3 min
Weet u soms niet meer wat eten? Ik veronderstel dat het in elke familie weleens voorkomt. Als de kinderen klagen dat het altijd hetzelfde is, als vrouwlief dreigt op het werk te blijven lunchen. Als u indruk wilt maken tijdens een late nieuwjaarsreceptie, maak dan polenta klaar. Het is nogal in de mode.
Polenta is ontstaan na de uitvinding van de ketel, maar wellicht voor het broodbakken. De Romeinen, dat waren polenta-eters. Wij denken nogal makkelijk dat Romeinen zich voedden met leeuwerikstongetjes, gevulde olifantslurf of zwarte berenpens. Maar de verslagen over deze decadente feestgelagen zijn vooral een vorm van overdrijving. De meeste Romeinen aten behoorlijk eenvoudig. Puls of pulmentum was hun basisvoedsel. Dat waren gekookte granen en bonen, eventueel kastanjes, tot grof meel vermalen of gestampt in een vijzel. Ze aten pap, zeg maar, al bestaan er nog verschrikkelijker woorden voor dit voedsel, zoals watergruwel, grutten en gort. Nochtans kenden de Romeinen de technologie van het broodbakken. Maar door een of ander eergevoel vonden ze dat pap toch een meer eerbare vorm van eten was.
Tijdens de Renaissance kwam de maïs uit Amerika, en polenta wordt vandaag bijna uitsluitend van maïs gemaakt. In Corsica is er een traditie van kastanjepolenta. In Noord-Italië is kastanjepolenta zelfs erg chic geworden, terwijl het daar vroege miserievoedsel was. Op de markt in mijn buurt staan twee kramen met Italiaanse specialiteiten. Die hebben cederappels, designerbroccoli, droge worsten, kazen, zelfs wijnen bij, en Italiaanse kramen behoren bij de duurste op de openbare markten. Onze markt-Italianen hebben hier tussen hun verfijnde waren ook twee soorten polenta bij: gewone gele polenta van maïsmeel en eentje waar ik nog nooit van had gehoord: polenta taragna, een veelkleurig mengsel van maïs- en boekweitmeel. Het is blijkbaar een oudere vorm van polenta, voor de maïs banaal werd. Maar ik vind hem lekkerder dan gewone.
Het recept is eenvoudig. Laat water aan de kook komen in een stevige ketel. Hoeveel, dat hangt af van hoe dik het eindresultaat moet zijn. Italianen spreken van 250 tot 500 gram meel voor 1,3 liter water. Amerikaanse Italianen drukken het uit in cups. Vier à zes maal het volume water voor een volume meel. Zout het water goed en doe er een scheut olie of een klont boter bij. Strooi het meel nu in het water, ervoor zorgend dat het water heel de tijd aan de kook blijft.
Voor de ‘gewone’ polenta heb ik een moderner recept gebruikt. Polenta met koud water, zout en boter klutsen in een diepe schotel en dan in de oven schuiven gedurende veertig minuten bij 175 graden. Na die tijd roert u er even in met een grote vork en gaat u verder met koken in de oven. Na zo’n tachtig minuten is de pap dik. Op dat ogenblik kan er variatie in om meer smaak te geven: kaas bijvoorbeeld, of ansjovispasta.
De eerste keer dat ik polenta kreeg voorgeschoteld, was in een deftig restaurant in Mestre, bij Venetië. Ik was verwonderd dat men zo’n primitieve kost opdiende met een heerlijke frittura di pesci (gefrituurde visjes). Dat is traditie in de Veneto, zei de garçon mij. Ik vond het niet eens zo lekker. Maar daar denken Amerikaanse yuppies en branché Brusselaars anders over.
In plaats van deze drab gewoon bij uw vlees, vis of saus te serveren, kunt u dikke polenta ook koud laten worden. Die gestolde polenta kunt u dan in plakken of frieten snijden en bakken in de pan, frituren in de olie of roosteren op de barbecue. Eerlijk gezegd, zo krijgt het toch nog iets nobels. Smakelijk.
Nick Trachet © Brussel Deze Week
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Goh, polenta! Bahbah, sorry! Inderdaad gewoon de arme keuken en het vult bijzonder goed. Die scene uit Novecento laatst nog gezien Lizet, we herkeken hem weer eens. Geweldige film, net zo mooi als Il Gattopardo!
In Italië is polenta natuurlijk van oudsher ook onderdeel van de 'arme keuken'. Denk even aan de film Novecento (1900), waarin dat kleine brokje polenta wordt verdeeld. Het avondmaal.
Deze wilde ik jullie niet onthouden....
...well, I have seen an ad on Rai Uno for a polenta...and I couldn`t believe my eyes. I laughed.
Look, for us, Romanians, polenta has always been, traditionally, smth eaten mainly in the countryside, by peasants. So, no offence for the Western `food culture` ;), but in Romania polenta is one of the poors`dishes. Nevertheless, many of us eat it by pure pleasure. And I am one of these people. Still, when I saw in the Western Europe that polenta is a kind of `delicacy`...for me it was quite funny.
Now, I love the taste of polenta and I remember my childhood when I eat it. I remember my grandmother and by extrapolation, my mother.
I love to eat it like this:
freshly done (so warm) - with sheep cheese in brine and butter/ cream: you have to make a polenta that has to be a little bit softy... Anyway, you mash the cheese, put the buter and after that mix them (by hand :))) with hot polenta - this is smth from my childhood. I love it! And in the pot you made the polenta...always there is smth left, a little bit stuck on the pot....my grandmother used to put milk there and boiled there: voila - the traditional Romanian musli with milk :))
cold polenta - wonderful with our `ciorba` or `sarmale`. We also eat it with fried fish or stew.
Yummi :))
Je kunt polenta ook heel goed in (groenten)bouillon garen, voor dat beetje extra smaak.
Ik steek er nog minder tijd in, Mark. Maar Polenta is super snelkost. Met tomatensaus met bonen overheerlijk. Ik leerde het eten via een Italiaanse vriendin (ik woon in een mijngemeente, we hebben zelfs een italiaanse kleine supermarkt in de buurt).