Op een smoorhete maandag in juli monteerden we onze dakkoffer op de auto, stopten onze kampeerboedel erin en deden ook nog een krat met proviand achterin. Glutenvrije levensmiddelen, want drie van de vier gezinsleden hebben coeliakie en we wilden niet met honger door Frankrijk hoeven te rijden.
In Frankrijk was al weken een hittegolf aan de gang, dus de glutenvrije boterhammetjes werden vanzelf een tosti kaas als we ze op de motorkap legden.

Na wat zoeken op Google wisten we dat die gelukkig onder de glutenvrije norm van 20 parts per million zat
We overnachten bij vrienden die in het midden van Frankrijk een prettig optrekje met land bezitten. Ons tentje zetten we op in het weiland naast hun huis. Ze hadden een hapje en een drankje voor ons klaar staan, de wijn was lekker koud en de makreel overheerlijk klaargemaakt. In de merguezworstjes bleek tarwestroop te zitten, nadat de gastvrouw zo vriendelijk was de verpakking uit de prullenbak te vissen. Maar na wat zoeken op Google wisten we dat die gelukkig onder de glutenvrije norm van 20 parts per million zat. Dus zoon en dochter konden zich te buiten gaan aan versgegrilde worstjes. Ik nam de makreel.

De volgende dag reisden we verder richting Turijn, vrolijk uitgezwaaid door onze vrienden.

Tegen de tijd dat ons tentje opgezet en ingericht was, stond de maan al aan de donkere Italiaanse hemel en kookte ik een zak Hollandse glutenvrije pasta met een opgewarmd blikje ragú. Dat blikje Bolognese tomatensaus had ik vorig jaar gekocht in een van de gigantische supermarkten rond Turijn. Het kwam mee naar Nederland. Stond een jaar in mijn keukenkastje en nu had ik het weer teruggenomen om een snel campingmaaltje te hebben.

Er was nog een andere pizzabakker met een andere steenoven. Die had het drukker want hij bakte alleen de glutenvolle pizza’s
Na 3 jaar vakantie bij Turijn wil de traditie dat we een glutenvrije pizza in ‘la Smorfia’ gaan eten. De tijd bleek te hebben stilgestaan. Dezelfde kauwgumkauwende nonchalante oberin noteerde onze bestellingen op haar draadloze bestelunit. In de keuken bakte een pizzabakker met ‘senza glutine’ op haar T-shirt onze overheerlijke pizza’s in de aparte glutenvrije steenoven knapperig bruin. Er was nog een andere pizzabakker met een andere steenoven. Die had het drukker want hij bakte alleen de glutenvolle pizza’s.

We namen nog een portie glutenvrije soesjes toe en toen zaten we vol.

Na 10 dagen uitslapen, het fanfareconcert op het dorpsplein bezoeken, zwemmen, de processie met Mariabeeld door de dorpsstraat, alle glutenvrije pizzeria’s in de omgeving bezocht te hebben, en veel ijsjes met nog meer glutenvrije hoorntjes - echt elke ijswinkel waar we kwamen had die! - vonden we het tijd voor nieuwe vergezichten.

Bij de Lidl linksaf reden we door een landschap dat veel weg had van een MadMax filmset
We belanden op een stoffige camping met de ironische naam ‘Bella Vista’. Bij de Lidl linksaf reden we door een landschap dat veel weg had van een MadMax filmset. Elke vrije meter was volgebouwd met kassen, fabrieksgebouwtjes, huizen, trailerparken. De eerste nacht vrat een enorme hond onze vuilniszak leeg en werden we gewekt door de glascontainer die goed gebruikt werd en achter het heggetje stond dat ons postzegelkaveltje van de weg scheidde. De heg stonk naar kattenpies.

De zon brandde genadeloos op ons kaveltje. Daarom verkenden we overdag de omgeving. We hadden echt de lelijkste kustplaats van de Bloemenrivièra uitgezocht. Het naburige Albenga had een wonderschone middeleeuwse binnenstad en een ijswinkel met een grote zilveren bokaal van de ‘Coppa d’oro 2014’. De winkel lag in een lieflijk straatje met fraai gestileerde platanen waar ook een pizzeria te vinden was die naast glutenvrije pizza's bovendien Thais eten serveerde.

Maar ons Ceriale heeft de Lidl! Tweekilobakken ricotta staan gebroederlijk naast familiezakken risottorijst. Voor tien euro koop je drie flessen grappa en voor een grijpstuiver een pak snelkookpolenta. Ik kocht 10 pakken en gooide ze in de achterbak. Voor thuis. De grappa liet ik staan. De hitte zorgde al voor genoeg hoofdpijn.

Citroen-ricottataart
Met al die polenta maak ik bijvoorbeeld deze lekkere luchtige zomerse desserttaart, uit de regio Lazio in Italië. Ik vond dit recept ergens in een krant, het wordt origineel gemaakt met griesmeel. Deze glutenvrije variant met maisgries is minstens zo lekker!

Nodig:
- 125 gram maismeel grof (polenta/maisgriesmeel)
- 125 gram maismeel fijn (je kan ook 250 gram polenta nemen)
- 900 cc volle melk
- 50 gram boter
- snufje zout
- 350 gram suiker
- citroenrasp van 2 citroenen maar sinaasappelrasp mag ook
- 5 grote eieren
- 450 gram ricotta
- poedersuiker

Zo maak je het:
Breng de melk aan de kook. Doe het snufje zout erbij. Zodra de melk kookt voeg je geleidelijk het maismeel/polenta toe terwijl je voortdurend roert met een garde tegen klonten.
Zet het vuur laag en kook de pap 3 minuten door.
Laat de pap een beetje afkoelen. Roer er dan de ricotta, de suiker en de citrusrasp doorheen. Klop de eieren schuimig en spatel deze luchtig door het papmengsel.

Doe het papmengsel in een ingevette bakvorm, bijvoorbeeld van siliconen.
Verdeel de boter in kleine klontjes over de bovenkant.
Bak de taart in een voorverwarmde oven op 165 graden, ongeveer een uur.

Laat afkoelen, haal uit de vorm en bestrooi met poedersuiker.

* Serveer met bijvoorbeeld vers fruit of een aardbeiencoulis.

* Leg gehalveerde en ontpitte pruimen op de ongebakken taart en bak deze mee.

* Doe een snuf kaneel of cardamom door het beslag voor een beetje extra ‘pzazz’!

Fotocredits: Wendeline van de Nagel
Dit artikel afdrukken