De geboorte van zijn zoon inspireert de Franse epigeneticus Romain Barrès tot een bevrijdende gedachte. Wat we eten en ervaren blijkt direct van invloed op het genetisch materiaal dat we doorgeven aan ons nageslacht. Die directe invloed kunnen we dus ook zelf bepalen, denkt Barrès.
Het aantal aanwijzingen dat erfelijke eigenschappen niet vaststaan, groeit. Wat we eten, doen en meemaken, beïnvloedt de genetische eigenschappen die we aan onze kinderen doorgeven. De wetenschap die zich daarmee bezighoudt, is de epigenetica.
Romain Barrès, hoogleraar epigenetica aan de Universiteit van Kopenhagen, werd kort geleden voor het eerst vader. In een artikel dat verscheen in The Conversation beschrijft hij dat zijn nieuwgeboren zoon de gevolgen gaat ondervinden van het gedrag van zijn voorouders.
Hij baseert zijn inzicht op een aantal recente onderzoeken. Barrès legt uit dat we steeds meer te weten komen over de doorwerking van lichamelijke en psychologische 'omgevingsfactoren' op de epigenetische informatie in onze geslachtscellen. Dat betekent dat we beginnen te begrijpen hoe we kunnen ingrijpen in onze leefstijl zodat we kunnen voorkomen dat we ons nageslacht opschepen met ongewenste eigenschappen.
Metabolisme en gedrag
In het sperma van obese mannen bleken, een jaar nadat zij een maagverkleiningsoperatie ondergaan hebben, ingrijpende veranderingen op te treden. De mannen vielen gemiddeld zo'n 30 kilo af en hun metabolisme verbeterde drastisch. Hun sperma kreeg een compleet andere epigenetische signatuur, schrijft Barrès.
Epigenetische kenmerken veranderen niet alleen als gevolg van lichamelijke veranderingen, maar ook als gevolg van psychologische ervaringen. Het nageslacht van muizen die aan psychologische stress waren blootgesteld bleek een afwijkend glucosemetabolisme én gedragsproblemen te vertonen. Uit recent onderzoek blijkt bovendien dat kinderen van obese vaders 73% meer risico lopen op autistische stoornissen. In het sperma van vaders met een of meer autistische kinderen zijn vrijwel dezelfde epigenetische kenmerken aangetroffen als bij obese mannen.
Biologisch bepaalde erfenis
Al deze ontdekkingen zetten de perceptie ten aanzien van wat erfelijk of aangeboren is of het gevolg van een eigen keuze behoorlijk op zijn kop. Met het oog op het half miljard mensen dat in 2030 obees zal zijn, moeten we heel anders gaan denken over wat onze biologische erfenis eigenlijk inhoudt, zegt Barrès.
Enerzijds klinkt dat angstaanjagend; mensen zijn het product van de leefstijl en ervaringen van hun directe voorouders. Anderzijds is het een bevrijding; mensen die nu geboren worden, behoren tot de eerste generatie mensen die zich er van bewust is dat je zelf een hand kunt hebben in de biologische en gedragskenmerken die je doorgeeft aan je kinderen. En dat, besluit Barrès, markeert het begin van de bevrijding van de dwingende invloed van de erfelijkheid op ons nageslacht.
Fotocredits: 'a DNA molecule that is methylated on both strands on the center cytosine. DNA methylation plays an important role for epigenetic gene regulation', Christoph Bock (Max Planck Institute for Informatics), via Wikimedia
Dit artikel afdrukken
Romain Barrès, hoogleraar epigenetica aan de Universiteit van Kopenhagen, werd kort geleden voor het eerst vader. In een artikel dat verscheen in The Conversation beschrijft hij dat zijn nieuwgeboren zoon de gevolgen gaat ondervinden van het gedrag van zijn voorouders.
Hij baseert zijn inzicht op een aantal recente onderzoeken. Barrès legt uit dat we steeds meer te weten komen over de doorwerking van lichamelijke en psychologische 'omgevingsfactoren' op de epigenetische informatie in onze geslachtscellen. Dat betekent dat we beginnen te begrijpen hoe we kunnen ingrijpen in onze leefstijl zodat we kunnen voorkomen dat we ons nageslacht opschepen met ongewenste eigenschappen.
Metabolisme en gedrag
In het sperma van obese mannen bleken, een jaar nadat zij een maagverkleiningsoperatie ondergaan hebben, ingrijpende veranderingen op te treden. De mannen vielen gemiddeld zo'n 30 kilo af en hun metabolisme verbeterde drastisch. Hun sperma kreeg een compleet andere epigenetische signatuur, schrijft Barrès.
Kinderen van obese vaders blijken 73% meer risico te lopen op autistische stoornissen. In het sperma van vaders met een of meer autistische kinderen zijn vrijwel dezelfde epigenetische kenmerken aangetroffen als bij obese mannenDie epigenetische veranderingen concentreren zich op specifieke plaatsen in het DNA. Bij de ontwikkeling van geslachtscellen, de zogeheten gametogenese, blijken genen die verband houden met het metabolisme en gedrag bijzonder gevoelig om nieuwe epigenetische kenmerken te ontwikkelen. Dat betekent dat de afgevallen mannen met hun zaadcellen epigenetische kenmerken doorgeven die het gedrag van hun kinderen kunnen beïnvloeden en hun metabolisme kunnen verbeteren.
Epigenetische kenmerken veranderen niet alleen als gevolg van lichamelijke veranderingen, maar ook als gevolg van psychologische ervaringen. Het nageslacht van muizen die aan psychologische stress waren blootgesteld bleek een afwijkend glucosemetabolisme én gedragsproblemen te vertonen. Uit recent onderzoek blijkt bovendien dat kinderen van obese vaders 73% meer risico lopen op autistische stoornissen. In het sperma van vaders met een of meer autistische kinderen zijn vrijwel dezelfde epigenetische kenmerken aangetroffen als bij obese mannen.
Biologisch bepaalde erfenis
Al deze ontdekkingen zetten de perceptie ten aanzien van wat erfelijk of aangeboren is of het gevolg van een eigen keuze behoorlijk op zijn kop. Met het oog op het half miljard mensen dat in 2030 obees zal zijn, moeten we heel anders gaan denken over wat onze biologische erfenis eigenlijk inhoudt, zegt Barrès.
Toch staan we ook aan het begin van de bevrijding van de dwingende invloed van de erfelijkheid op ons nageslachtHij beziet zijn nieuwgeboren zoon in dat licht. Zoals miljoenen andere Europeanen is Barrès een nakomeling van een soldaat die WO I overleefde. Zijn genen zijn epigenetisch beïnvloed door de trauma's van de loopgraven en door de enorme welvaartsontwikkeling met veranderende eetgewoonten van de afgelopen 60 jaar. Hij draagt genetisch een deel van het leven van zijn voorouders in zich mee.
Enerzijds klinkt dat angstaanjagend; mensen zijn het product van de leefstijl en ervaringen van hun directe voorouders. Anderzijds is het een bevrijding; mensen die nu geboren worden, behoren tot de eerste generatie mensen die zich er van bewust is dat je zelf een hand kunt hebben in de biologische en gedragskenmerken die je doorgeeft aan je kinderen. En dat, besluit Barrès, markeert het begin van de bevrijding van de dwingende invloed van de erfelijkheid op ons nageslacht.
Fotocredits: 'a DNA molecule that is methylated on both strands on the center cytosine. DNA methylation plays an important role for epigenetic gene regulation', Christoph Bock (Max Planck Institute for Informatics), via Wikimedia
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Het overleven van de mensheid hebben we te danken aan het flexibele epigenoom, onderdeel van ons DNA. Hierdoor hebben we wel enkel zaken in moeten leveren zoals spierkracht maar we zijn er wel slimmer door geworden en hebben een super immuunsysteem.
Dat we het door de gemakscultuur onze genetische voordelen aan het verliezen zijn is overduidelijk. Veel ziekten als kanker, diabetes, 'auto'-immuunziekten hart en vaatziekten, COPD etc etc zijn duidelijk het gevolg hiervan.
Als we onze genetische en eigentijdse programmering begrijpen dan kunnen we ook iets aan deze problemen doen. Of we daar 100% toe in staat zullen zijn weet ik niet we worden telkens weer beïnvloed door mensen die het beter weten voor hun eigen gewin en we trappen er elke keer weer in.
Het is volgens mij heel simpel door invloeden die vroeger aanwezig waren als koude, hitte, droogte, honger, infectie geweld etc weer op laaggradige wijze toe te gaan passen in ons leven. Eet wat minder en vast eens een of 2 dagen, douche regelmatig koud (=<20gr C), ga eens iets spannends doen ga weer het juiste voedsel eten.
Ha Jarno #6!
Ieder doet in het leven wat hij/zij moet doen.
“Want de onherroepelijke vraag die volgt is: wat zijn ongewenste eigenschappen en, of belangrijker nog moet ik misschien vragen, wie bepaald welke deze zijn?
En wie gaat die handhaven en met welke sancties op straffe van overtreden daarvan?”
Ik denk dat bijv. jij dat bepaalt over jouw leven (of ik: over mijn eigen leven. En wij bepalen beiden onze eigen sancties over en voor onszelf).
En waarom moet je voelen dat je je handen in ‘onschuld probeert te wassen’, alleen maar omdat je -bewust- voor geen nakomelingen zorgt?
De tijd van de mij aangeleerde God -“Gaat heen en vermenigvuldigt u”- is voor mij allang voorbij.
Hans #8;
Ik ga even vrolijk mee met jouw off-topic antwoord (off-topic was ik zelf al).
Eerlijk gezegd raakt ‘de’ mensheid mij in mijn hart (hoe bruut en meedogenloos ieder daarvan, en zeker in een groep, kan kiezen te opereren).
Wat niet uitsluit dat de ‘mensheid’ op gegeven moment zou kunnen ophouden te bestaan. Zou dat een groot verlies zijn? Misschien wel niet.
Als je ziet hoe de laatste paar honderd jaar de Aarde vernield is, hebben wij als soort misschien geen recht (meer) van bestaan.
“Iedereen stelt op zeker moment die vraag, omdat de conclusie dat je tijdelijk verblijf zin- en nutteloos is, schokkend is. Reality is only temporary, zong Dorothy Moskowitz in ‘68. Religies zijn niet voor niets ‘uitgevonden’ door de mens als bron voor tijdelijke hoop en troost.
Als je ‘psychologisch’ (ethisch en moralistisch) je mogelijke bijdrage op aarde wilt enten op een toekomstdoel, moet je daar ook een beeld van hebben.
Er zijn maar een beperkt aantal scenario’s. Het scenario dat we na onze dood op de Elyseïsche velden zullen dansen, zullen we maar buiten beschouwing laten. Dat is evolutionair gesproken een wanhoopsprong.
De toekomst scenario’s:
1. Het einde van de mensheid op aarde, aangezien de aarde tijdelijk is. Door welke oorzaak ook.
2. Een verdere evolutie buiten de aarde, waarbij de vraag zich aandient of de fysiek van de mens zich nog miljarden jaren kan door ontwikkelen.. ”
Hans, ik heb geen beeld van de toekomst: na ons eigen leven dansen we misschien wel op de ‘Elyseïsche velden’ (niet op aarde maar door de Kosmos heen of komen we terug als hout/steen of ander ding/vorm van leven).
Weet ik allemaal niet en ik ben mij bewust dat mijn ‘psychologisch’ effect nu & na mijn leven waarschijnlijk relatief klein is.
Maar soms heb ik het idee dat dat mijn bestaan zin heeft (gehad).
Ria#5
(Een antwoord volledig off-topic, maar met Kerst mag dat ?)
Je schrijft:
“Maar wat is -naast de genen- het psychologisch resultaat van jouw bestaan op deze aarde ? Daar heb ik ook mijn kaarten op gezet.”
Als ik die filosofische vraag begrijp, en je ziet af van de mogelijkheid fysiek een genetische tussenschakel te zijn, maar vraag je je wel af of ook geestelijk een bijdrage kunt leveren aan de toekomst ?
Iedereen stelt op zeker moment die vraag, omdat de conclusie dat je tijdelijk verblijf zin- en nutteloos is, schokkend is. Reality is only temporary, zong Dorothy Moskowitz in ‘68. Religies zijn niet voor niets ‘uitgevonden’ door de mens als bron voor tijdelijke hoop en troost.
Als je ‘psychologisch’ (ethisch en moralistisch) je mogelijke bijdrage op aarde wilt enten op een toekomstdoel, moet je daar ook een beeld van hebben.
Er zijn maar een beperkt aantal scenario’s. Het scenario dat we na onze dood op de Elyseïsche velden zullen dansen, zullen we maar buiten beschouwing laten. Dat is evolutionair gesproken een wanhoopsprong.
De toekomst scenario’s:
1. Het einde van de mensheid op aarde, aangezien de aarde tijdelijk is. Door welke oorzaak ook.
2. Een verdere evolutie buiten de aarde, waarbij de vraag zich aandient of de fysiek van de mens zich nog miljarden jaren kan door ontwikkelen..
Bij beide scenario’s past dus de mens een zeer grote bescheidenheid qua wens.
Misschien krijgen we kosmische meerwaarde, of scoren we “psychologisch resultaat van ons bestaan op aarde”, zoals jij dat stelt…, als we op een goede dag, zoals Stephen Hawking zegt, ‘op reis moeten gaan’, als we genetisch willen voortbestaan. De kosmos in.
Dat zal om een kosmische attitude vragen. Maar we zijn, enkelen uitgezonderd, nog steeds geocentrisch gericht. Zelfs dat de aarde rond de zon draait is qua taalbegrip nog niet aanvaardt. We denken nog steeds, eeuwen na Galileo Galileï, niet eens heliocentrisch, en zeggen in tegenspaak met hem “de zon komt op”, waar het de aarde is, die zich naar de zon toe draait. En “de zon gaat onder”, waar de aarde weg kantelt. Dat begrip realistisch stellen, dwingt je meteen tot kosmisch denken.
We kijken te weinig naar boven, maar wel naar beneden en rond om ons om.
Ik hoop dat ‘boven’ de uiteindelijke uitdaging ligt voor verdere evolutie. Had daar graag aan deel willen nemen, en speur daarom met mijn telescoop de kosmos af. En kijk met aandacht naar het geheel waar we een deel van zijn. Mijn blog geeft een kleine inleiding hoe je kunt kijken.
En ik moet zeggen, dat je bescheidenheid er echt van groeit, als je antwoord zoekt op het soort vragen, die je stelt.
Gezond 2016 gewenst.
Volgens mij is het begrip over het hoe nog meer zeer beperkt en is het nu nog vooral het begrip dat er epigenetische aanpassingen zijn die geassocieerd zijn met levensstijl. De stap 'ik wil mijn kind obesitas besparen, dus dan moet ik dat doen' lijkt nog ver weg.
Daarnaast wordt er helemaal niet gesproken over de invloed op je eigen gestel. Ook je eigen DNA ondergaat ongetwijfeld epigentische aanpassingen. Maar wat nou wat veroorzaakt, zeg het maar...
Ik vindt het een enge gedachte, "Dat betekent dat we beginnen te begrijpen hoe we kunnen ingrijpen in onze leefstijl zodat we kunnen voorkomen dat we ons nageslacht opschepen met ongewenste eigenschappen."
Want de onherroepelijke vraag die volgt is: wat zijn ongewenste eigenschappen en, of belangrijker nog moet ik misschien vragen, wie bepaald welke deze zijn?
En wie gaat die handhaven en met welke sancties op straffe van overtreden daarvan?
Ook niet te vergeten is dat eigenschappen die genetisch bepaald zijn (al dan niet gemodificeerd door aanpassing van voorouder) nog altijd niet voor de volle 100% tot uiting komen in gedrag van nakomeling. Daarvoor is meer nodig, nl opvoeding!
De zogenaamde 20/80 regel: 20% is genetisch bepaald, 80% wordt bepaald door de omgeving. Alhoewel er ook eigenschappen zijn die naar 50/50 regel leven (er is niet van ieder bengeltje een engeltje te maken ;-)
@Ria, "Ikzelf heb besloten mijn genen niet 'over' te dragen (doordenker...).
We hebben het, relatief zelf in de hand."
Ik zie in de betekenis van ons 'hier'zijn, zeg maar "het 'overdragen' van de genen" dan ook meer in de trant van; het overdragen van de genen van mijn ouders naar hun kleinkinderen.
Wij, en dat geldt voor iedere generatie, zijn immers maar een doorgeefluik van het genoom Homo Sapiens.
Daarom heb ik dan ook voor dezelfde optie gekozen, aangezien mijn ouders al gezegend zijn met kleinkinderen (mijn neefjes en nichtjes).
Deze valt onder de 20% van de 20/80 regel.
"Maar wat is -naast de genen- het psychologisch resultaat van jouw bestaan op deze aarde?
Daar heb ik ook mijn kaarten op gezet."
Deze is misschien wel (onbewust) de grootste 'doordenker' die je gepost hebt!
Hoe ik met mijn neefjes en nichtjes om ga en hen "opvoed", zover dat binnen mijn bereik ligt, is m.i. van groter invloed dan het bovenstaande.
Deze valt onder de 80% van de 20/80 regel.
Je kunt het natuurlijk ook opvatten als zijnde dat ik mijn handen in onschuld probeer te wassen en zo mijn schuld afkoop. Mag ook :-)