1 min
Een financiële beloning om mensen in beweging te krijgen, werkt. Onderzoekers ontdekten echter dat het pas werkt als je mensen zo'n beloning niet laat verdienen, maar juist afpakt.
In een studie van de University of Pennsylvania testten de onderzoekers drie vormen van financiële beloning om mensen met overgewicht in beweging te krijgen. De effectiviteit van een financiële beloning blijkt afhankelijk van de manier waarop het beloningssysteem is opgezet.
Beloning
In de studie kregen 281 mensen het doel om 7.000 stappen per dag te zetten gedurende 26 weken. Gedurende 13 weken werden de deelnemers ingedeeld in 4 groepen. Groep 1 was de controlegroep die geen financiële beloning kreeg. Groep 2 kreeg $1,40 (€1,26) per dag dat ze het doel behaalden, oplopend tot $42 (bijna €38). Groep 3 kreeg een lot voor een dagelijkse loterij met een mogelijke prijs die overeenkwam met gemiddeld $1,40 per dag. Groep 4 kreeg aan het begin van de maand de $42, maar moesten voor iedere dag dat ze het doel niet behaalden $1,40 teruggeven.
Aversie tegen verlies
Na de eerste 13 weken bleek dat groep 2 en 3 ongeveer even goed scoorden als de controlegroep; op 30-35% van de dagen bereikten zij het doel. De mensen in groep 4, die geld moest inleveren als ze het doel niet behaalden, presteerden beter. Zij behaalden 45% van de tijd de 7.000 stappen. Na het wegvallen van de financiële beloning nam het aantal dagelijkse stappen af en kwam dit weer op gelijk niveau met de controlegroep.
Onderzoeker Mitesh Patel: “Ook al weten de meeste mensen dat beweging goed is voor hun gezondheid, in de praktijk beweegt meer dan 50% van de Amerikanen niet voldoende. Gezondheidsprogramma’s op de werkvloer worden steeds populairder, maar er is te weinig bekend over hoe een financiële beloning mensen stimuleert. Ons onderzoek laat zien dat deze programma’s betere resultaten kunnen behalen als de financiële beloning gebaseerd is op gedragseconomische principes, zoals de aversie tegen verlies.”
Fotocredits: Walking, Pixabay.
Dit artikel afdrukken
Beloning
In de studie kregen 281 mensen het doel om 7.000 stappen per dag te zetten gedurende 26 weken. Gedurende 13 weken werden de deelnemers ingedeeld in 4 groepen. Groep 1 was de controlegroep die geen financiële beloning kreeg. Groep 2 kreeg $1,40 (€1,26) per dag dat ze het doel behaalden, oplopend tot $42 (bijna €38). Groep 3 kreeg een lot voor een dagelijkse loterij met een mogelijke prijs die overeenkwam met gemiddeld $1,40 per dag. Groep 4 kreeg aan het begin van de maand de $42, maar moesten voor iedere dag dat ze het doel niet behaalden $1,40 teruggeven.
Ons onderzoek laat zien dat deze programma’s betere resultaten kunnen behalen als de financiële beloning gebaseerd is op gedragseconomische principes, zoals de aversie tegen verliesIn de tweede helft van de studie kregen de deelnemers geen beloning meer, alleen nog feedback op hun prestaties. Door de beloning voor de drie groepen even hoog te houden, wilden de onderzoekers achterhalen welke manier van aanbieden mensen het meest zou stimuleren om het doel van 7.000 stappen per dag te halen. Met behulp van een smartphone-app werd het aantal stappen geregistreerd.
Aversie tegen verlies
Na de eerste 13 weken bleek dat groep 2 en 3 ongeveer even goed scoorden als de controlegroep; op 30-35% van de dagen bereikten zij het doel. De mensen in groep 4, die geld moest inleveren als ze het doel niet behaalden, presteerden beter. Zij behaalden 45% van de tijd de 7.000 stappen. Na het wegvallen van de financiële beloning nam het aantal dagelijkse stappen af en kwam dit weer op gelijk niveau met de controlegroep.
Onderzoeker Mitesh Patel: “Ook al weten de meeste mensen dat beweging goed is voor hun gezondheid, in de praktijk beweegt meer dan 50% van de Amerikanen niet voldoende. Gezondheidsprogramma’s op de werkvloer worden steeds populairder, maar er is te weinig bekend over hoe een financiële beloning mensen stimuleert. Ons onderzoek laat zien dat deze programma’s betere resultaten kunnen behalen als de financiële beloning gebaseerd is op gedragseconomische principes, zoals de aversie tegen verlies.”
Fotocredits: Walking, Pixabay.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Dit soort stukken over een onderzoek zijn op zich wel aardig, maar ik zou het zo fijn vinden als de schrijver daarbij verder kijkt dan de abstract of het persbericht en het onderzoek duidt op basis van de full text.
In dit geval is een vrij essentiële omisie in de abstract dat alle deelnemers al $25 kregen als ze geselecteerd waren om deel te nemen en $75 als ze de eerste fase afmaakten.
Daarnaast roepen de uitkomsten vragen op. De straf-groep scoort gedurende de hele 13-weekse interventie periode hoger in aantal deelnemers dat hun doel haalden. Maar in de (niet beloonde of gestrafte) follow-up periode van 13 weken bleken zij nog steeds hoger te scoren (figuur 2 in full text).
Nog opvallender is dat de straf-groep tijdens de interventieperiode gemiddeld 861 stappen per dag méér zetten dan de controle groep (tegenover 378 en 248), en tijdens de follow-up periode 496 (vs. 74 en -55).
Wat zegt dit? Dat het niet ondenkbaar is dat de straf-groep misschien toevallig meer liepen.
Deze reactie schrijven kostte mij meer tijd dan bovengenoemde kanttekeningen uit de full text plukken. Het geeft een heel ander beeld dan alleen de abstract laat zien. Toch worden er door lezers en reageerders al allerlei conclusies getrokken op basis van de tekst hierboven, die niet meer vermeldt dan de abstract. Zou het niet mooi zijn als dergelijke duiding door de correspondenten gedaan zou worden?
Dag Dick, bedankt voor je interesse. Onderstaande stukje heb ik beschreven vanuit mijn eigen persoonlijke ervaringen en bevindingen;
De mensen met wie ik samenwerk hebben over het algemeen in het verleden al grote verliezen geleden met betrekking tot het ontstaan en overvallen worden met psychische klachten, het wegvallen van een geschikte werkplek, het wegraken van personen uit het netwerk (collega’s/vrienden en soms zelfs familie), door de psychische klachten en wegvallen van essentiële factoren in een sociaal isolement komen, sommigen die in aanraking komen met verdovende middelen, schulden krijgen, in aanraking komen met justitie en soms zelfs dwangbehandeling met in veel gevallen uiteindelijk het kwijtraken van huisvesting. De oorzaak en/of de persoonlijke kenmerken zijn per persoon verschillend, maar uiteindelijk zitten velen in hetzelfde schuitje.
Op de afdeling waar zij verblijven hebben zij een kamer met bed en enige ruimte voor persoonlijke spullen. Er wordt voor ontbijt, middageten en avondeten gezorgd en tussendoor worden er activiteiten ter dagbesteding aangeboden. Daarnaast hebben velen een vorm van bewindvoering die het voor ze mogelijk maakt dat zij voor ongeveer 10 a 20 euro in de week iets te besteden hebben (wat over het algemeen wordt besteed aan rookwaar).
Helaas is datgene wat wordt aangeboden aan voeding en dagbesteding vaak niet aansluitend aan de wensen of vroegere gebruiken van de mensen zelf, of hebben zij nog dusdanig last van psychische klachten, dat zij ook op de afdeling een teruggetrokken bestaan leiden en van dag tot dag overleven.
Dit teruggetrokken en over het algemeen passieve bestaan zonder dagritme (in combinatie met verschillende medicatie + bijwerkingen) en last van stemmen, angsten of (dwang)gedachten is over de lange termijn invaliderend.
Nu heb ik de afgelopen maanden veel werkervaring opgedaan op een afdeling binnen mijn organisatie waar een groep mensen die langdurig in de psychiatrie zijn opgenomen als het ware worden gerevalideerd.
Ze krijgen om te beginnen een actief dagprogramma en worden in de ochtend geacht/directief gestimuleerd om aan het ontbijt deel te nemen. Hoewel dit in het begin tot weerstand en voornamelijk verbale agressie leidt, vinden de mensen na een paar weken hun draai en zijn ze naderhand dankbaar voor de “strenge” begeleiding. Ik ben dan ook iedere keer weer trots op mijn collega’s hoe zij met bepaalde situaties omgaan en zich niet uit het veld laten slaan.
Op de groep ervaart men een soort van verbinding met elkaar en bij tijden stimuleren/helpen ze elkaar. Het programma is een mix van sport, spel en hobby/vaardigheden ontwikkeling. Aan het einde van de week is men toe aan weekend, een fenomeen die ze daarvoor niet kenden toen men van dag tot dag aan het overleven was.
Het resultaat is dat mensen met een goed gevulde rugzak weer in staat zijn om uit te stromen uit de psychiatrische instelling en een nieuwe kans in de maatschappij aangaan.
Het is een jong programma wat nog volop in ontwikkeling is en vandaar dat ik het een interessant onderzoek vind wat mogelijk in de toekomst bruikbaar is.
Kasper, kun je iets meer vertellen over je ervaringen?
Bijvoorbeeld over de concrete gevallen waarin mensen de kans op verlies zelf konden beperken en hoe dat uitwerkte.
Als verpleegkundige in de langdurige psychiatrie zit ik op de eerste rij om te aanschouwen wat schaarste en de kans op een verlies doet op het gedrag van een mens die met psychische klachten kampt.
Vanuit mijn werkveld vind ik het dan ook een zeer interessant onderzoek en zie vooral mogelijkheden die positief zouden kunnen uitwerken voor de mensen waar het om gaat.
Blijvend succes krijg je niet door straf noch door beloning noch door het afnemen van vooruit betaalde beloningen. Dat is al bekend en dus was dit onderzoek totaal zinloos. Het enige wat werkt is intrinsieke motivatie en beloning. Gedragsverandering gebeurt alleen als iemand dat vanuit zichzelf wil en het bereiken van de zelfgestelde doelen is de intrinsieke beloning.
Als bedrijven bijvoorbeeld het bewegingsniveau (van werknemers die voornamelijk zittend werk doen) willen verhogen, zullen maatregelen in de indeling van de arbeid en de werkplek veel effectiever zijn.