1 min
Hij bedoelde daarmee niet dat het zou worden opgelegd of afgedwongen door dierenactivisten, maar omdat het wel eens echt zou kunnen pakken tussen mensen onderling. Het zou net zo stoer en gewoon kunnen worden als de spijkerbroek met een merk. Een teken van moderne beschaving, ergens bijhoren.
Degene die me die vraag stelde is geen vegetariër, wel iemand met een behoorlijk ontwikkeld onderbuikgevoel.
Is het denkbaar, zo'n forse omslag in onze cultuur?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Jurgen,
Dank. Zeker, ik ben op een missie, een eindeloze zoektocht naar 'de waarheid' en het in de schijnwerpers schrijven van conclusies en opvattingen die bewijsbaar fout en potentieel schadelijk voor de volksgezondheid zijn ;-). Hopeloos pretentieus, dat geef ik toe. Maar zelfs als de bronnen die een journalist opvoert krom argumenteren (stel dat bijvoorbeeld Ravnskov alleen maar raaskalt, wat ik uiteraard niet vind), hoe erg is dat dan? Er worden toch al genoeg persberichten overgeschreven?
Wat cholesterol betreft (ik begon er niet over), ik denk dat de meeste Nederlanders inmiddels wel beseffen dat cholesterol in de voeding bij mensen - in tegenstelling tot bij konijnen - over het algemeen weinig invloed heeft op het cholesterolgehalte. Wat naar mijn mening te weinig wordt gecommuniceerd door de autoriteiten, is dat LDL een beroerde voorspeller is en dat inname van verzadigd vet veel minder invloed heeft op het LDL-gehalte dan lange tijd is gedacht (sommige verzadigde vetzuren verlagen zelfs het LDL, terwijl alle verzadigde vetzuren het totale lipidenprofiel verbeteren, wat dat ook waard mag zijn). De voedingsindustrie melkt de cholesterolscare tot het allerlaatste moment uit, maar de wetenschap - die volgens jou beter collectief beter weet - wijst haar niet terecht. Die zou op zijn minst moeten vertellen dat een hoge suikerconsumptie het lipidenprofiel volgens pubmed wèl ongunstig beinvloedt (en niet zo'n beetje ook).
Je stelt dat obesitas puur een gevolg is van meer eten en minder bewegen. Maar de statistieken - ik kan ze voor je opsnorren als je het wilt - spreken dat tegen. We zijn maar een beetje meer gaan eten en over de hele linie juist meer gaan bewegen. Onlangs werd een aardig vergelijkend onderzoek gepubliceerd naar Nigeriaanse vrouwen in Nigeria en Nigeriaanse vrouwen in Chicago. De Nigeriaanse dames wogen rond de 60 kilo, hun Amerikaanse zusters gingen meer richting 90. Tot verbazing van de onderzoekers was het activiteitspatroon van beide groepen gelijk.
Jij zult zeggen dat dames in Chicago meer eten. Dat zal best, maar hoe komt dat? Waarom zouden ze zich dat morbide overgewicht vrijwillig aandoen? Onze eetlust wordt heel precies geregeld en is zoals iedereen die wel eens heeft gelijnd weet, dwingend. Ik denk op basis van allerlei onderzoek dat iets in de Amerikaanse voeding bij veel mensen de eetlustregulatie verstoort. En ik gok op suiker (sucrose en HFCS), plantaardige vetten en tarweproducten (gluten en WGA). Alle drie hebben ze het vermogen om de hypothalamus voor de gek te houden en het lijf het idee te geven dat er honger wordt geleden. En guess what: de consumptie van deze items is in de afgelopen decennia geëxplodeerd, ten koste van traditionelere voedingsmiddelen. Parallel daaraan begon de collectieve weegschaal te kraken.
Over the thrifty genotype zou ik uren kunnen lullen, maar de theorie is niet consistent met de waarnemingen en James Neel was de eerste die hem weer verwierp.
gerrit jan: "Het voedingspatroon van de consument is de jongste decennia drastisch veranderd (Household consumption and the environment (2005) European Environment Agency). Dat is niet te wijten aan een verhoogde consumptie van voedingsproducten. Die steeg tussen 1970 en 2000 van 735kg per persoon tot 770kg per persoon (+5%). Wel zijn er grote veranderingen waar te nemen in ons dieet en de manier waarop voeding wordt geproduceerd en verkocht. We zijn meer fruit, groeten, varkensvlees, kip, vis, zeevruchten en kaas gaan eten. Aardappelen, melk en rundvlees eten we dan weer minder dan vroeger. Dat is enigszins te wijten aan sociale en familiale evoluties, maar ook aan een verandering van de markt. In 1960 bezat een kruidenier 2.000 verschillende producten. Vandaag bezit een supermarkt er meer dan 150.000. Daardoor kan je op elke straathoek producten van over heel de wereld aankopen en is er het hele jaar door een grote variëteit aan groenten en fruit."
cijfers van Brussels Observatorium voor Duurzame Consumptie
"De cijfers wijzen uit dat we ongeveer dezelfde hoeveelheden eten als begin jaren zestig"
Welke cijfers zijn dat? Ik denk namelijk dat we nu inderdaad meer eten.
@Jurgen: "of simpelweg het feit dat we veel meer vreten" Dat doen we niet.
De cijfers wijzen uit dat we ongeveer dezelfde hoeveelheden eten als begin jaren zestig. We eten anders. En - zonder het tot heilig boek willen uit te roepen - raad ik iedereen, die hier met een goede basis over wil praten, de boeken van Pollan aan. Er is structureel iets mis met waarmee we ons voeden.
"Ik put me juist uit in het verkondigen dat er niet slechts een boeman is en dat de zaken per definitie lastig te ontwarren zijn."
Begrijp ik nu maar zo kwam het dus op mij niet over. Ik krijg vaak het idee dat je op een missie bent.
Als het gaat om vet en cholesterolfobie, zijn we het overigens eens. Het probleem daar is de voedingsindustrie, de wetenschap weet al heel lang dat cholesterol uit het dieet niet zo heel belangrijk is. Weer een andere discussie...
Obesitas zie ik heel simplistisch als symptoom van toegenomen welvaart, eten goedkoper in combinatie met minder hard werken. Denk dat dit klopt en dat specifieke effecten van voedingmiddelen daarbij in het niet vallen.
Probleem is dat iedereen zoekt naar de easy fix, eet dit of dat wel of niet en het komt allemaal goed. Simpelweg calorieen tellen is de enige weg maar veel lastiger te verkopen.
Over die Polynesiers: precies ze zijn extra vatbaar voor diabetes type 2. Het idee is dat deze genetische achtergond een voordeel was bij hun lange kanoreizen. Alleen de dikkerds met veel vetopslag overleefden de reis. Interessant maar of het klopt...?