3 min
Dafne Westerhof greep in bij de Amsterdamse dépendance van Buitengewone Varkens. Het kwam haar onder meer op Foodlog op kritiek te staan. Ze legt uit wat ze deed, waarom, hoe het kwam en nodigt Foodlog uit.
Afgelopen maandagavond heb ik met een stel vrienden een noodhuisje gemaakt voor 20 vrijlevende biggen in Amsterdam-Noord. Het was al dagen slecht weer en de biggen hadden geen droog onderkomen. Ik schreef er over op facebook en dat plaatste Dick Veerman op Foodlog. Het leverde veel kritiek en ook wat bijval op. Oprecht heb ik geschaterd om de volgende schitterende reactie van Hans Pollemans:
'Ontroerd door zoveel varkensliefde vier ecologisch verantwoorde papieren zakdoekjes vol gesnotterd. Die Daphne toch. Wat een lief mens. Slaapt samen met varkens in bed. Beren of zeugen? Ik weet het niet. Maakt in deze tijd ook niet uit!'
Heftige reacties
Waarom roept deze foto zo'n heftige reactie op? Denkt Hans Pollemans nu echt dat dit mijn slaapkamer is? Het zegt veel over de kramp waar we zo langzamerhand met z'n allen in terecht gekomen zijn als het gaat over het gevoelige onderwerp vlees. Misschien is het goed dat ik wat meer achtergrond geef. Als boerenkleindochter werd ik in de jaren 50 betoverd door het leven op de boerderij van mijn opa in Friesland. Die beelden bleven me achtervolgen en begin jaren 90 wilde ik me gaan verdiepen in het leven van varkens, koeien, kippen en schapen. Wat zou er gebeuren als je ze niet opat en ze liet leven tot ze zouden 'omvallen van ouderdom?'
Boerenschool
Ik ging part-time naar de boerenschool en als communicatietrainer/adviseur zag ik mogelijkheden om boeren en burgers dichter bij elkaar te brengen. Dit idee ontstond tijdens de les 'Geboortezorg Biggen', terwijl de gecoupeerde biggenstaartjes me om de oren vlogen. Ik besloot me meteen op de consument te richten: 'Niet tegen de boeren keren, maar consumenten verleiden tot bewustwording. Iedereen is verantwoordelijk voor het systeem van de bio-industrie'.
Familie Bofkont
Een lang verhaal kort. Al 10 jaar op rij staat het op zondagmiddag zwart op de dijk voor mijn Familie Bofkont Workshop. De jongste deelnemer is soms 3 en de oudste 93. Een dwarsdoorsnede van de Nederlandse samenleving. Van bouwvakker tot hoogleraar.
Hardcore vleeseters, veganisten, iedereen is welkom. En ik vertel hoe het zit aan de hand van de levens van de biggen en kalfjes die ik lang geleden bij boeren kocht en inmiddels oude grijze koeien en varkens geworden zijn. Als mensen over zielige kalfjes beginnen te mekkeren, vraag ik of ze kaas eten. Als de directeur van een groot slachthuis zegt dat hij een moordmiddag heeft, omdat ik nog alles weet van varkens en hun gedrag, en hij alleen nog maar van dode onderdelen en geld, sta ik te juichen. Dan ben ik blij dat hij dat durft te zeggen, want dat zegt iets over de open sfeer op Het Beloofde Varkenland.
Autonome positie
En ja de dieren worden hier geaaid. Waarom? Omdat ze daartoe uitnodigen. Boeren staan versteld over de aanhankelijkheid van mijn koeien en ossen. Praten vrijuit over hun bedrijf, vragen of ze een kalf mogen van de makke Dolle Mina of dat ik een koe van ze op wil nemen, waar niks meer mee kan behalve de slacht, etc. Vragen me of ik lid ben van de PvdD. Als ik nee zeg, zie ik ze ontspannen. Kortom, er gebeurt hier wat. Ik laat iedereen vrij in hun mening en eetgedrag en dring niemand iets op. Praat nooit uit mezelf over het vegetarisme. Kortom, Familie Bofkont heeft een autonome positie in het hele krachtenveld veroverd.
Buitengewone Varkens
Afgelopen zondag werd mij tijdens de workshop over Buitengewone Varkens gevraagd. Of zij wél te vertrouwen zijn in tegenstelling tot die kiloknallers. Mensen zijn enorm wantrouwend geworden, vragen mij voortdurend wat ze nog kunnen eten, of ze niet belazerd worden. Ik stond met mijn mond vol tanden. Dilemma. Ik was altijd enthousiast over het concept van Buitengewone Varkens. Maar ik wist dat op dat moment de biggen van Stadsboerderij Amsterdam-Noord geen droge slaapplek hadden. Wat moest ik zeggen? Ze deugen niet? Ze belazeren de boel, want ze beloven iets op hun site wat in Amsterdam-Noord niet waar is? ('In elk veld of bos met varkens hebben we een grote familiehut of enkele kleine hutjes neergezet waarin de varkens in ruim stro droog kunnen liggen.' bron: buitengewonevarkens.nl).
Welkom op het Beloofde Varkensland
Hoe het verder ging, staat allemaal al op Foodlog. Ik wilde eerst op alle reacties ingaan, maar inmiddels heb ik een beter idee. Elkaar in de ogen kijken en met elkaar praten lijkt me zinvoller. Want dat het onderwerp ons allemaal ter harte gaat, is duidelijk gebleken.
Vanuit mijn ervaring met de workshops heb ik veel te vertellen. Dat wil ik graag delen met belanghebbende partijen die daar voor openstaan. Omgekeerd ben ik ook benieuwd naar andermans verhalen. Het concept van Buitengewone Varkens heeft potentie. De consument als crowdfunder. Zou dat de Nieuwe Consument kunnen worden? Hierbij dus van harte welkom op Het Beloofde Varkensland. Ik prik met Dick wel een datum.
PS
1. Die foto van het varken in bed is een filmset. Fictie. Ideetje van de regisseur van National Geographic die hier kwam draaien.
2. Wat betreft de vraag van Patrick Anders over de stand van zaken over de biggenhokken in Amsterdam-Noord: Op dit moment hebben de biggen twee hokken met stro. Ze kunnen nu dus kiezen :-)
3. Over de Varkensmassage: Hoe die ontstaan is in 1998 (geen marketingtruc!) vertel ik graag op onze bijeenkomst op Het Beloofde Varkensland. Feit is dat het 'biggenknuffelen' nu vast onderdeel en publiekstrekker is geworden op de open dagen van intensieve varkenshouders...
Fotocredits: Dafne in bed met Gieltje, Dafne Westerhof
Dit artikel afdrukken
'Ontroerd door zoveel varkensliefde vier ecologisch verantwoorde papieren zakdoekjes vol gesnotterd. Die Daphne toch. Wat een lief mens. Slaapt samen met varkens in bed. Beren of zeugen? Ik weet het niet. Maakt in deze tijd ook niet uit!'
Heftige reacties
Waarom roept deze foto zo'n heftige reactie op? Denkt Hans Pollemans nu echt dat dit mijn slaapkamer is? Het zegt veel over de kramp waar we zo langzamerhand met z'n allen in terecht gekomen zijn als het gaat over het gevoelige onderwerp vlees. Misschien is het goed dat ik wat meer achtergrond geef. Als boerenkleindochter werd ik in de jaren 50 betoverd door het leven op de boerderij van mijn opa in Friesland. Die beelden bleven me achtervolgen en begin jaren 90 wilde ik me gaan verdiepen in het leven van varkens, koeien, kippen en schapen. Wat zou er gebeuren als je ze niet opat en ze liet leven tot ze zouden 'omvallen van ouderdom?'
Boerenschool
Ik ging part-time naar de boerenschool en als communicatietrainer/adviseur zag ik mogelijkheden om boeren en burgers dichter bij elkaar te brengen. Dit idee ontstond tijdens de les 'Geboortezorg Biggen', terwijl de gecoupeerde biggenstaartjes me om de oren vlogen. Ik besloot me meteen op de consument te richten: 'Niet tegen de boeren keren, maar consumenten verleiden tot bewustwording. Iedereen is verantwoordelijk voor het systeem van de bio-industrie'.
Familie Bofkont
Een lang verhaal kort. Al 10 jaar op rij staat het op zondagmiddag zwart op de dijk voor mijn Familie Bofkont Workshop. De jongste deelnemer is soms 3 en de oudste 93. Een dwarsdoorsnede van de Nederlandse samenleving. Van bouwvakker tot hoogleraar.
Hardcore vleeseters, veganisten, iedereen is welkom. En ik vertel hoe het zit aan de hand van de levens van de biggen en kalfjes die ik lang geleden bij boeren kocht en inmiddels oude grijze koeien en varkens geworden zijn. Als mensen over zielige kalfjes beginnen te mekkeren, vraag ik of ze kaas eten. Als de directeur van een groot slachthuis zegt dat hij een moordmiddag heeft, omdat ik nog alles weet van varkens en hun gedrag, en hij alleen nog maar van dode onderdelen en geld, sta ik te juichen. Dan ben ik blij dat hij dat durft te zeggen, want dat zegt iets over de open sfeer op Het Beloofde Varkenland.
Autonome positie
En ja de dieren worden hier geaaid. Waarom? Omdat ze daartoe uitnodigen. Boeren staan versteld over de aanhankelijkheid van mijn koeien en ossen. Praten vrijuit over hun bedrijf, vragen of ze een kalf mogen van de makke Dolle Mina of dat ik een koe van ze op wil nemen, waar niks meer mee kan behalve de slacht, etc. Vragen me of ik lid ben van de PvdD. Als ik nee zeg, zie ik ze ontspannen. Kortom, er gebeurt hier wat. Ik laat iedereen vrij in hun mening en eetgedrag en dring niemand iets op. Praat nooit uit mezelf over het vegetarisme. Kortom, Familie Bofkont heeft een autonome positie in het hele krachtenveld veroverd.
Buitengewone Varkens
Afgelopen zondag werd mij tijdens de workshop over Buitengewone Varkens gevraagd. Of zij wél te vertrouwen zijn in tegenstelling tot die kiloknallers. Mensen zijn enorm wantrouwend geworden, vragen mij voortdurend wat ze nog kunnen eten, of ze niet belazerd worden. Ik stond met mijn mond vol tanden. Dilemma. Ik was altijd enthousiast over het concept van Buitengewone Varkens. Maar ik wist dat op dat moment de biggen van Stadsboerderij Amsterdam-Noord geen droge slaapplek hadden. Wat moest ik zeggen? Ze deugen niet? Ze belazeren de boel, want ze beloven iets op hun site wat in Amsterdam-Noord niet waar is? ('In elk veld of bos met varkens hebben we een grote familiehut of enkele kleine hutjes neergezet waarin de varkens in ruim stro droog kunnen liggen.' bron: buitengewonevarkens.nl).
Welkom op het Beloofde Varkensland
Hoe het verder ging, staat allemaal al op Foodlog. Ik wilde eerst op alle reacties ingaan, maar inmiddels heb ik een beter idee. Elkaar in de ogen kijken en met elkaar praten lijkt me zinvoller. Want dat het onderwerp ons allemaal ter harte gaat, is duidelijk gebleken.
Vanuit mijn ervaring met de workshops heb ik veel te vertellen. Dat wil ik graag delen met belanghebbende partijen die daar voor openstaan. Omgekeerd ben ik ook benieuwd naar andermans verhalen. Het concept van Buitengewone Varkens heeft potentie. De consument als crowdfunder. Zou dat de Nieuwe Consument kunnen worden? Hierbij dus van harte welkom op Het Beloofde Varkensland. Ik prik met Dick wel een datum.
PS
1. Die foto van het varken in bed is een filmset. Fictie. Ideetje van de regisseur van National Geographic die hier kwam draaien.
2. Wat betreft de vraag van Patrick Anders over de stand van zaken over de biggenhokken in Amsterdam-Noord: Op dit moment hebben de biggen twee hokken met stro. Ze kunnen nu dus kiezen :-)
3. Over de Varkensmassage: Hoe die ontstaan is in 1998 (geen marketingtruc!) vertel ik graag op onze bijeenkomst op Het Beloofde Varkensland. Feit is dat het 'biggenknuffelen' nu vast onderdeel en publiekstrekker is geworden op de open dagen van intensieve varkenshouders...
Fotocredits: Dafne in bed met Gieltje, Dafne Westerhof
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 8 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 8 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Voor een evenwichtige bericht post ik ook even het bericht uit de nieuwsbrief van Buitengewone varkens over de "Biggengate"
"Locatie Amsterdam - Biggengate
Bijzondere locatie die we in gebruik hebben genomen is een sportveld in Amsterdam Noord. Dat moest nogal vlot want onze varkens maken deel uit van een stadslandbouw initiatief. We hebben met wat kunst en vliegwerk twee hulpboeren gevonden die de varkens verzorgen en een voorlopige shelter gemaakt en de draad gezet. Op een zonnige vrijdagochtend zijn de varkens losgelaten onder enige publieke belangstelling.
Twee weken later ontstond de nodige reuring door foto’s die via social media werden geplaatst. Op de ‘s avonds genomen foto’s werd de suggestie gedaan dat de varkens midden in een moeras zouden staan. Ook werd genoemd dat er geen shelter aanwezig was. Mensen hebben toen onze bestaande shelter verbeterd door er zijwanden bij te plaatsen. Wij hadden liever gehad dat ze ons gebeld hadden maar ach. Het regende ook verschrikkelijk die dagen. Onze ervaring is dat de varkens daar wel tegen kunnen. Vervolgens kregen wij te maken met AT5, de Telegraaf, de Partij voor de Dieren, etc. Deze waren gebeld. Wij hadden liever gehad dat we zelf eerst gebeld waren. Zo ontstond een heel media circus en heel veel reuring op Facebook. Biggen in de kou, dakloze varkens en dergelijke kreten kwamen voorbij. Ook wat minder fraaie reacties. Maar op een gegeven moment sloeg de teneur ook om richting Amsterdammers die naar de Veluwe zouden moeten gaan om hokjes te timmeren voor wilde zwijnen of dat met alle varkens dan weer naar binnen wilde doen.
We hebben geprobeerd er rustig onder te blijven en mensen uit te leggen hoe het zit. Ook was de Voedsel en Waren Autoriteit (die ook vee-inspecteurs heeft), wezen kijken en die zei dat er niets aan de hand was en dat onze varkens gezond en alert waren. De volgende dag zijn we zelf – zoals in de planning stond voor later die week – een degelijke hut neer te zetten. Bij aankomst ter plaatse bleek het hele veld voor 95% droog. De biggen stonden in de plas omdat ze er lol aan hadden. De foto’s van een dag eerder met biggen in het water, hadden wel zoveel reuring veroorzaakt. Nu ja weer wat geleerd. Bepaalde beelden en reacties op reacties zorgden voor een kleine media hype."
Wow!
Goed gezegd!!
Waren er maar meer mensen als jij op deze aarde.....
@ dick b. : ik heb het gezien ja, je inleven in het huisdier, empathie dus (wat iets anders is dan liefde voor het dier), dat mis ik nogal bij Fresco: voor haar en Ferry en de meeste varkenshouders is het varken toch vooral een product met een bepaalde conversiefactor,benodigd produktiemilieu en prijs (wat het dus niet, in eerste instantie dan,voor de umbrische boer is), zowel hij als Temple hebben er overigens geen probleem mee om de dieren te slachten en te verwaarden.
Gister ook een interessante Labyrint-docu over Temple Grandin.
Haar autisme blijkt haar in staat te stellen zich in dieren in te leven.
Ook Ferry Leenstra van Livestock Research en het rondeel komen aan de orde.
Fresco's bezoek, vanavond op TV, aan Fausto, de Umbrische varkensboer met scharrelvarkens (het bonte exemplaar leek wel wat op het Siena Zadelvarken, oud ras net als de bonte bentheimer dus ) op een ruim erf heeft veel weg van het Amsterdamse project, die zouden mooi ervaringen kunnen uitwisselen . Grappig hoe Louise de achtergrond van ons voedsel belicht en opvoert, haar insteek is dezelfde als die van Wouter K., maar de stijl is academischer, afgemetener, mist de komische noot, ze zal niet gauw in een appel bijten die ze net geplukt heeft, bijvoorbeeld! Ook typisch waar ze mee afsloot:- met de varkens van de Faustos uit Umbrie kunnen we de wereld niet voeden - !(dat moet onze bioindustrie dus maar oplossen.)