Mineo.
Chemische reactie
De onderzoekers ontdekten dat obese muizen een onverwachte chemische reactie in hun immunoglobulines hebben. Onderzoeker Philip Shaul legt uit: “Deze abnormale immunoglobulines beïnvloeden dan de cellen aan de binnenkant van de bloedvaten, waar ze een enzym inactiveren dat nodig is om insuline door de vaatwand naar de spier te laten gaan. Mensen met diabetes type 2 hebben dezelfde chemische veranderingen. Als we een muis immunoglobulines geven van een diabetespatiënt, heeft de muis binnen 2 weken ook diabetes.”
De onderzoekers denken een stof gevonden die mogelijk de chemische verandering in immunoglobulines tegen kan gaan en dus diabetes type 2 blokkeert. Ze willen dat in de nabije toekomst ook op mensen gaan testen.
In een korte reactie op dit onderzoek laat Hanno Pijl van het LUMC weten: “Het lijkt wel een interessant nieuw inzicht. Of het ook therapeutische implicaties zal hebben moet nog blijken”.
Dit artikel afdrukken
Chemische reactie
De onderzoekers ontdekten dat obese muizen een onverwachte chemische reactie in hun immunoglobulines hebben. Onderzoeker Philip Shaul legt uit: “Deze abnormale immunoglobulines beïnvloeden dan de cellen aan de binnenkant van de bloedvaten, waar ze een enzym inactiveren dat nodig is om insuline door de vaatwand naar de spier te laten gaan. Mensen met diabetes type 2 hebben dezelfde chemische veranderingen. Als we een muis immunoglobulines geven van een diabetespatiënt, heeft de muis binnen 2 weken ook diabetes.”
De onderzoekers denken een stof gevonden die mogelijk de chemische verandering in immunoglobulines tegen kan gaan en dus diabetes type 2 blokkeert. Ze willen dat in de nabije toekomst ook op mensen gaan testen.
In een korte reactie op dit onderzoek laat Hanno Pijl van het LUMC weten: “Het lijkt wel een interessant nieuw inzicht. Of het ook therapeutische implicaties zal hebben moet nog blijken”.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Helemaal nieuw is dit nieuws niet, het is al vrij lang bekend dat het immuunsysteem een belangrijke rol speelt in het ontstaan van insuline resistentie en diabetes. Het antilichaam IgG is daarbij één van de signaalstoffen en ook zijn rol is al langer bekend, zoals bijvoorbeeld dit artikel uit 2011 al laat zien. Daarin werd ook al aangetoond dat IgG dat werd geïsoleerd uit insulineresistente muizen wel, en IgG uit gezonde muizen niet leidt tot verminderde insulinegevoeligheid als het werd ingespoten bij gezonde muizen.
Ik ben geen biochemicus, maar wat ik ervan begrijp is dat de huidige publicatie laat zien wat nou het verschil is tussen die 'gezonde' en 'ziekmakende' vormen van IgG. Bij de 'gezonde' variant kwamen veel IgG moleculen voor die aan siaalzuur waren gekoppeld, en bij de 'ziekmakende' variant was dat minder. Toediening van een voorloperstof waarmee het lichaam zelf meer siaalzuur kan maken leidde tot een toename van insulinegevoeligheid.
Men ziet daarin natuurlijk kansen voor medicijnen. Maar je kan het ook zien als een nieuwe aanwijzing dat voorkomen van de ontregeling van het immuunsysteem essentieel is. Het is bekend dat voeding en leefstijl daar een grote invloed op hebben. Misschien is het dus verstandiger om daar wat aan te doen, dan achteraf te lopen rommelen met losse stofjes in een poging om de boel weer een beetje recht te breien.
En dat siaalzuur, dat zit veel in dierlijke producten .
Mooie diplomatieke reactie van Hanno Pijl.
Immunoglobulines zijn al jaren in beeld als middel voor een mogelijke behandeling van insuline resistentie (IR). Morrelen in de marge? Er zijn meestal geen medicijnen nodig om IR drastisch te verbeteren? Het blijft toch heel bijzonder te zien hoe onderzoekers zich steeds maar weer in allerlei moeilijke bochten blijven wringen.
Gert, waarom ‘diplomatiek’?
Op immuunglobulinen, en ook op andere eiwitten die door cellen naar buiten worden getransporteerd, zitten korte zijketens die zijn opgebouwd uit aan elkaar gekoppelde koolhydraten. Aan het uiteinde van deze zijketens zit siaalzuur, dit is (anders dan de naam zou doen vermoeden) ook een koolhydraat. Zolang hun koolhydraat zijketens voorzien zijn van siaalzuur, blijven immuunglobulinen in de circulatie. Immuunglobulinen die geen siaalzuur (meer) bevatten worden herkend door receptoreiwitten die op levercellen zitten. Deze nemen ze vervolgens op en breken ze af. Dit systeem zorgt ervoor dat immuunglobulinen (en andere plasma eiwitten) die oud en/of beschadigd zijn na verloop van tijd worden opgeruimd. Ook endotheelcellen bevatten receptoren voor immuunglobulinen. In een eerdere studie is al aangetoond dat de hoge bloeddruk in obese muizen veroorzaakt wordt door binding van hun immuunglobulinen aan deze receptoren. In die studie was niet duidelijk wat nu de reden was waarom immuunglobulinen van obese en niet-obese muizen een verschillend effect op de bloeddruk hebben. Het lijkt er nu sterk op dat, althans in muizen, een verlaagde sialyeringsgraad van immuunglobinen de oorzaak is zowel van de obesitas-gerelateerde hypertensie als van de obesitas-gerelateerde insuline-resistentie.
#1
Er is iets vreemds met Diab-II.
Het is een toenemende markt die met ‘liefde’ geëxploiteerd wordt.
Ik zie het in mijn directe omgeving. Diab-verpleegkundigen, die zwaaien met calorie-dagboekjes, de schijf van 5 leidt een eigen succesvol leven, personal coaches helpen je met de work-out, en trutten (v) schrijven de meest idiote receptenboeken.
Een vriend had geluk; spoot 18-20 eenheden Lantus per dag, en gelukkig voor hem, ging zijn diab-verpleegkundige voor langere tijd de lappenmand in. Hij kreeg een specialistisch diabetes geneeskundige, die er korte metten mee maakte.
Die gaf hem maar 1 optie.
‘Over 6 weken terug, en als je HbA1c niet omlaag is, dan pas ik je medicatie aan.’
‘En dan ?”
‘Dat is uw eigen verantwoording’
Dat was al. Een koude douche.
Ze plaatste hem nooit (!) op de weegschaal, en nam – volgens hem – de begrippen schaal-van-vijf, vis, calorie en 20-minuten-beweging-per dag nooit in haar mond.
Ze las het resultaat af van de dalende HbA1c.
Diab-II is het gevolg van deels a) genetische aanleg (blijkt zelfs op het platteland regio-bepaald te zijn..), b) ouderdom, en… eufemistisch uitgedrukt, c) in veel gevallen van een gedrag-problematiek.
Maar, waarom behandelt men Diab-II alleen op de 2 volgende manieren ?
1. medicatie (Lantus, metformine)
2. fysieke begeleiding (voedingsadvies, beweging)
Diab-II is een volksziekte, die miljarden kost. En de oorzaken van ongezond eten en drinken (variërend van huwelijksproblemen, werkstress bij zakenmensen, armoede, minderwaardigheidscomplex etc. etc., die sociaal- maatschappelijk verticaal in de gemeenschap aan zijn te treffen), worden genegeerd.
Alle begrip voor Diab-II patiënten die zich ergeren (excusez le mot) aan het gezeik van schijven, ‘eet je wel groente’ en ander gezever
Tuurlijk is onderzoek naar het Diab-II proces zeer zinvol.
Maar medicatie moet in principe alleen tijdelijk (tenzij niet ander kan..) ondersteuning geven, en niet een kunstmatige gezondheid aan een obesitas diab-patiënt door middel van medicatie verstrekken, waar gedragsproblematiek de onderliggende oorzaak is.
Ik vrees dat voor veel diab-II patiënten de juiste behandelingsdiscipline ontbreekt.
Iemand die ze helpt met inzicht in hun problematiek, en duidelijk maakt dat de vlucht naar voren met een ongezonde levensstijl, waarvan vrijwel iedereen heus wel weet waaruit die bestaat maar die verdringt, levensgevaarlijk is.