Tekort van 100 tot 320 miljoen ton
In de studie staat hoe de vraag van zwavelzuur wereldwijd groeit van 246 naar 400 miljoen ton in 2040. Met de verwachte productie in de komende twintig jaar denken de onderzoekers dat zo jaarlijks een tekort ontstaat van 100 tot 320 miljoen ton. Dat is 40 tot 130% van de huidige productie. De wetenschappers hebben in hun studie drie verschillende scenario's uitgewerkt. Daarbij zijn ze uitgegaan van een jaarlijkse vraagtoename tussen 1,5 en 2,4%, gebaseerd op historische data.
Zwavelzuur is wereldwijd voor 80% afkomstig uit de petrochemische industrie. Het is een afvalstof die bij de verwerking van ruwe olie en aardgas vrijkomt. Zwavelzuur wordt hoofdzakelijk toegepast in de kunstmestindustrie, bij de productie van fosfaathoudende kunstmestsoorten, maar ook bij de winning van kobalt en nikkel. Omdat de vraag naar fossiele brandstoffen in de komende twee decennia daalt, zal ook de productie van zwavelzuur afnemen.
Zwavel winnen uit de bodem
Het onderzoeksteam benoemt twee oplossingen: Meer mijnwinning van zwavel of zorgen voor een verminderde afhankelijkheid van deze kunstmestsoort. Gezien de grote nadelige effecten voor het milieu bij de eerste oplossing is alleen de tweede een optie. "Zwavelzuur is van oudsher goedkoop en in grote volumes overal beschikbaar", zegt hoofdonderzoeker Mark Maslin. "We verwachten dat het aanbod van zwavel als afvalstof afneemt. Hierdoor moet meer zwavel gewonnen worden door het uit mijnen te halen. Er moet daarom meer onderzoek worden gedaan naar het winnen van grote hoeveelheden zwavel die zich nu in de aardbodem bevinden."
Maslin adviseert ook dat landen het winnen van zwavel moeten reguleren wanneer inderdaad een grootschalige omschakeling plaatsvindt in deze industrie. "Onze zorg is dat een afname van de beschikbaarheid een biedingsoorlog ontketent voor de zwavel die uit mijnen wordt gewonnen gedurende deze 'transitieperiode'", denkt co-auteur Simon Day. "Dit kan problemen opleveren bij de voedselproductie, zeker in derdewereldlanden.
Kunstmest uit accu's?
Een andere bron van zwavel is volgens UCL de winning van de zwavel bij het recyclen van lithium batterijen. Ook zouden nieuwe batterijen en accu's minder capaciteit moeten hebben zodat minder zwavel gebruikt hoeft te worden bij het productieproces. De onderzoekers roepen overheden wereldwijd op om het onderwerp serieus te nemen en tijdig te zoeken naar alternatieven om de beschikbaarheid ervan op peil te houden.
Dit artikel maakt deel uit van de contentsamenwerking tussen Boerenbusiness, Foodbusiness en Foodlog.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Dit onderzoek is buiten de EU gehouden. Binnen de EU hebben we andere plannen, namelijk de Greendeal; het gebruik van gewasbeschermingsmiddelen en antibiotica moet met 50 procent verminderd worden, kunstmest met minstens 20 procent, en een kwart van de Europese landbouwgrond moet gebruikt worden voor biologische landbouw. Dus vermindering en geen groei!
#2 Tom, het zijn niet alleen de ultra rijken, maar eigenlijk vrijwel iedereen die geld kan uitgeven aan hebbedingetjes. Altruïsme is niet dik gezaaid onder ons mensen. De huidige digitale maatschappij maakt die focus op gemak alleen maar toegankelijker. Met rijkdom zou verantwoordelijkheid voor leefbaarheid in de toekomt eigenlijk verplichting moeten zijn. Het omgekeerde is een feit.
Momenteel breek ik mij het hoofd over waarom we toch bezig zijn alles wat natuurlijk gegeven is op planetaire schaal te vernietigen en in te ruilen voor bergen te octrooieren en vooral te vermarkten giftige lichaamsvreemde kunstmatige rommel. Het lijkt wel of dit bewust gebeurd. Maar wie of wat is zich daarvan bewust? Kijken die marktkapitalisten dan niet verder dan hun eigen ultra korte termijn belangen neus lang is? Uiteindelijk zullen ook de kinderen van deze megarijken met die van hun volgende onderzetbaasjes (politici, vele wetenschappers en andere criminelen) creperen onder de niet aflatende milieuvervuiling door het inbrengen van lichaamsvreemde stoffen/ composieten en genetische aberraties waar de natuur niets meer mee aan kan vangen. Genetische manipulatie (waar overigens al aan gewerkt wordt) om het verschijnsel mens resistent te maken tegen zijn eigen vuil zal dan aangevuld moeten worden met bionische robotica technieken waardoor de mens - als al het leven zoals we dat kennen en kenden maar vergeten zijn al uit de planeet gezogen is - als halve of hele robot over zal blijven die vervolgens op zoek naar nieuwe slachtoffers het hele universum zal bevolken en dus kapot maken? Volgens mij kunnen we niemand/ geen mens aanwijzen die hier verantwoordelijk voor is. Is het niet een staart en koploos zelforganiserend monster - een soort in potentie interstellaire kunstmatige reuzen kwal of spons - die we geschapen hebben dat manipuleert met en profiteert van het laagste in de slaafmens en dat is gulzigheid en de angst te kort te komen, vooral geen dief te zijn van de eigen portemonnaie, apres mois le deluge? Zijn dan we allemaal kortzichtige slaven van dit zelfgeschapen systeem dat een eigen leven is gaan leiden dat niet meer te stoppen lijkt? Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat we met al onze goede biologische en ecologische biodiverse bedoelingen een achterhoede gevecht leveren en dat de uitkomst al vast staat. Want as we speak gaat de onherstelbare vernietiging door gepaard aan onvoorstelbaar lijden van mensen en andere organismen/ dieren. Wat niet wegneemt dat we het wel moeten blijven proberen? Al is het alleen maar voor het goede gevoel en een rechtvaardige nachtrust? Maar moeten we dat monster daartoe ASAP toch niet eens beter analyseren en op haar zwakke punten aangrijpen/ corrigeren? Moeten we onszelf corrigeren? Zijn wij zelf de onbewuste en oliedomme bouwstenen van dat monster? Goeiemorgen o nee het is alweer middag.
De voorraad aan gesteente fosfaat is eindig en er wordt al decennia lang gewezen op de noodzaak tot hergebruik van fosfaat.
Van agronomisch belang is het ook dat water oplosbare fosfaat zoals in DAP en MAP slecht is voor de biologische balans in de bodem. Het merendeel van de fosfaat in de grond is niet plant beschikbaar en wateroplosbare fosfaat wordt heel snel vastgelegd in niet wateroplosbare verbindingen en binnen 1 tot 2 maanden extreem moeilijk oplosbaar. Alleen goede interactie tussen wortelharen en de bodem maken die fosfaat weer direct beschikbaar voor de plant. Een andere zeer goede mogelijkheid om fosfaat de plant in te krijgen is in symbiose met mycorrhiza’s. Dat zijn schimmels die zich vastzetten of zelfs binnendringen in de wortels van planten. Hun grote en fijne netwerk aan schimmeldraden zorgen net als de wortelharen zelf voor oplossen van fosfor in de grond en kunnen die P de plant in vervoeren. Hierdoor wordt het opname potentieel enorm vergroot.
Het bijzondere is dat doen die nuttige schimmels alleen als er geen wateroplosbare P in de buurt van de planten wortels is.
Zeker in Nederland met zoveel dierlijke mest zou deze methode het eigenlijk altijd moeten winnen van kunstmest omdat er voldoende P in landbouwgrond zit. Maar ja, dan moeten we dat wel willen in de keten.