Gisteren plaatste Louise Fresco op vriendelijke toon venijnige aantekeningen bij Pollan. Ik deel haar angst: Pollan's komst kan het romantische geklets over eten op TV, in de krant op Internetpagina's en de radio nog verder aanwakkeren. Boeren moeten weer met scheve petjes en een rode zakdoek om gezellige worstjes maken in schattige schuurtjes. Dat de boer dat alleen voor eigen gebruik deed en de slager voor de rest, doet er kennelijk niet toe. Ook onze minister is daar bang voor. Ze geeft immers regelmatig aan dat het boeren van Ot en Sien voorbij is. Terecht!
Pollan vertegenwoordigt wat Fresco betreft een visie op eten die typerend is voor de hoog-opgeleide hogere middenklasse. Drie miljard stedelingen kun je niet voeden met het landbouwsysteem dat Pollan voorstaat. We zullen nadrukkelijk veel meer technologie moeten toelaten om de wereld van goed voedsel voor een nette prijs te voorzien.
Lees hier Fresco's NRC-column van gisteravond. Fresco's forse prikken zijn wat mij betreft heel terecht. Er wordt veel en veel te romantisch over eten gecommuniceerd. De gehypte Pollan kan daar iets aan doen door zich uit te spreken over zijn standpunt ten aanzien van mondiaal voedingsbeleid. Hij is zwaar geaccepteerd door de linksige en groene intellectueel die te weinig van landbouw en voedselproductie weet. Durft hij te zeggen hoe hij realistisch met de voedingspolitieke werkelijkheid van landbouw en de groeiende strijd om toegang tot voeding om zou gaan?
Ik proef meer ruimte voor technologie onder zijn verhaal dan erin staat en hoop hem binnenkort die vraag te kunnen stellen. Lukt dat, dan volgt het antwoord hier.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Joost, dank voor je correctie. Blijft dan wel een lastig verhaal wanneer je reststoffen en wanneer je het als bijproduct telt. Leuke breinkraker trouwens als je Cradle to Cradle zou hanteren: alles is voedsel ergo alles is bijproduct!!
Onno, Als je een LCA zuiver uitvoert en gebruik maakt van reststoffen zonder waarde, dan hoef je de milieu-effecten van deze reststoffen (lees afvalstoffen) niet mee te wegen bij je LCA. Als de reststoffen nog wel een waarde hebben (bijproducten) dan weeg je de milieueffecten naar rato mee. Een goed voorbeeld is de milieubelasting bij de teelt van tarwe. Hoeveel reken je toe aan de tarwekorrel en hoeveel aan het stro? De financiële verhouding is dan een redelijke maat. Is het stro niets waard dan is het een afvalstof en zou je de verwerking hiervan moeten toevoegen aan de milieubelasting van de korrel. Heeft het stro wel een waarde, dan reken je de milieubelasting van de teelt van tarwe voor een deel toe aan het stro.
Een collega tipte me net de film Food, Inc., waar o.a. (nee: met name) Michael Pollan en Eric Schlosser (Fast Food nation) hún boekje opendoen over de moderne voedselproductie. Zie http://www.cinema.nl/artikelen/4566267/met-elke-hap-verander-je-de-wereld voor een bespreking van de première op de Berlinale.
Als je met LCA levenscyclusanalyse bedoelt, dan is er iets mis met die berekening.
De energetische kost en CO2 productie bij het omzetten van patattenschillen naar varkensvlees of naar compost is misschien hetzelfde, al vergeet men vaak dat compostproductie ook enorm veel CO2 afgeeft (logisch, het is ook aerobe vertering, net als een varkentje). Maar de waarde van een varkentje is wel een stuk groter dan het hoopje compost dat je overhoudt.
Wat je hier zegt, is eigenlijk dat een restaurant open houden, of je groenten meteen composteren, hetzelfde is.
Nick.... en daar komen we dan in de knoop met die LCA's. Het varken helemaal voeren met restproducten geeft ook in LCA berekeningen een hoge eco footprint, juist omdat er met die voedingsmiddelen al van hot naar her is gesleept. DE wijze van LCA berekenen geeft geen bonus als je restproducten die nu naar de composthoop gaan, opwaardeert tot vlees. Op die manier houdt het berekenenen het opwaarderen van restprodcuten ook tegen.