De 'obesitasparadox', het idee dat te zware mensen langer zouden leven dan mensen met een normaal gewicht, kan in de kachel. Amerikaanse onderzoekers bekeken 10 langlopende onderzoeken die 190.000 mensen volgden gedurende de periode 1964-2015. Ze ontdekten dat de levensverwachting van te zware mannen gelijke tred hield met die van mannen met een gezond gewicht, maar dat te zware mannen van middelbare leeftijd 21% meer risico hadden op hart- en vaatziekten; bij mannen met obesitas lag dat percentage op 67%. Voor vrouwen lagen de scores op respectievelijk 32% en zelfs 85%. "We zijn er in geslaagd te meten hoeveel gezonde levensjaren mensen hebben, niet alleen hoe lang ze leven", aldus hoofdauteur dr. Sadiya S. Khan in de New York Times. "En een gezond gewicht hangt samen met een langer, gezonder leven".
Katherine Flegal bracht de paradox in het nieuws. Of de nieuwe ontdekkingen erg van haar onderzoek afwijken lijkt een kwestie van interpretatie. Vergelijkt u het zelf door eerdere artikelen over haar werk te raadplegen.
New York Times - ?Obesity Paradox? Fails to Hold Up in Study
Katherine Flegal bracht de paradox in het nieuws. Of de nieuwe ontdekkingen erg van haar onderzoek afwijken lijkt een kwestie van interpretatie. Vergelijkt u het zelf door eerdere artikelen over haar werk te raadplegen.
Wat ik bij mijn oude honden merk is dat ze op een gewicht dat vroeger nét wat te zwaar zou zijn meer weerstand hebben en het beter doen dan wanneer ik ze op het gewicht hou dat ze in de bloei van hun leven hadden. Dan kwakkelen ze veel makkelijker en als ze wat mankeren zijn ze er zieker van. Een iets hoger gewicht maakt dat ze veel beter in hun vel zitten. Ze zijn dan niet vet. Vermoedelijk op een gewicht dat te vergelijken zou zijn met een bmi van 26-30. Mijn eerste ploeg (grote retrievers) is zonder noemenswaardige gezondheidsproblemen 17 geworden. Dat is extreem oud voor die maat honden.
Anecdotisch, dat begrijp ik. Maar ook de mensen die ik ken(de) die een goede gezondheid hadden en hun geestelijke vermogens en mobiliteit behielden tot op zeer hoge leeftijd (95-105) waren allemaal wat zwaarder dan gemiddeld (wederom niet moddervet) en op middebare leeftijd ronduit mollig.
Ik vrees dat aan de slechtere gezondheid in dit soort onderzoeken ook de hele Amerikaanse leefstijl ten grondslag ligt. Het extreem bewerkte voedsel met veel suiker. Alcoholgebruik. Roken. Maar vooral ook de enorme bewegingsarmoede. Zowel de honden als de mensen in mijn anecdotische voorbeelden bewogen hun hele leven veel. De mensen zonder rollator, ook boven de 95.
Veronica, krijgen jouw honden brood?
#2 hoezo? Mijn honden krijgen in ieder geval geen vers vlees of andere fratsen. Brok is het hoofdvoedsel. Ze mogen ook yoghurtbakjes uitlikken, kaaskorstjes zonder plastic eten, af en toe een kapje brood eten dat over blijft. Maar ze krijgen voornamelijk brok. Laten we zeggen 95% van wat ze eten. Een goede paardevijg versmaden ze ook niet. Of anders onnoembaars. Topjes van kweekgras. Hapje leem. Water uit de sloot of uit de kraan. Gewoon, niets bijzonders.
Hierom: dochtertje van vier is nog bezig de dood te verwerken van de buurhond, een Münsterlander. De buurman zelf is er ook nog niet overheen. Hij snapt er niets van. Ik denk dan: brood. Het beest kreeg een keer per dag brood. Hoeveel dat weet ik niet, maar sinds de paleohype lijkt het me dat brood voor honden al helemaal geen goed idee is.
Nou schijnt twaalf jaar een gezegende leeftijd te zijn voor een Münsterlander, maar ik vond het zelf wat tegenvallen. Ons asbakkie werd destijds trouwens niet ouder dan acht en die kreeg elke dag twee boterhammen.
#4. Onderwerp is natuurlijk off topic. Maar ik kan me niet voorstellen dat dat op zich een probleem is. Tenzij het dier te weinig eiwitrijke voeding of vitaminen/mineralen dus een te eenzijdige voeding hierdoor krijgt. De meeste hondenrassen hebben enkele tot een dozijn genetische aanpassingen om koolhydraten te verteren. De uitzonderingen schijnen de poolrassen te zijn.