Louise Fresco sprak zaterdagavond in Nieuwsuur verrassende woorden.
De uitzending van Nieuwsuur ging over tegenvallende graanoogsten in de VS, vanwege de droogte, en in andere delen van de wereld (waaronder Europa en India), vanwege de regen. In de uitzending geeft Fresco - hoogleraar Duurzame Ontwikkeling aan de UvA en commissaris bij Rabobank, 's werelds grootste agribank - commentaar op de toestand in de wereld van de landbouw. De tegenvallende oogsten zijn weliswaar ernstig, maar nog niet verontrustend, straalt ze uit. Telkenmale maant ze interviewster Mariëlle Tweebeke van Nieuwsuur tot rust als die komt met stellingnames die de kijker zouden kunnen laten denken dat de prijs van zijn eten fors omhoog gaat. Hooguit gaat de prijs van het dierenvoer omhoog. Nederlandse en andere Europese boeren maken zich daar heel druk over maar Fresco niet. Logisch, want van minder vlees gaan we niet dood. Fresco blijft beheerst in haar relativerende antwoorden. Toen ze stelde dat veel mensen op de wereld rijst eten, moest ik onwillekeurig toch even denken aan een oud boek dat zei dat in het Westen niets nieuws te melden was, terwijl zich toch een klein drama voltrokken had. Onderwijl wordt immers naast mais voor dieren, ook graan voor mensen onbetaalbaar voor honderden van onze soortgenoten die vlees noch simpele rijst eten.
Maar dan zegt Fresco net voor minuut 21 iets opvallends: ze maakt zich zorgen omdat boeren de zin wordt ontnomen om te boeren. Dat is een opmerkelijke uitspraak uit de mond van iemand die tot op heden altijd vond dat de vooruitgang wordt gediend door steeds minder boeren en die nog steeds vindt dat je droogte gewoon moet bestrijden met meer irrigatie en andere technologie.
Fresco heeft dus wel degelijk de schrik te pakken: als er geen boeren meer zijn omdat de groeiende vraag naar eten zich niet vertaalt in een rendabel product, wie maakt dan ons eten?
Dat is een vraag om diep over na te denken. Of je nou in de VS, Afrika, Rusland, China of in de EU woont.
Geven boeren het op?
In Nederland is de spoeling meer dan dun. Van tuinder tot akkerbouwer en van kippen- tot varkensboer werken ze voor nop. Van velen zijn de bedrijven niets meer waard, zodat ze zonder pensioen zitten als ze stoppen. Afrikaanse boeren krijgen de pest in - zoals de uitzending laat zien - omdat hun thuismarkt klein is, het product van elders goedkoper en hun land wordt gebruikt voor biobrandstoffen die elders in motoren worden opgestookt. Amerikaanse boeren dreigen door de droogte zulke verliezen te leiden dat ze - net als de Nederlandse - de pijp bedrijfseconomisch gezien beter aan Maarten zouden kunnen geven.
Boeren gaven nooit op, ze vonden altijd nieuwe wegen. Lastig was het altijd al. Als ze zouden willen stoppen, dan hadden ze dat allang gedaan. En bovendien: de wereld vraagt om meer boerenproduct vanwege die 9 à 10 miljard mensen die in 2050 voor 80% in steden zullen wonen. Zoals 's werelds grootste investeerders weten, hebben we boeren harder dan ooit nodig en is er geld te verdienen. Zulke financiers voorzien juist een florissante toekomst voor boeren.
Vanwaar dus die juist nu die angst? Welke chocolade maken Foodlogs landbouwkenners van Fresco's uitspraken?
Fotocredits: vredeseilanden
Dit artikel afdrukken
Maar dan zegt Fresco net voor minuut 21 iets opvallends: ze maakt zich zorgen omdat boeren de zin wordt ontnomen om te boeren. Dat is een opmerkelijke uitspraak uit de mond van iemand die tot op heden altijd vond dat de vooruitgang wordt gediend door steeds minder boeren en die nog steeds vindt dat je droogte gewoon moet bestrijden met meer irrigatie en andere technologie.
Fresco heeft dus wel degelijk de schrik te pakken: als er geen boeren meer zijn omdat de groeiende vraag naar eten zich niet vertaalt in een rendabel product, wie maakt dan ons eten?
Dat is een vraag om diep over na te denken. Of je nou in de VS, Afrika, Rusland, China of in de EU woont.
Geven boeren het op?
In Nederland is de spoeling meer dan dun. Van tuinder tot akkerbouwer en van kippen- tot varkensboer werken ze voor nop. Van velen zijn de bedrijven niets meer waard, zodat ze zonder pensioen zitten als ze stoppen. Afrikaanse boeren krijgen de pest in - zoals de uitzending laat zien - omdat hun thuismarkt klein is, het product van elders goedkoper en hun land wordt gebruikt voor biobrandstoffen die elders in motoren worden opgestookt. Amerikaanse boeren dreigen door de droogte zulke verliezen te leiden dat ze - net als de Nederlandse - de pijp bedrijfseconomisch gezien beter aan Maarten zouden kunnen geven.
Boeren gaven nooit op, ze vonden altijd nieuwe wegen. Lastig was het altijd al. Als ze zouden willen stoppen, dan hadden ze dat allang gedaan. En bovendien: de wereld vraagt om meer boerenproduct vanwege die 9 à 10 miljard mensen die in 2050 voor 80% in steden zullen wonen. Zoals 's werelds grootste investeerders weten, hebben we boeren harder dan ooit nodig en is er geld te verdienen. Zulke financiers voorzien juist een florissante toekomst voor boeren.
Vanwaar dus die juist nu die angst? Welke chocolade maken Foodlogs landbouwkenners van Fresco's uitspraken?
Fotocredits: vredeseilanden
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
"Er zijn nl. wel degelijk betere of minder goede dingen om te doen, net zoals er betere of slechtere initiatieven waar je als consument met je koopgedrag voor kunt stemmen."
Dat klopt. Misschien leuk om eens op foodlog do and don't list te maken voor consumenten, bedrijven en politici. Lastiger dan we denken, denk ik. Politici -maar ook hier foodloggers- hebben de neiging om over doelen te praten (ben ik niet op tegen), terwijl het gaat om de vraag hoe gewenste doelen te realiseren met 'echt' beleid. Ik gebruik zelf altijd de "raket en de planeet mars metafoor. Dat het duurzamer moet, eerlijkere verdeling, niet te hoge prijzen etc. zijn fantastische voorbeelden van "ik wil naar de planeet mars". De echte uitdaging ligt niet in het benoemen van het doel, maar in "welke raket" gaan we gebruiken.
Wouter, het doen van dingen is belangrijk, want gratuit praten helpt de mogelijke toekomsten niet vooruit. Maar Hendrik heeft ook gelijk. Wat mist is een maatschappelijk bewustzijn van wat kan en wat niet kan. Vanuit zo'n bewustzijn worden dingen immers mogelijk en kunnen ondernmers herkennen wat consumenten willen en herkennen consumenten wat ondernemers doen. Kees van der Heijden, een ex-Shell man, noemt dat de strategische conversatie. Door verschillende jongere mensen uit die school wordt gewezen op het wilspotentieel dat daaruit ontstaat om te doen. Dat goed faciliteren is een van de belangrijkste uitdagingen van de 21e eeuw. Er zijn nl. wel degelijk betere of minder goede dingen om te doen, net zoals er betere of slechtere initiatieven waar je als consument met je koopgedrag voor kunt stemmen.
Hendrik, ik geloof in circles of influence, daarbinnen vind ik dat je als persoon en organisatie het maximale moet DOEN. Wij kunnen allemaal kleine zetjes geven; iets realiseren. Maar bijvoorbeeld politici die simpele oplossingen denken te zien voor complexe problemen, daar hebt ik moeite mee. Maar alleen maar focus op analyse en het gesprek, zonder tot actie over te gaan, heeft geen zin.
De Heij je spreekt jezelf tegen. Onze maatschappij is te complex, de grootste smoes die je kunt bedenken om niets te doen rijmt niet met iets DOEN.
Waar het nu in deze lijn misgaat: wat willen we versus wat denken we dat er gaat gebeuren. En de vraag is regie mogelijk of niet. Tenslotte de analyse versus het DOEN. Hoe ik in het leven sta: ik wil veel, maar ben nederig over wat je als individu kan DOEN. Analyse is iets voor de avonden (het gemakkelijke gedeelte) alleen praten heeft geen zin, alleen actie in de praktijk wel. Tenslotte: degene die denken dat er grand-designs bestaan of regie mogelijk is: forget it. Onze maatschappij is te complex.
Kortom, @Jopie #46, je analyse m.b.t. uitbreiding van westerse consumptie klopt. Maar de vraag is kunnen we handelen, en zo ja wie?
@Huib #49, Zijn er niet veel landen in Africa waar boeren zelfsupporting zijn en nog ruilen onderling? Kortom, waar geld en minder belangrijk ruilmiddel is? Kortom, stel je loon is 0 maar je hebt wel land, dan kan alsnog eten/leven?