1 min
Biologisch levert minder opbrengsten per hectare. Klopt dat wel als je rekent vanuit de productie van stikstof? Die vraag stelt tuinder en agronoom Jopie Duijnhouwer naar aanleiding van een serie artikelen op Grist.
Het is al lang stil in de bio-gangbaar discussie. Dat is op zich geen probleem. Veel van de discussies op dit terrein waren in het gunstigste geval gesprekken tussen doven. Iedereen zit in zijn/haar kamp en verdedigt de stellingen alsof het leven ervan af hangt. Ik zou dat ook graag zo gelaten hebben als Nathanael Johnson op Grist er geen prachtige beschouwing aan gewijd zou hebben.
Het begint met de vraag hoe de mens met zo weinig mogelijk grond zoveel mogelijk mensen voedt.
Doe je dat met groot/kleinschalige landbouw of met bio/gangbaar?
Leguminosen
De eerste vraag is eigenlijk niet te beantwoorden. Een aantal kleinschalige bedrijven haalt buitengewoon hoge opbrengsten, andere (in Afrika) hele lage. Ecomodernisten pleiten voor een zo intensief mogelijke landbouw op een zo klein mogelijk oppervlak, zodat er zoveel mogelijk grond overblijft voor natuur. Dat klinkt logisch, maar de omzetting van landbouwgrond in natuur is zeldzaam. Hooguit worden in jaren met lage prijzen de meest marginale gronden niet ingezaaid en in het omgekeerde geval wordt de grond weer in gebruik genomen.
In het Nederlandse denken is dat altijd dierlijke mest. Johnson stelt het echter helder: stikstof is óf gebonden door bacteriën meestal in symbiose met planten óf is industriële stikstof gemaakt uit gas. Een klein beetje komt als depositie als gevolg van bliksem of als vervuiling uit verbrandingsmotoren (Volkswagen diesel).
Mest is een afleidingsmethode want ook de stikstof uit mest is óf plantaardig óf industrieel en elk biologisch akker/tuinbouwbedrijf die niet zelf via leguminosen stikstof bindt, moet zich serieus afvragen waar die dan wel vandaan komt, omdat bedrijven die netto stikstof produceren uitermate schaars zijn.
copyright: Pictgram XYZ
Meer door minder
Johnson gaat mee in de hypothese dat bio een 20 tot 30% lagere opbrengst heeft dan gangbaar. Maar dat verlies slaat om als je zelf stikstof moet “telen” in plaats van het via lange omwegen uit de industriële Haber-Bosch machine te stelen.
Een groter beslag op landbouwgrond is uitermate ongewenst, gezien de kaalslag die onze soort al op de planeet heeft toegepast. Minder verspillen, efficiënter boeren, minder vlees én hogere opbrengsten per hectare zijn allemaal nodig om de extra monden van de komende decennia te voeden.
Een prachtig uitgebalanceerd artikel van Johnson, in lijn met zijn serie over GMO. Eén punt wordt alleen maar zijdelings aangetipt: doorgaan op de huidige weg is nauwelijks een optie.
PS: Even inspirerend als de bijdrage van Johnson zijn de reacties op Grist.
Fotocredits: Nitrogen/Stikstof, Emdot
Dit artikel afdrukken
Het begint met de vraag hoe de mens met zo weinig mogelijk grond zoveel mogelijk mensen voedt.
Doe je dat met groot/kleinschalige landbouw of met bio/gangbaar?
Leguminosen
De eerste vraag is eigenlijk niet te beantwoorden. Een aantal kleinschalige bedrijven haalt buitengewoon hoge opbrengsten, andere (in Afrika) hele lage. Ecomodernisten pleiten voor een zo intensief mogelijke landbouw op een zo klein mogelijk oppervlak, zodat er zoveel mogelijk grond overblijft voor natuur. Dat klinkt logisch, maar de omzetting van landbouwgrond in natuur is zeldzaam. Hooguit worden in jaren met lage prijzen de meest marginale gronden niet ingezaaid en in het omgekeerde geval wordt de grond weer in gebruik genomen.
Eén punt wordt alleen maar zijdelings aangetipt: doorgaan op de huidige weg is nauwelijks een optie.Bij de vraag bio-gangbaar besteedt Johnson veel aandacht aan de vraag die op Foodlog regelmatig langswaait: waar komt stikstof vandaan?
In het Nederlandse denken is dat altijd dierlijke mest. Johnson stelt het echter helder: stikstof is óf gebonden door bacteriën meestal in symbiose met planten óf is industriële stikstof gemaakt uit gas. Een klein beetje komt als depositie als gevolg van bliksem of als vervuiling uit verbrandingsmotoren (Volkswagen diesel).
Mest is een afleidingsmethode want ook de stikstof uit mest is óf plantaardig óf industrieel en elk biologisch akker/tuinbouwbedrijf die niet zelf via leguminosen stikstof bindt, moet zich serieus afvragen waar die dan wel vandaan komt, omdat bedrijven die netto stikstof produceren uitermate schaars zijn.
copyright: Pictgram XYZ
Meer door minder
Johnson gaat mee in de hypothese dat bio een 20 tot 30% lagere opbrengst heeft dan gangbaar. Maar dat verlies slaat om als je zelf stikstof moet “telen” in plaats van het via lange omwegen uit de industriële Haber-Bosch machine te stelen.
Een groter beslag op landbouwgrond is uitermate ongewenst, gezien de kaalslag die onze soort al op de planeet heeft toegepast. Minder verspillen, efficiënter boeren, minder vlees én hogere opbrengsten per hectare zijn allemaal nodig om de extra monden van de komende decennia te voeden.
Een prachtig uitgebalanceerd artikel van Johnson, in lijn met zijn serie over GMO. Eén punt wordt alleen maar zijdelings aangetipt: doorgaan op de huidige weg is nauwelijks een optie.
PS: Even inspirerend als de bijdrage van Johnson zijn de reacties op Grist.
Fotocredits: Nitrogen/Stikstof, Emdot
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
In Grist stond gisteren weer een prachtige bijdrage van Nathanael Johnson. Zoeken naar waarheid en inspiratie tussen de loopgraven is zijn specialiteit, die je verder nauwelijks bij journalisten tegenkomt.
Eén citaat: "There are spectacular organic farmers, and spectacular farmers who don’t comply with the organic rules (and their opposites). I equivocate here because the organic rules are more about process than outcomes."
Wiebren, dat is ook precies wat ik bedoel, de verlaging in het veevoer geeft geen wezenlijk effect op de hoeveelheid P in de mest. Het milieueffect is klein. En akkerbouwers kopen P kunstmest (kosten) en de veehouders voeren fosfaat af ( kosten).
Akkerbouwgrond heeft een tekort aan organische stof, P en N. Bewerkte mest wordt afgevoerd naar het buitenland. Waar zijn we mee bezig?
Net terug van een bezoekje aan de grotten waar de Roquefortkaas gemaakt wordt en daar wat rondgewandeld in de omgeving, daar blijkt ons dilemma van bio-gangbaar en intensief/extensief totaal geen issue, het land is ruig en rotsig, met hier en daar een plukje gras of akker in het dal en op hellingen die nog niet te steil zijn, aandoenlijk..., geen bio, hier en daar een berg oude stalmest naast de weg (oude, met veel melde erop, net doodgevroren met eerste vorst), 2000 schapenboeren in AOC gebied (eigenlijk AOP), (250 dieren gemiddeld/bedrijf, melkmachine uiteraard, heel hoge melkprijs) die de melk leveren voor de societe en paar andere familiebedrijfjes, de luzerneveldjes leveren de ensilage (en de stikstofbinding) voor het melkseizoen in lente/voorzomer (aflammeren in November), de wereld blijkt toch niet een groot Nederland in wording, het is overal elders, zelfs in Europa, weer anders. De gieren zijn weer terug, daar wordt door conservatieve ecologenclubjes geregeld een dood schaap voor gedeponeerd, want het aloude herderberoep (transhumance) is gepasseerd station.
Vergelijking opbrengsten conventioneel en biologisch in VS
To have raised all U.S. crops as organic in 2014 would have required farming of one hundred nine million more acres of land. That is an area equivalent to all the parkland and wildland areas in the lower 48 states
For 292 of those comparisons, the organic yields were lower (84% on an area basis). There were 55 comparisons where organic yield was higher, but 89% of the higher yielding organic examples involved hay and silage crops rather than food crops. The organic yield gap is predominant for row crops, fruit crops and vegetables as can be seen in the graphs below.
Had dat woord al een paar keer voorbij zien komen, andere Hendrik. Dacht tot vanochtend dat het om die stroming van Jesse Klaver ging. Maar dat blijkt economisme te zijn.
Ecomodernisme. Een krachtige tegenbeweging tegen de pseudowetenschappelijke milieuclubjes (die gentech afwijzen en doen voorkomen dat lokale soja 9* duurzamer is) las ik ergens. Ik voel mij vereerd. Euforisch met wetenschap en toekomstgeloof op de bres, die ecomodernisten. Die persoon uit het filmpje van Frank moet dan wel het ultieme voorbeeld ten voeten uit zijn. Ik hoop dat ik beide stromingen ter zijner tijd vanuit een helikopterview kan plaatsen.