1 min
In de soms heftige discussies hier zou je het bijna vergeten, maar een belangrijke functie die voeding kan spelen is het verbinden van mensen.
Het Innovatienetwerk ziet die ontwikkeling, en ziet verandering aan de horizon. In een recente publicatie presenteren ze 18 pareltjes van samen goed eten. Ze interviewen de initiatiefnemers en schetsen zo voorbeelden van samen eten op scholen en in zieken-, zorg-, buurt- en bejaarden tehuizen. De pareltjes staan of vallen volgens de interviewers met de drive van de eenling die de motor vormt. Al begint de bureaucratie in een aantal gevallen langzaam mee te bewegen. En de voordelen die men ervaart?
* genieten, geluk en beleving
* gezondheid, minder over- en ondervoeding
* welzijn, comfort en kwaliteit van leven
Opvallend is dat 17 van de 18 pareltjes de ‘kwetsbare’ groepen in de samenleving betreft. Samen eten vinden we blijkbaar vooral iets voor de jongeren en ouderen onder ons. Wij -de snelle, zelfstandige, volwassen hedonisten- hebben die binding via eten schijnbaar niet nodig – of we regelen dat zelf wel.
Toch!? .............. of toch niet? Ook Dick Boer, directeur van Albert Heijn, ziet sociale verbinding als de volgende stap in de richting van de voedselconsument. Op een congres van Ingenieurs over de ‘future of foods’ (11 oktober 2006, ja het is al even geleden) gaf Boer inzicht in de voedsel visie van AH. Na de stappen: gemak, gezond en goedgevoel zitten we aan de top van onze Maslov piramide.
En wat blijkt? Twee lagen van de piramide zijn veronachtzaamd: de groeiende obesitasproblematiek laat zien dat eten om te ‘overleven’ een wat vreemde weg in is geslagen. Daarnaast heeft al het gemak ervoor gezorgd dat je niet meer samen hoeft te komen om te eten. Ieder eet op zijn eigen moment en wijze. De behoefte aan ‘sociale verbinding’ wordt vergeten. We moeten weer landen in de basiswaarden zo stelt Boer. Hier moet de keten op in spelen: The connected eating experience op plekken waar je wil eten én wil zijn. (Zie wurTV de presentatie van Boer start vanaf slide no. 83).
Samen eten dus als bindmiddel, als netwerkvormer ..... voor bejaarden, voor kinderen .... en voor ons. Toch?!
Dit artikel afdrukken
Het Innovatienetwerk ziet die ontwikkeling, en ziet verandering aan de horizon. In een recente publicatie presenteren ze 18 pareltjes van samen goed eten. Ze interviewen de initiatiefnemers en schetsen zo voorbeelden van samen eten op scholen en in zieken-, zorg-, buurt- en bejaarden tehuizen. De pareltjes staan of vallen volgens de interviewers met de drive van de eenling die de motor vormt. Al begint de bureaucratie in een aantal gevallen langzaam mee te bewegen. En de voordelen die men ervaart?
* genieten, geluk en beleving
* gezondheid, minder over- en ondervoeding
* welzijn, comfort en kwaliteit van leven
Opvallend is dat 17 van de 18 pareltjes de ‘kwetsbare’ groepen in de samenleving betreft. Samen eten vinden we blijkbaar vooral iets voor de jongeren en ouderen onder ons. Wij -de snelle, zelfstandige, volwassen hedonisten- hebben die binding via eten schijnbaar niet nodig – of we regelen dat zelf wel. Toch!? .............. of toch niet? Ook Dick Boer, directeur van Albert Heijn, ziet sociale verbinding als de volgende stap in de richting van de voedselconsument. Op een congres van Ingenieurs over de ‘future of foods’ (11 oktober 2006, ja het is al even geleden) gaf Boer inzicht in de voedsel visie van AH. Na de stappen: gemak, gezond en goedgevoel zitten we aan de top van onze Maslov piramide.
En wat blijkt? Twee lagen van de piramide zijn veronachtzaamd: de groeiende obesitasproblematiek laat zien dat eten om te ‘overleven’ een wat vreemde weg in is geslagen. Daarnaast heeft al het gemak ervoor gezorgd dat je niet meer samen hoeft te komen om te eten. Ieder eet op zijn eigen moment en wijze. De behoefte aan ‘sociale verbinding’ wordt vergeten. We moeten weer landen in de basiswaarden zo stelt Boer. Hier moet de keten op in spelen: The connected eating experience op plekken waar je wil eten én wil zijn. (Zie wurTV de presentatie van Boer start vanaf slide no. 83).
Samen eten dus als bindmiddel, als netwerkvormer ..... voor bejaarden, voor kinderen .... en voor ons. Toch?!
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
.... en doen jullie dat nu zelf.... zo'n connected eating experience? Of is dat ook weekend werk, iets voor alleen de feestdagen, of iets voor het moment dat je het bejaardenhuis in gaat?
Marieke, En neemt de volgende generatie het sni9jden van het brood over? Of is dat iets dat verloren gaat?
Het mooie van alleen uit eten is dat je je toch verbonden kunt voelen met je omgeving. Je hoeft niet te praten om iets te delen.
Het banket is toe aan revival.
The Franch call it la belle époque-the good old days. For Paris they were the Banquet Years. The banquet had become the supreme rite. The cultural capital of the world celibrated its vitality over a long table laden with food and wine. Part of the secret of this period lies no deeper than this surface aspect. Upper-class leisure, the result not of shorter working hours, but of no working hours at all for property holders, produced a life of pompous display, frivolity, hypocrisy, cultivated taste, and relaxed morals. The only barrier to rampant adultery was the whalebone corset. Bourgeois meals reached such proportions that an intermission had to be introduced in the form of a sherbet course between the two fowl dishes. The untaxed rich lived in shameless luxury and systematically brutalized le peuple with venal journalism, inspiring promises of progress and expending empire, and cheap absinth.
(Roger Shattuck, ingekort)
Dat waren nog eens tijden en nu brengt Albert Heijn ze terug!
onno@
uit zeer conservatief nest..., maar dat roomse 'kaloten'-leven, zoals we dat in vlaanderen zeggen, is voorbij.
en toch ! samen het brood breken op een bijna sacrale wijze is zeer mooi. het 'brood breekt' ge met hen die u dierbaar zijn.
ik kom uit de tijd dat mijn mémé een groot rond vlaams brood tegen haar boezem duwde, er met het broodmes een kruisteken op maakte en dan de schellen brood gelijk een machine perfect even dun sneed. dat creerde een sfeer, en om de beurt ontving ge zo'n 'stuute'
de grootste opvoedingsfout die ge kunt maken, is niet samen eten. het leek soms of er in ons kot ruzie was, maar na het eten debateerden we, fel en vurig, en we luisterden ook naar elkaar.
het is ook in die optiek, dat een volk met een eetcultuur ook zijn kinderen mee neemt op restaurant. en een goed restaurateur (in holland nog niet tegengekomen) geeft de kleintjes (zijn toekomstige klanten !) kleine porties van het zelfde. daar komt men al gauw met een kindermenuutje opdraven. en als ik vroeger zei: 'zet maar een bordje met met vork en mes, dan keek men mij vreemd aan en durfde nog net geen bestekgeld te vragen..
toch vind ge nog steeds in veel franse restaurants ook tafeltjes die voor 1 persoon zijn gedekt. dat komt omdat de fransen ook samen met zichzelf kunnen genieten; dan ben je ook met twee ("je suis seul avec ma solitude" georges moustaki)
@Chalias, Ik zie dit niet als effect van de kerstdagen. Dit is echt een probleem waar men mee aan het werk is.
Wat het eten aan gaat in ziekenhuizen: dat is nu juist zo herkenbaar van het ziekenhuis eten. Smaakloos, kleurloos en onappetijtelijk geserveerd krijg je dus dit soort oplossingen.
Eten in grote groepen is ook iets anders dan juist het 'huiskamermodel'te volgen. Bij grote groepen kom je vaak bij de buffeten terecht en is het heel erg afhankelijk hoe de avond is, bij wie je aan tafel gaat zitten. Lucette neemt altijd huisgemaakte jam mee, eigen kaas en absoluut iets van wijn oid. Om toch nog een beetje genoegen uit de eetmomenten te halen. Al was het alleen maar om de boel weg te spoelen ;-)
Kerstmis komt er blijkbaar weer aan. Het eten in grotere gezelschappen heb ik nooit erg prettig gevonden. De aandacht voor het gebodene wordt verstoord doordat iedereen erg aanwezig wil zijn. Je gaat ook verkeerd eten, sneller eten niet goed kauwen en meer drinken.
Jaren geleden toen ik een ziekenhuis lag te bekomen van een ziekte die me bijna naar de eeuwige jachtvelden had gestuurd, bracht mijn moeder iedere dag een bordje met gesneden biefstuk omdat ik meer carnivoor dan omnivoor ben. Ik kon daar alleen heel wel van genieten.