Een rapport over kinderobesitas dat de gerenommeerde Harvard T.H. Chan School of Public Health vorige week publiceerde, heeft de nodige commotie veroorzaakt. Als moeders zich aan vijf eenvoudige regels houden, vermindert de kans dat hun kinderen dik worden aanzienlijk: gezond eten, niet roken, weinig drinken, actief zijn en zelf, als ouder, een gezond gewicht hebben. Vooral dat laatste wekt verbazing in de media.
Het onderzoek laat verrassend genoeg zien dat niet zozeer de leefstijl van het kind, maar die van de moeder bepaalt of het kind dik zal worden. Met andere woorden: wil je geen dikke kinderen krijgen, dan moet je zelf ook niet dik zijn, als moeder. “De onderzoekers hebben een serieuze vergissing gemaakt,” schrijft het blog ConscienHealth, “door aan te nemen dat een moeder kan kiezen wat haar gewicht is. (Artsen) zullen je zeggen dat deze ziekte niet een keuze is. Ook geen gewoonte. Genetische aanleg en prikkels uit de omgeving zijn de belangrijkste aanjagers.”
In Metro schrijft een diep beledigde moeder: “Het simpele feit dat de onderzoekers alleen moeders ondervroegen, laat zien dat ze vooringenomen waren. Het vooroordeel dat moeders de enige opvoeders zijn, is wijdverbreid in de wetenschap en het onderzoek.”
Metro UK - Stop blaming mothers for childhood obesity, not everything is our responsibility
Het onderzoek laat verrassend genoeg zien dat niet zozeer de leefstijl van het kind, maar die van de moeder bepaalt of het kind dik zal worden. Met andere woorden: wil je geen dikke kinderen krijgen, dan moet je zelf ook niet dik zijn, als moeder. “De onderzoekers hebben een serieuze vergissing gemaakt,” schrijft het blog ConscienHealth, “door aan te nemen dat een moeder kan kiezen wat haar gewicht is. (Artsen) zullen je zeggen dat deze ziekte niet een keuze is. Ook geen gewoonte. Genetische aanleg en prikkels uit de omgeving zijn de belangrijkste aanjagers.”
In Metro schrijft een diep beledigde moeder: “Het simpele feit dat de onderzoekers alleen moeders ondervroegen, laat zien dat ze vooringenomen waren. Het vooroordeel dat moeders de enige opvoeders zijn, is wijdverbreid in de wetenschap en het onderzoek.”
Er wordt tegenwoordig wel vaker gezegd dat het niet je eigen schuld is dat je overgewicht hebt, maar met "prikkels uit de omgeving" heeft toch iedereen te maken?
Als ik aan mensen om me heen vraag waarom ze overgewicht hebben dan weten ze dondersgoed waar dat aan ligt. Geen van hen legt de schuld buiten zichzelf.
Uiteraard zijn er ook mensen die er niets aan kunnen doen dat ze overgewicht hebben, maar dan moeten ze onderscheid maken tussen wel of niet genetisch bepaald.
Er is inderdaad nogal wat onderzoek dat laat zien dat voeding, gezondheid en levensduur van de voorouders - met als belangrijkste voorouder de moeder - in hoge mate terug te vinden is bij de kinderen. Maar kijk ook naar de vaders: ongezonde vaders kunnen ongezond zaad hebben en zo de gezondheid van hun nageslacht negatief beïnvloeden. Allemaal vooral epigenetisch bepaald denk ik, niet zozeer genetisch, maar dat terzijde. De conclusie van bovenstaand artikel lijkt mij daarom geen verrassing. Om dan over "schuld" te praten, is dan weer cultureel bepaald denk ik. Ik weet niet of "schuld" een zinvolle invalshoek is om overgewicht aan te pakken.
De omgeving lijkt mij inderdaad zeer medebepalend voor gezondheid en (over)gewicht. Die omgeving varieert nogal, je kunt niet zeggen dat "iedereen" te maken heeft met dezelfde "prikkels uit de omgeving". Sociaal-economische status, opleiding, luchtvervuiling, je woning, cultureel bepaald voedselpatroon, zijn voorbeelden van mogelijk (grote) verschillen. Én: dezelfde "prikkel" kan individueel anders uitwerken, mede afhankelijk van wat je meegekregen hebt van je voorouders...
Ik weet niet of er mensen zijn "die er niets aan kunnen doen", dat lijkt mij nogal fatalistisch. Zeker zijn sommige mensen (mede onder invloed van voorouders) meer of minder gevoelig voor bepaalde zaken. De gevoelige mensen moeten er - denk ik - (veel) harder voor werken. Die verdienen alle steun die mogelijk is.
#2 Gert,
Vandaar dat ik in een ander topic voorstelde om de groep van >> Ruim 100.000 Nederlandse 20-plussers lijden aan morbide (ziekelijke) obesitas << te koppelen aan zo'n leefstijlcoach, die een verzekeringsmaatschappij vergoed wilde zien vanuit de basisverzekering.
Dan wordt in ieder geval duidelijk wat de oorzaak is van HUN morbide obesitas + krijgen ze ook meteen de nodige steun.
Er wordt naar mijn idee namelijk veel te veel gepraat en veel te weinig gedaan.
Even los van de oorzaak lijkt me dat een goed plan Sytske. Wat ik mij wel afvraag: velen van deze groep zullen wel eens bij een arts komen. Die kan toch verwijzen? Maar als het verwijzen is naar een doorsnee "schijf-van-5" diëtist, weet ik niet of dat het gewenste resultaat oplevert. Waarschijnlijk zijn al tig diëten geprobeerd?
Ik zie nog wel eens dat men "kiest" voor een maagoperatie. De resultaten zijn dan "wisselend" zal ik maar zeggen. Met daarnaast nogal eens vervelende complicaties. Tegenwoordig krijg je daarom bij zo'n operatie 5 jaar begeleiding. Met goeie begeleiding beginnen is misschien de eerste optie?
Ach ja, als je de opvoeders en dan voornamelijk moeders omdat daar de rol van nature bij neergelegd is, komen er altijd gelijk weer verontwaardigde klachten alsof zij er wat aan kunnen doen dat ze hun kindje zoete drankjes en patat (oid) voorschotelen, dat doen de supers toch, die verkopen het toch aan jou?
Sytske, genetisch bepaald hoeft niks te zeggen. In mijn familie van mijn moeders kant waren de mensne vrijwl allemaal dik, ik ook, maar ik weet dta ik het kan om dunner te zijn, ik heb ooit de 80 kilo gehaald vanaf 105 kilo, maar door mijzelf, doordat ik mezelf weer liet verleiden zit ik nu steeds op de 89 te schommelen. Ik geef niemand de schuld, zelfs mijn moeder, oma en opa enz niet, ik doe het zelf, want ik weet dat als ik een puddingbroodje en een foccacia met plakken kaas erop uit de oven eet gewoon weer gewicht erbij krijg en het zit er sneller aan dan eraf.
Als 99,99% van de obese mensen dat nu eens zou toegeven dat ze zien dat er gewoon wat bij komt op de weegschaal als ze iets verkeerds aten zouden de universiteiten(oa) ze er niet met de neus op hoeven te druken. Ook een huisarts zou dat niet hoeven te doen.