Onderzoeksopzet
In het onderzoek volgden zij 2 jaar lang 35 volwassenen met ernstige obesitas die een afvalprogramma volgden dat uit een dieet en beweging bestond. Na 4 weken, 1 jaar en 2 jaar verzamelden de onderzoekers gegevens van de deelnemers. Ze registreerden het gewicht en de lichaamssamenstelling van de deelnemers, evalueerden hun subjectieve gevoelens over honger, volheid, verlangen naar eten en aanstaande voedselconsumptie, lieten de deelnemers een fitheidstest doen en prikten bloed om de concentratie van honger- en verzadigingshormonen te meten.
Resultaten
Het gevoel van verzadiging bleek 4 weken na het afvalprogramma onveranderd. Na 1 en 2 jaar bleek het echter te zijn afgenomen, terwijl hun hongergevoel juist toenam. De plasmaconcentraties van zowel honger- als verzadigingshormonen waren beiden toegenomen. De onderzoekers denken daarom dat de toename aan verzadigingshormonen teniet wordt gedaan door de toename aan hongerhormoon.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Het schijnt dat – chronisch slaaptekort – het chreline niveau ook nogal omhoog stuwt waardoor je onnodig honger krijgt. INSULINE speelt trouwens ook nogal een rol bij de ghreline productie. Bij insuline resistentie blijft ghreline niveau zelfs na een maaltijd verhoogd – gevolg chronische trek in vooral koolhydraten, buitensporige voedselinname en ongewenste gewichtstoename.
IT TAKES TWO TO TANGO!
Ik ben even verbaasd als Huib dat het L woord hier gemeden wordt. Het wordt geproduceert door de vetcellen en is even belangrijk als insuline bij het bepalen van de kansen om diabetes-2 of andere chronische ziekten te krijgen.
Leptine resistent worden doe je zo:
Eet veel suikers waaronder vooral HFCS, veel granen waaronder vooral tarwe en ruim alcohol (die worden zonder er verder iets voor te doen omgezet in suiker zodra ze de slokdarm gepasseerd zijn.) Deze suikers metaboliseren tot vet en wordt opgeslagen in je vetcellen. Dit proces creeërt op zijn beurt een stijging van leptine. Op den duur ontstaat leptine resistentie. Ongeveer zoals je insuline resistent wordt en dan vanzelf suikerziek bent.
Eenmaal leptine resistent luister het lichaam niet meer naar de eigen signalen om te stoppen met eten en vet te verbranden. Als resultaat voel je je hongerig, gier je om koek en snoep, en blijft je lichaam – ook als je al meer dan genoeg hebt gehad – vet opslaan. Als het lichaam deze overdaad structureel opslaat, krijg je te hoge bloeddruk, hoog cholesterol, vaataandoeningen, atherosclerose, en een verhoogde dikte van de hartwanden.
Hoe veel en hoe goed je ook beweegt, alle pogingen draaien op niets uit als je geraffineerd voedsel blijft eten, te veel koolhydraten en de verkeerde vetten. Dat is verzadigd vet overigens niet. Dit is een hardnekkige en bewust in stand gehouden leugen. Verkeerd is wel de overdaad aan doodgeraffineerd linolzuur zoals de zonnebloemolie plaag (omega-6) waar alles mee wordt volgestopt.
Dit zet je weer op het juiste spoor:
Alleen verantwoord eten is de sleutel tot gewichtsvemindering en het is cruciaal om ook eindelijk eens van dat eeuwige visceraal vet (zwembandjes) rond de organen af te komen. Geraffineerde granen als witbrood, crackers en chips en ook geraffineerde suiker, zetmeel, frisdrank, vruchtensappen en toetjes verhogen ontstekingskansen in ieders lijf.
Ruil geraffineerd eten in (inclusief restaurant- of fast food) voor onbewerkt voedsel met een significant aandeel RAUW te eten groenten. Koken vernietigt veel van de waardevolle voedingsstoffen.
Eet met mate smakelijk.
'Un résultat modeste' schrijft de Figaro geheel naar waarheid over dit onderzoek.
Want over de samen- cq tegenwerking van de verschillende verzadigings- en hongerhormonen en -peptiden is heel veel onduidelijkheid. En er zijn meer en waarschijnlijk sterkere factoren werkzaam bij het hongergevoel van mensen die afvallen. Zoals het elektrische signaal van de rekreceptoren in de maag via de nervus vagus naar de hersenen en de schommelingen in glucose en insuline tussen de maaltijden door.
Voorts is het bij iedereen die een tijdje aan de lijn gedaan heeft bekend dat als je eenmaal flink bent afgevallen, je minder energie per activiteit verstookt dan een 'normaal' mens van hetzelfde gewicht. Waardoor je dus minder zal moeten eten om op gewicht te blijven en altijd honger houdt. Is dat alleen ghreline?
Komt ook nog bij dat het koolhydraatpercentage van het standaardmenu in dit onderzoek veel hoger is dan bij een zinvolle interventie met low carb high protein geserveerd zal worden. De macronutriënt samenstelling van een dieet doet er op de korte termijn weliswaar niet toe als je wilt afvallen (het komt toch altijd op calorierestrictie neer in het begin), de kilo's er zonder honger afhouden lukt het best met weinig carbs, veel eiwitten en vooral vezels.
Wie iets zinnigs en hoopvols wil lezen over afvallen onder psychologische begeleiding, met een goed, persoonlijk dieet en lichamelijke activiteit (en niet meteen zijn ghrelinespiegel de schuld wil geven) kan ik deze dissertatie van Erik Aller aanbevelen.
In Le Figaro leggen de onderzoekers uit: "Het hormoon komt bij iedereen voor, maar als je overgewicht hebt gehad en bent afgevallen, ligt het ghrelineniveau hoger dan gemiddeld".
Met andere woorden: bij hetzelfde gewicht zal een iemand die te zwaar is geweest en is afgevallen meer hongergevoelens hebben dan iemand die nooit heeft hoeven afvallen. Omdat het ghrelineniveau bij de eerste verhoogd is.
Dennis #1, helemaal eens. Als iemand van 1 meter 80 met BMI 42,5 in twee jaar 11 kilo verliest, weegt hij nog altijd 126,7 kilo en is zijn BMI 39,1. Heel veel zal de dikke Noor niet opgeschoten zijn met deze interventie, qua metabolische gezondheid. En ik weet niet of het beter wordt als hij nog twee jaar gaat houthakken met cognitieve gedragstherapie op een gemiddeld schuifkaasdieet.
Het enige waarover dit onderzoek zekerheid geeft, is dat de Noor twee jaar honger heeft geleden en door zoveel te sporten alleen maar meer honger kreeg.
Het verhoogde ghrelinegehalte komt bij iedereen voor die een tijdje hongert en dat gaat niet weg na verloop van tijd. Bij een sleeve gastrectomy (een maagverkleining van 80%) wordt het gedeelte van de maag waar ghreline wordt aangemaakt weggesneden. Dat leek voor een belangrijke deel het verdwijnen van het hongergevoel te verklaren. Maar wat blijkt? Het ghrelinepeil stijgt weer een tijdje na de operatie doordat het lichaam elders ghreline gaat aanmaken. Het is een heel hardnekkig goedje.
Als ik het hele verslag van het onderzoek lees, vallen vooral de voorbehouden en onzekerheden op. Wat ik heel vreemd vind is dat niet ook het leptinepeil is gemeten (misschien is dat wel lastig, weet ik niet). Het hele woord komt in het Noorse verhaal niet voor. Leptine werkt als tegenhanger van ghreline. Obese personen maken veel leptine aan in het vetweefsel, maar zijn er ook vaak ongevoelig voor. De verhouding leptine/ghreline is een marker voor het vermogen gewicht te kunnen verliezen, volgens deze studie.
Verhoogde ghreline op zich zegt niets, maar zo'n onderzoek als het onderhavige moet toch op zijn minst een bescheiden conclusietje hebben, anders haal je de krant niet.
Het is eerder een probleem dat mensen speciale dieten gaan doen die je je niet je leven lang kan blijven doen, als ze op gewicht zijn gaan ze weer voor hun doen 'normaal' eten, maat wat is dan normaal. Gaan ze dan weer aan de dikmakende producten? In de meeste gevallen wel.
Daarom ben ik in 2011 begonnen aan GOK, dat is een eetwijze die je wel de rest van je leven kan blijven doen, omdat je normale dingen eet van voornamelijk verse producten en je alleen maar laag in die koolhydraten blijft die je juist dik maken, maar al je vezels, groentes, fruit, vitamines enz die je nodig hebt krijg je gewoon binnen. Ik heb er nu zelf een middenweg in gevonden met meer groente en fruit, veel vezels, maar niet perse 100% GOK, wel de juiste producten eten die ook werken. En dit kan ik ook mijn leven lang blijven doen, soms heb je even trek in wat te snoepen, dat moet kunnen.