2 min
Hoewel het Wereld Natuurfonds (WNF) in Nederland er afstand van neemt, bepleit Jayson Clay van het World Wildlife Fund (WWF) wel degelijk de modernste plofkip. Duurzaamheid moet eens helder worden, zegt Gijs Kuneman, directeur van het Centrum voor Landbouw en Milieu. Hij wil vooruit.
Naast de plofkippenspeech van Jason Clay gebeurt er meer rondom het grote bedrijfsleven en WWF. Er is een boeiende discussie gaande tussen WWF enerzijds en SAI-Platform, GlobalGAP en ITC anderzijds. Die moet leiden tot een breed gesteunde wereldwijde standaard voor duurzame landbouw. Wat dat is blijft immers maar onduidelijk en daar moet nodig eens een einde aan komen.
Verwarrende eisen
In juli 2014 lanceerden SAI-Platform, GlobalGAP en International Trade Center samen de Abu-Dhabi Declaration on food security through good agricultural practices. De initiatiefnemers willen naar één gemeenschappelijke set criteria voor duurzame landbouw, en brede wederzijdse erkenning van audits tussen certificaten. Ook tussen private en publieke normen. Zo willen ze duplicatie voorkomen. Dat vind ik een uitstekende gedachte.
Het voorkomt het keer op keer uitvinden van wielen. Het voorkomt ook zinloze, energieslurpende concurrentie tussen certificeerders. Het helpt ook boeren omdat ze dan nog maar één keer antwoord hoeven te geven op vragen van afnemers. Nu moeten ze voldoen aan heel verschillende en soms zelfs tegenstrijdige en verwarrende eisen. Hoogste tijd dus om in die nieuwe wereld te stappen.
Het WWF is niet echt tegen
Vorige week reageerde WWF kritisch op de Verklaring. De organisatie vindt onder meer dat er ook directe prikkels moeten blijven voor verbeteringen in de praktijk. Dat stakeholders voldoende betrokken moeten zijn. En dat er absolute no-go eisen in moeten komen zoals ontzien van bossen met hoge natuurwaarden, en voorkomen van kinderarbeid. Ook vindt WWF dat er ruimte moet blijven voor de meest ambitieuze standaards, om te voorkomen dat de nu met goede certificaten geborgde duurzaamheid verwatert. Uit de reactie spreekt enig wantrouwen, en de wens breedte te behouden (alles moet erin zitten), en diepte (uitschieters naar meer duurzaam moeten herkenbaar blijven). Maar, het feit dat WWF zo uitgebreid reageert, suggereert dat ze het initiatief niet afwijzen, maar willen verbeteren. Mooi zo.
Ik zie ook niet goed hoe je hier tegen kunt zijn. Er zijn nu heel veel normen, certificaten en controles. Als die versimpeld kunnen worden en convergeren – alleen maar winst. Als stakeholders daar ook nog over meedenken – des te beter (afgezien van het schrikbeeld van nog een wereldwijd Round-Table circus dat jaren sleept). Ik ben voor.
Twee uitdagingen
Mijn houding staat los van het debat of we nou veel intensiever, terughoudend-intensief of biologisch moeten gaan boeren en eten. Ik ben pragmatisch: er zijn grote bedrijven en retailers die toenemend sturen hoe boeren werken en wat wij eten. Dat blijven ze doen. Als we die sturing kunnen stroomlijnen en vervolgens vergroenen, dan maken we meters.
Ik zie wel degelijk twee grote uitdagingen voorbij dit initiatief.
Kwantificeren en steeds beter boeren
Ten eerste: hoe zorgen we voor continue verbetering op het boerenbedrijf? Een certificaat is ook maar gewoon een statische stand van zaken. Hoe zorgen we voor jaarlijks lagere uitstoot van broeikasgassen en stikstof? En hoe meten we die vooruitgang? Ik denk dat dit kwantificeren van prestaties en stimuleren van jaarlijks beter boeren dé uitdagingen van onze tijd zijn.
Respect voor zachte waarden
Ten tweede: hoe zorgen we ervoor dat de zachtere waarden niet knel komen in de drang naar milieu-efficientie? Plofkip zorgt voor minder CO-2 uitstoot, maar willen we zo’n kip, cq. onder welke condities zouden we die acceptabel vinden? De keten duwt naar steeds meer kilo’s per hectare en per liter irrigatiewater of uitgestoten kg broeikasgas. Maar welke marge krijgt de boer in die efficiëntieslag? En hoe voorkomen we dat de boer om kosten te besparen, zijn kosten afwentelt op bodemkwaliteit, biodiversiteit en cultuurlandschap?
Dorps gekissebis
Daarom ben ik dus voor. Het is goed dat er een wereldwijde basis wordt gelegd met normen en certificaten. En geweldig als die convergeren. Tevens hebben we nog ethische kluif. Er is nog veel werk te doen om zachte en ethische waarden en de harde duurzaamheidswaarden tegen elkaar af te wegen, daar keuzen in te maken, die kwantificeerbaar te maken, te meten en bewaken. Zo krijgen we een duurzame wereld in plaats van het dorpse gekissebis over al die uiteenlopende standaards van nu. Op weg, en onderweg verbeteren.
Fotocredits: About stuff, uitsnede, Keoni Cabral
Dit artikel afdrukken
Verwarrende eisen
In juli 2014 lanceerden SAI-Platform, GlobalGAP en International Trade Center samen de Abu-Dhabi Declaration on food security through good agricultural practices. De initiatiefnemers willen naar één gemeenschappelijke set criteria voor duurzame landbouw, en brede wederzijdse erkenning van audits tussen certificaten. Ook tussen private en publieke normen. Zo willen ze duplicatie voorkomen. Dat vind ik een uitstekende gedachte.
Het voorkomt het keer op keer uitvinden van wielen. Het voorkomt ook zinloze, energieslurpende concurrentie tussen certificeerders. Het helpt ook boeren omdat ze dan nog maar één keer antwoord hoeven te geven op vragen van afnemers. Nu moeten ze voldoen aan heel verschillende en soms zelfs tegenstrijdige en verwarrende eisen. Hoogste tijd dus om in die nieuwe wereld te stappen.
Het WWF is niet echt tegen
Vorige week reageerde WWF kritisch op de Verklaring. De organisatie vindt onder meer dat er ook directe prikkels moeten blijven voor verbeteringen in de praktijk. Dat stakeholders voldoende betrokken moeten zijn. En dat er absolute no-go eisen in moeten komen zoals ontzien van bossen met hoge natuurwaarden, en voorkomen van kinderarbeid. Ook vindt WWF dat er ruimte moet blijven voor de meest ambitieuze standaards, om te voorkomen dat de nu met goede certificaten geborgde duurzaamheid verwatert. Uit de reactie spreekt enig wantrouwen, en de wens breedte te behouden (alles moet erin zitten), en diepte (uitschieters naar meer duurzaam moeten herkenbaar blijven). Maar, het feit dat WWF zo uitgebreid reageert, suggereert dat ze het initiatief niet afwijzen, maar willen verbeteren. Mooi zo.
Ik zie ook niet goed hoe je hier tegen kunt zijn. Er zijn nu heel veel normen, certificaten en controles. Als die versimpeld kunnen worden en convergeren – alleen maar winst. Als stakeholders daar ook nog over meedenken – des te beter (afgezien van het schrikbeeld van nog een wereldwijd Round-Table circus dat jaren sleept). Ik ben voor.
Twee uitdagingen
Mijn houding staat los van het debat of we nou veel intensiever, terughoudend-intensief of biologisch moeten gaan boeren en eten. Ik ben pragmatisch: er zijn grote bedrijven en retailers die toenemend sturen hoe boeren werken en wat wij eten. Dat blijven ze doen. Als we die sturing kunnen stroomlijnen en vervolgens vergroenen, dan maken we meters.
Ik zie wel degelijk twee grote uitdagingen voorbij dit initiatief.
Kwantificeren en steeds beter boeren
Ten eerste: hoe zorgen we voor continue verbetering op het boerenbedrijf? Een certificaat is ook maar gewoon een statische stand van zaken. Hoe zorgen we voor jaarlijks lagere uitstoot van broeikasgassen en stikstof? En hoe meten we die vooruitgang? Ik denk dat dit kwantificeren van prestaties en stimuleren van jaarlijks beter boeren dé uitdagingen van onze tijd zijn.
Respect voor zachte waarden
Ten tweede: hoe zorgen we ervoor dat de zachtere waarden niet knel komen in de drang naar milieu-efficientie? Plofkip zorgt voor minder CO-2 uitstoot, maar willen we zo’n kip, cq. onder welke condities zouden we die acceptabel vinden? De keten duwt naar steeds meer kilo’s per hectare en per liter irrigatiewater of uitgestoten kg broeikasgas. Maar welke marge krijgt de boer in die efficiëntieslag? En hoe voorkomen we dat de boer om kosten te besparen, zijn kosten afwentelt op bodemkwaliteit, biodiversiteit en cultuurlandschap?
Dorps gekissebis
Daarom ben ik dus voor. Het is goed dat er een wereldwijde basis wordt gelegd met normen en certificaten. En geweldig als die convergeren. Tevens hebben we nog ethische kluif. Er is nog veel werk te doen om zachte en ethische waarden en de harde duurzaamheidswaarden tegen elkaar af te wegen, daar keuzen in te maken, die kwantificeerbaar te maken, te meten en bewaken. Zo krijgen we een duurzame wereld in plaats van het dorpse gekissebis over al die uiteenlopende standaards van nu. Op weg, en onderweg verbeteren.
Fotocredits: About stuff, uitsnede, Keoni Cabral
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
"En hoe voorkomen we dat de boer om kosten te besparen, zijn kosten afwentelt op bodemkwaliteit, biodiversiteit en cultuurlandschap?" - Door deze niet als "zachtere waarden" (nog zachter dan wat?) maar als keiharde randvoorwaarden op te nemen evenals dierenwelzijn misschien?
Hoe kan de EU ooit voor duurzame strategieën kiezen als per iedere EU ambtenaar in Brussel 1 lobbyist uit het multinationale bedrijfsleven beschikbaar is - en de beleidbepalers via 'draaideuren' switchen tussen bedrijfsleven en EU politiek? Zo is REACH - de aanvankelijk zo vergaande regelgeving t.a.v. schadelijke chemicaliën - door dit soort praktijken compleet uitgehold. Zie The corporate lobby Tour in Brussels. Door de onmacht van Brussel om eigen onafhankelijk onderzoek te verrichten wordt dit onderzoek (en de interpretatie daarvan) gedaan door figuren/ instituten die gelieerd zijn aan dezelfde bedrijven wiens producten onderzocht worden. Een van de weinige uitzonderingen op die regel is (na vele jaren kritiek van GMO's) het (tijdelijke) verbod op neonicotinoïden door de enorme publieke aandacht voor dit onderwerp...
Zie ook toxicoloog Henk Tennekes over hoe weinig oog we (daardoor) hebben voor de gevolgen van insecticidengebruik.
Ook in Engeland is er geen supermarkt die kip verkoopt zonder dat 1 op 5 besmet is.
Wellicht tijd voor een nieuwe marketing, "who likes to live dangerous ?"
http://news.sky.com/story/1381445/supermarkets-named-and-shamed-on-chicken-bug
Wellicht aardig dat we kennis nemen van de definitie "duurzaamheid" zo die is afgesproken bij het rundvlees.
Beef sector stakeholders now have a definition of what sustainable beef is after leading industry organisations came to an agreement at the Global Conference on Sustainable Beef on Monday.
Sustainable beef is, “socially responsible, environmentally sounds and economically viable,” the Global Roundtable for Sustainable Beef (GRSB) announced.
Furthermore, it must come from systems that prioritize ‘planet’, ‘people’, ‘animals’ and ‘progress’.
The four criteria can be described as follows;
Planet – Natural Resources; Efficiency and Innovation
People- People and the Community and Food
Animals – Animal Health and Welfare; Efficiency and Innovation
Progress – Natural Resources; People and the Community, Animal Health and Welfare; Food, Efficiency and Innovation
After a year and a half of negotiations, the approved ‘principles and criteria’ deliver ‘clarity’ on sustainability, according to GRSB President Cameron Bruett.
stuk uit The Beef Site.
grt
Dank voor je antwoord Gijs. Verhalen hoe de wereld zou moeten zijn, dat is in ieder geval een begin van iets. Maar ben het met je eens dat dat tegelijk een soort verlammende situatie geeft waarin niemand echt beweegt. Ik bedoelde eigenlijk ook iets anders:
In plaats van de globale gedachte (en standaarden...) zou een regio, land, supply chain, individueel bedrijf, niet zelf een duurzame strategie kunnen ontwikkelen? Dus niet noodzakelijkerwijs met of voor de hele wereld, maar wat een regio zelf kan bijdragen aan een duurzamere productie of hulpbronnen gebruik (soort van ethische benadering). M.a.w. los van wat de rest vd wereld doet, zelf een verantwoorde strategie kiezen. Misschien zijn de vele labels, certificaten daar een uiting van en is het nu tijd voor een volgende stap? En die strategie - mits tot stand gekomen met verschillende stakeholders - zal voor de EU anders zijn dan bv voor Oost Afrika, of voor Brazilie; wij hebben immers teveel te eten, redelijk goede bodems, weinig grond per persoon, t.o.v. een regio of land waar een tekort aan biomassa is, tekort aan water, overwegend compacte en arme bodems, maar veel grond per persoon, of een regio met voornamelijk regenwoud en savannes.
Ik denk dat verschillende regios, ieder met een eigen context, tot andere standaarden zouden komen, althans gedeeltelijk. Dan blijft duurzaam wat veelzijdiger (tov globale standaarden) en valt er ook nog wat te onderscheiden en te handelen.
Maar goed, ik was er niet bij in Dubai. En uiteindelijk kun je een globale standaard vast wel zo definieren dat je er nog alle kanten mee op kunt ...