Dikke mensen hebben het nog moeilijker dan je denkt. Niet alleen strijden ze dagelijks tegen overeten en verleidingen, ze worden ook nog eens met volledig onbegrip bejegend door hun dunne medemensen. Onterecht.
Joseph J. Colella is een bariatisch chirurg in de VS. Hij schrijft een column in de Huffington Post waarin hij het fundamentele onbegrip aan de orde stelt dat dunne mensen hebben ten aanzien van dikke mensen.
Hij doet maagbypasses en maagverkleiningen bij heel dikke mensen en komt voortdurend in aanraking met de gevolgen van de Amerikaanse obesitasepidemie. In de VS is inmiddels tweederde van alle volwassenen te zwaar of obees. Hoe zwaar zij het dag-in-dag-uit hebben wordt maar niet begrepen door de dunnerds. "To put it plainly, skinny people just don't get it".
De meeste mensen hebben geen ingebouwd waarschuwingsmechanisme dat zegt 'je hebt genoeg, stop nu met eten'. Die worden te dik. Dunne mensen niet, want zij kunnen juist wel stoppen.
Dikke mensen raken in een negatieve spiraal: "Mensen zijn geprogrammeerd om te overeten en blootstelling aan het westerse dieet met suiker en vet versterkt die neiging nog eens. De viceuze cirkel van overconsumptie begint met vet, dat leidt tot ontstekingen, die veroorzaken celschade, epigenetische veranderingen, toegenomen eetlust, insuline- en leptinerestistentie en gewichtstoename. Voor de meeste mensen betekent het: enorme gewichtstoename."
Dunne mensen begrijpen niet dat ze anders in elkaar zitten dan dikke. Zij kunnen iets wat dikkerds niet kunnen. Dàt moeten de dunnerds eens leren snappen. Colella vraagt dan ook om mededogen voor de dikke medemens in plaats van gesnoef dat je toch makkelijk kunt afzien als je dat echt wilt of karakter toont. Dik worden zit dieper dan 'karakter' tonen.
Fotocredits: ViewMinder
Dit artikel afdrukken
Hij doet maagbypasses en maagverkleiningen bij heel dikke mensen en komt voortdurend in aanraking met de gevolgen van de Amerikaanse obesitasepidemie. In de VS is inmiddels tweederde van alle volwassenen te zwaar of obees. Hoe zwaar zij het dag-in-dag-uit hebben wordt maar niet begrepen door de dunnerds. "To put it plainly, skinny people just don't get it".
De meeste mensen hebben geen ingebouwd waarschuwingsmechanisme dat zegt 'je hebt genoeg, stop nu met eten'. Die worden te dik. Dunne mensen niet, want zij kunnen juist wel stoppen.
Dikke mensen raken in een negatieve spiraal: "Mensen zijn geprogrammeerd om te overeten en blootstelling aan het westerse dieet met suiker en vet versterkt die neiging nog eens. De viceuze cirkel van overconsumptie begint met vet, dat leidt tot ontstekingen, die veroorzaken celschade, epigenetische veranderingen, toegenomen eetlust, insuline- en leptinerestistentie en gewichtstoename. Voor de meeste mensen betekent het: enorme gewichtstoename."
Dunne mensen begrijpen niet dat ze anders in elkaar zitten dan dikke. Zij kunnen iets wat dikkerds niet kunnen. Dàt moeten de dunnerds eens leren snappen. Colella vraagt dan ook om mededogen voor de dikke medemens in plaats van gesnoef dat je toch makkelijk kunt afzien als je dat echt wilt of karakter toont. Dik worden zit dieper dan 'karakter' tonen.
Fotocredits: ViewMinder
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Dit lijkt op het doorgedraaide deterministische denken van Swaab e.d. Wij zijn in velerlei opzicht 'geprogrammeerd', bijvoorbeeld om zoet en vet lekker te vinden, maar toch zijn we in staat tot keuzes. Ook al heb je geen breinsignaal dat het genoeg is, dan heb je toch wel degelijk een vol gevoel in je buik? In ieder geval kan je het benul hebben dat een tweede stuk taart of bord spaghetti niet goed voor je is. Dat mis ik een beetje, het vermogen van de mens om te kiezen, om na te denken, om de consequenties van zijn acties te overzien.
Daan, ben je dun? Oei, nou wordt het gevaarlijk ;-)
Het lijkt erop dat ik, dun mens, inderdaad beschik over een rem. Niet dat ik niet alles kan eten wat los en vast zit, maar zodra ik dat dan een dagje of 1, 2 of 3 heb gedaan, dan begin ik daarna, vaak zonder het te beseffen, met calorierestrictie: ik heb gewoon geen zin meer in eten. Handig om op gewicht te blijven.
Als je in dit onderwerp geïnteresseerd bent, kan ik het boek 'Eet mij - de psychologie van eten, diëten en te veel eten' van Ten Broeke & Veldhuizen sterk aanraden. De hele reutemeteut komt voorbij waarom het zo lastig is om af te vallen, bomvol onderzoeken hoe men mensen meer kan laten eten dan ze nodig hebben, denken of willen, waarom diëten zo vaak nutteloos zijn, en wat wel verstandige aanpakken zijn voor preventie of oplossing. Het is vrij ernstig, als je het boek leest: als je niet oplet, verlies je het geheid van de bewust ingezette campagnes van de fabrikanten, die gretig gebruik maken van alle gedane psychologische onderzoeken. De markt zichzelf laten reguleren om het probleem op te lossen werkt nauwelijks: stapje vooruit, stapje terug. Tsja, die willen gewoon hun inkomsten verhogen. Overheidsregulatie is dan toch gewenst.
Verder zorgt medicijngebruik ook voor een factor die buiten 'karakter' ligt, of je karakter zwaar op de proef stelt. Antidepressiva kunnen voor gewichtstoename zorgen, in 2007 bijna een miljoen gebruikers hiervan. Bloeddrukverlagers ook, meer dan een half miljoen medicijngebruikers. Bij insuline gebruikende diabeten, een paar honderdduizend, is gewichtstoename ook groot probleem.
Ik ben nu ook wel gedeeltelijk afgestapt van dat dikke mensen 'gewoon minder moeten eten'. Het blijft in de meeste gevallen de belangrijkste factor, minder eten dan je verbruikt, maar dat is in de dagelijkse, sociale praktijk een stuk makkelijker gezegd dan gedaan.
En jij bent zeker Dik :) Mijn punt is dat deze opvatting niet helpt: mensen die teveel eten en te weinig bewegen krijgen zo het gevoel dat ze er toch niks aan kunnen doen, omdat ze slachtoffer zijn van een breindefect en een wereldwijd complot om mensen zo veel mogelijk te laten eten en drinken. Het helpt wel om ze te wijzen op wat ze zelf kunnen doen. Dat heeft niks te maken met eigen schuld, maar alles met heft in eigen hand.
Introductie; ik ben niet zwaar dik, maar zeker niet dun.
Waar ik al decennia mee bezig ben, is kijken waarom ik een bepaalde behoefte heb, en dan zorgen dat ik die behoefte bevredig op een gezonde manier.
Bijv. 30 jaar geleden trok ik relatief vaak 'kroket uit de muur'. Ik heb daarna ontdekt dat ik gewoon graag met mijn handen eet.
Ik heb in de loop ter tijden fantastische recepten ontdekt en ontwikkeld, die gezond zijn, en ook een extra 'fun'-factor hebben. [Ik stel duidelijk humor erg op prijs.] Tegenwoordig word ik geholpen door allerlei gezonde variaties van 'street-food', die voorhanden zijn.
En trouwens; wat is in feite 'dik' of 'dun'? Het gaat uiteindelijk om gezondheid. Op onze eigen tijd gaan we allemaal dood. Misschien moeten we daar weer aan wennen?
Ik zie tegenwoordig een vrij dogmatische aanpak hoe je als mens er uit moet zien (verdergaand dan dik/dun). Dus ja, ik zie weinig empathie in onze maatschappij tegenwoordig.