Ook Veerman en Van Kampen doen aan compensatie. Niet door bos in de Amazone aan te kopen, zoals de Keuringsdienst van Waarde recent deed, maar door een te veel in het menu van de ene keer, de volgende keer gewoon in evenwicht te brengen. Bij ons vorige restaurantbezoek aten we nogal wat dierlijke eiwitten (vis en vlees). Een goede reden om de culinaire prestaties van de vegetarische Eetstee in Amersfoort te gaan onderzoeken.

“100 % uit eigen keuken, 100% vegetarisch, 95% biologisch”, meldt het handgeschreven bord aan de straat. Of zo’n aankondiging grote drommen consumenten de zaak in trekt, durven we te betwijfelen. Het restaurant ligt aan de gracht die de Amersfoortse historische binnenstad omcirkelt, net achter het drukke winkelgedeelte, met uitzicht op schitterende panden en binnentuinen. Het restaurant zelf is eigentijds ingericht met strak en donker meubilair, lichte muren en kunstzinnig vervormde gebruiksvoorwerpen aan de wand. De ‘onbespoten’ en volgens eigen zeggen motorisch niet heel begaafde ober die ons komt bedienen, is een schat maar steekt er wat bij af.

Op onze donderdagavond is het restaurant voor de helft gevuld. Het publiek is van het bewust type, meest middelbaar van leeftijd. Onder de bar die een doorkijk biedt naar de keuken van chef Jeroen Bakker, prijkt een blank houten kistje van Willem & Drees met bieten, schorseneren en ander streekspul.

Het valt niet mee een keuze te maken. Niet omdat niks trekt, maar juist omdat veel aantrekkelijk lijkt. De kaart biedt à la carte of een drie- dan wel vier-gangen keuzemenu. Alle gerechten zijn zelf gemaakt. Alleen voor brood, bier (Gulpener), wijn en sappen neemt De Eetstee zijn toevlucht tot bedrijven ‘die passen bij ons concept’. Om zoveel mogelijk variatie te proeven, kiezen we à la carte. Veerman, die bekent dat hij nooit in restaurants eet die zich vegetarisch noemen, kiest de gebakken camembert in wijnbladeren met venkelsalade. Hij wil vooraf weten of de kaas wel deugt en waar die exact vandaan komt. Die wordt hem, rijp, uit de keuken ter beoordeling voorgelegd. “Goedgekeurd”, zegt hij hoopvol en onder het eten ervan knikt hij tevreden. Vleesminimalist Van Kampen heeft heel wat meer vegetarische horeca-ervaring en monstert de kaart kritisch. “Het is alleen al heerlijk om eens zoveel te kiezen te hebben”, zegt ze. Ze kiest voor notentagliatelle met rucola en munt gremolata. Het aspect ‘seizoensgebonden’ vinden we echter niet zo terug in het Lentemenu, maar dat kan er aan liggen dat april een tijd van het jaar is dat er bitter weinig verse groenten van het land komen.

De wijn passeert de neus van Veerman met plezier. ‘Lekker zonder gedoe!’, zegt hij. We drinken met genoegen de frisse, witte, licht kiezelige, niet-alledaagse Noord-Italiaanse wijn van Saladini Pilastri, de Falerio. De ober weet weinig te melden over de onbespoten wijn, noch over de soorten druif die erin verwerkt zijn. Hij is er nog maar net, bekent hij, en moet steeds even overleggen om antwoord te kunnen geven op onze vragen. De druiven staan gewoon op het achteretiket. De wijn is gemaakt van Trebbiano en de veel minder bekende Passarina en de Pecorino. Geruisloos en voorkomend verdwijnt onze ober naar de achtergrond en komen een beter ingevoerde serveerster en de chef zelf eraan te pas om al onze kwesties te tackelen. Veerman vindt deze ingehouden chique, delicate en makkelijk te combineren wijn met z’n 21 euro netjes geprijsd. Later blijkt de baas zelfs bereid te verklappen dat ook de inkoopprijs netjes was.
De ‘watertest’ doorstaat dit restaurant glansrijk. Geen biologisch geflest watertje uit de Eifel, de Haute Marne, Lombardije of Nieuw-Zeeland. Zonder morren krijgen we karaffen Amersfoorts kraanwater geserveerd.

Op de gerechten die volgen hebben we eveneens weinig aan te merken. Van Kampen vervolgt met een Argentijnse empanada gevuld met paprika, ui, olijven en ei met zwarte bonensaus. Smakelijk, knapperig en aangenaam gevuld. Veerman stilt zijn trek met een pittig gebakken, krokante tofu met paksoi, basmati rijst en zwarte pepersaus. Niets op aan te merken, prima bereid. Bij de desserts gaat de keuken echt los: misschien omdat daar de kwestie vlees of vis in het geheel niet meer speelt? We smikkelen van een pannacotta van witte chocolade en amandelroomijs (Veerman) en een luchtige gelei van appelcider met perensorbetijs (Van Kampen). Na deze heerlijkheden hebben we geen enkele behoefte meer om waar dan ook over te zeuren en nippen we tevreden aan onze koffie en thee. “Ik heb hier het vlees echt niet gemist”, stelt Veerman vast. Met de duurzame waardekaart van Van Kampen krijgen we ook nog eens 10% korting op de rekening. Daar houden wij van. Net als van lekker eten. En dat gaat bij de Eetstee eigenlijk boven het feit dat er geen vlees aan te pas komt.

Eén tip dus van het proeversduo: geen flyers meer met teksten als ‘De ijskappen smelten! Eén dag per week geen vlees volstaat voor alle klimaatdoelstellingen’. Positioneer je keuken met vers, smaakvol & eigen gemaakt. Met zulke aardige prijzen voor de wijn, de sympathieke bediening en de prima keuken, had het hier best voller kunnen zitten. In menige tent tref je het slechter voor meer.
Prima eten voor een nette prijs in een prettig restaurant. Zeur toch niet over vegetarisch.

- Lekker: 7,5
- Prijs/kwaliteit 7,5 (45 euro p.p voor drie gangen inclusief drank en koffie na)
- Duurzaam 8 Geen vlees, geen vis, niet overdadig veel ei of zuivel in het menu, 95% biologisch, producten uit de streek, alles zelf bereid
- Verhaal 5,5

Vegetarisch Restaurant De Eetstee, Zuidsingel 66, Amersfoort. Website: www.eetstee.nl

V&vV - Veerman (Dick) en Van Kampen (Sandra) - testen in 2011 regelmatig een restaurant dat zich duurzaam noemt of aangeeft iets van duurzaams te doen of op de kaart te hebben. Ze oordelen niet. Ze vertellen over wat ze meemaken, denken, of het smaakt en wat het kost. Omdat het in de mode is en schijnt te moeten geven ze een cijfer. Hecht er niet te veel waarde aan. Let meer op de tekst.
Dit artikel afdrukken