20% van de topwijn zou nep zijn

De belangrijkste boodschap hierboven is natuurlijk dat we ons makkelijk laten voor de gek laten houden. Daarover zo iets meer.

Nepproducten zijn van alle tijden en wijn is door fraudeurs nooit vergeten. De cijfers zijn in Azië waarschijnlijk nog wat onluisterender: daar is de verhouding niet 20-80 maar 80-20. Je betaalt er veel geld voor iets wat uit een kopieermachine komt (en aan de binnenkant naar Great Chinese Wall of Red Dragon luistert). Spijtig? Jazeker, maar een aanzienlijk deel wordt met een hamburger weggeklokt of eenvoudigweg met Cola vermengd. Valt de schade – op die van de portemonnee na – toch weer mee.

Dat veel van de afgezette kopers de indentiteitsfraude van de wijn niet opmerken is niet zo vreemd. Wij mensen zijn meer van de beleving dan van de feitelijke vaststelling. Voor priming middels reclame zijn wij ontzettend gevoelig en daarom proeven wij meer wat de fabrikant ons voorhoudt dan de werkelijke eigenschappen van het product. We kopen beleving en eten en drinken die beleving. En nu moet ik een beetje flauw zijn: in de jongste Bouillon Magazine schreef ik daar een artikel over nav interviews met oa Dr. Bob Cramwinckel (smaakonderzoeker Wageningen Universiteit) en Dr. Paul Ketelaar (reclamepsycholoog Radboud Universiteit). Vanwege het daarop rustende copyright kan ik hier slechts de eerste twee alinea’s tonen en dat doe ik dan ook. Voor de rest moet je toch even naar de winkel...

“In 2001 zaten 54 Oenologiestudenten van de Universiteit van Bordeaux bijeen. Hoogleraar Frédéric Brochet zette hen twee glazen wijn voor, een witte en een rode. De wijnwetenschappers in opleiding kregen een eenvoudige opdracht: beschrijf beide glazen zo nauwkeurig mogelijk. Het resultaat was ontluisterend.

Mijn eerste officiële baan in de wijn was bij Wijnkoperij Woorts, aan de Utrechtsestraat in Amsterdam. De werkdag sloten we vaak af met het proeven en drinken van een fles wijn. Een van mijn collega's kondigde op een ochtend aan dat hij iets bijzonders had meegenomen. Wat het was zei hij niet, dat was geheim. Toch gaf hij in de loop van die dag steeds meer details prijs. Zo wist ik uiteindelijk dat het een zeer kleine productie was, van een tot dan toe onopgemerkte boer ergens uit het zuiden van Italië, die de allerbeste wijn wilde maken. En er hing een flink prijskaartje aan.”

Salut,

Eelco