René van Heusden, wijnschrijver, mijmert deze maand in Perswijn over de relativiteit van smaak.
Hij maakt een mooi punt (we hebben hier wel eens lelijk over hem gedaan). Vroeger, zegt hij, hield je van Bordeaux. Preciezer, van Haut-Médoc. Zo was dat. Dat moest. Je hoorde dat goed te vinden.
Tegenwoordig is dat heel anders. Je mag van alles houden, als je er maar geweest bent. Je zult nl. ontdekken dat overal juweeltjes te vinden zijn. Je moet iets weten, anders heb je niets te vertellen.
De wereld gaat vooruit. René, prima tekst. Ook al is het zo elitair als de pest vanwege de eindeloze reizen die geen sterveling je kan nadoen tenzij je bent vrijgesteld om te schrijven, ik ben het roerend met je eens. De eet- en drinkjournalist moet op onderzoek en zijn ontdekkingen melden. Zonder vooringenomenheid over hoe het hoort of zou moeten zijn. Zo zou het moeten horen.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Voor je je verkeerde gewoontes aanleert: ook in Nantes eten ze natuurlijk 'plateauX de fruits de mer'.
Als voedingsschrijver wil ik de wijnschrijvers geen steen toewerpen. Het probleem dat zij hebben is dat zij moeten proberen iets zinnigs te schrijven over een product dat slechts in details verschilt van zijn buur. En dan nog voor lezers die vaak tijd noch geld noch reukvermogen hebben om zelf het verschil te merken.
Visspecialisten hebben het een stuk makkelijker.
Dick: Plateau de fruits de mer met een draft Guinness: moet je eens proberen.
Als je er goed over nadenkt is het een raar fenomeen. Over eten zijn boeken, bladen en blogs vol te schrijven. Wijnschrijvers moeten zich tevreden stellen met een paar vierkante centimeters onderwerp. En toch wil iedere zichzelf respecterende krant een wijnschrijver. En ... 'vernieuwing' in dat schrijven.
Zijn er al mensen allergisch van die nieuwe zaterdagse wijnschrijver in de NRC? Menno. Bakken vol platitudes. Nooit een splinter nieuws of informatie. Nog van ver voor René,'s begintijd. Gebracht in een grachtengordelig begin 21e eeuws stijltje.
een grachtengordelig begin 21e eeuws stijltje.
Dick, wat bedoel je daar nou mee?
Ik citeer van afgelopen zaterdag:
Sjokken in de hitte met honderd kilo roze vlees op je rug? Voor de ezeltjes op het Griekse Cycladen-eiland Santorini is het de dagelijkse praktijk. Veel toeristen kiezen bij aankomst in het haventje -niet gehinderd door enige vorm van gêne- voor deze vorm van transport.
Alsof die ezels niets beters te doen hebben! Manden met druiven dragen, bijvoorbeeld. Santorini is een van de weinige plekken in Europa waar de druivenoogst nog steeds met de hand wordt binnengehaald. De wijngaarden zijn op zulke steile hellingen aangelegd dat alleen de ezel de oogst kan dragen.
De manier van verbouwen van de lokale assyrtikodruif is ook bijzonder. Omdat de zon fel is en de zeewind vaak hard, wordt de wijnrank in een kransvorm over de grond geleid. Dit "nestje" van wijnbladeren biedt de druiven bescherming tegen de elementen. De vulkaanbodem is droog, maar uiterst vruchtbaar en de assyrtiko geeft daardoor een wonderbaarlijk frisse witte wijn met veel zuren en een vulkanische mineraliteit.
Dit is geen grachtengrodelstijl, alleen al omdat het woordje "ik" ontbreekt. Een elitair schrijver plaatst zichzelf hoog op de rotsen en kijkt naar beneden naar het door hem verfoeide toeristenplebs, al dan niet in gesprek met een roggelend wijnboertje. Een elitaire wijncolumnist zorgt er bovendien voor dat hij veel kennis verondersteld acht en niet vermeldt, zodat de medesnob kan gniffelen in verbondenheid. Simon geeft echter heel basale informatie, zelfs dat Santorini een eiland is. Typisch voor het "nieuwe wijnschrijven": toegankelijk en op een minder snobistische doelgroep gericht.
Dit is misschien wel iets over de top:
De Thalassitis is een zijdeachtige strakke wijn met minerale lagen, licht bloemig, wat citrusfruit en je proeft de zachte zeebries. De druiven komen van oude wijnranken met weinig druiven zodat de smaak zeer geconcentreerd is. Eet niets bij deze wijn, dit is een wijn om bij na te denken.
Bloemig zeg je toch vooral van aardappelen?
Dick nee en Wouter nee. Ik lees de NRC-wijnstukjes van Menno met plezier. En waarom zou een wijn niet bloemig kunnen zijn? Dat zou wat zijn als je ergens geweest moet zijn voor je ervan kunt houden. Dan zou ik dus eerst met Oz Clarke tussen de Chileense druiven moeten gaan liggen, om te begrijpen hoe de druif zich voelt. Pff.