Volwassenen die als kind te dik waren, ondervinden daar op latere leeftijd nog steeds lichamelijke gevolgen van. Dat concluderen Britse onderzoekers van de University of Surrey. Gegevens van 300.000 mensen laten zien dat mensen die als kind een te hoog BMI hadden, 25 jaar later meer schade aan de bloedvaten hebben en een grotere kans op prediabetes. “Dat obesitas op volwassen leeftijd gezondheidsrisico’s oplevert is bekend, maar wat we nu hebben ontdekt is dat kinderobesitas gevolgen op de lange termijn heeft, die mogelijk leiden tot levensbedreigende ziektes. Dit is iets wat we moeten aanpakken om de gezondheid van volwassenen te beschermen en de druk op de gezondheidszorg te verlagen”, zegt onderzoeker Martin Whyte.
De onderzoekers hebben geen causaliteit vastgesteld.
Wiley - Childhood predictors of cardiovascular disease in adulthood. A systematic review and meta?analysis
De onderzoekers hebben geen causaliteit vastgesteld.
Laatste zinnetje begrijp ik niet. Bedoelt u dat niet iedereen met lichamelijk ongemak als kind dik geweest moet zijn?
Dat betekent dat het onderzoek aantoont dat statistisch een relatie bestaat tussen obesitas bij jonge kinderen en problemen op latere leeftijd, maar dat onzeker is of dat verband oorzakelijk is.
Het is een goede gewoonte dat op te merken. Vaak wordt dat niet gedaan, met als gevolg dat het publiek gaat denken dat het verband al is vastgesteld.
Het betekent, Wouter, dat je vraag niet te beantwoorden is of het antwoord dat je geeft als hypothese kunt gebruiken voor verder onderzoek.
Kom nog even terug op de onbesuisde wijze van verslag doen, door de Foodlogredactie, over onderzoeksresultaat in het bericht hierboven. Ook al staat de kop tussen aanhalingstekens, er staat dat een dik kind later last krijgt van zichzelf.
U merkt op het eind van uw bericht op dat 'geen causaliteit is vastgesteld', mogelijk in de veronderstelling dat Foodloglezers snappen dat het bericht dus niks te betekenen heeft.
Dick Veerman maakt het nog ingewikkelder ('er is relatie maar geen verband') maar zegt het toch ook: dit bericht heeft geen enkele waarde.
In toekomstig voorkomende gevallen zou ik adviseren: niet op Foodlog zetten.
Er is geen causaal verband, maar wel een voorspellende. Zijn de onderzoekers schijters? Of is er gewoon weer half onderzoek gedaan?
#3, Wouter, dat is een boeiend en waardevol oordeel omdat het grote consequenties kan hebben.
Het is niet zomaar een onderzoekje, maar een onderzoek dat alle geschikte onderzoeken (18 op de ruim 1900) die laten zien of een dik kind een zieke volwassene oplevert heeft gecheckt en met elkaar heeft vergeleken om vervolgens het best mogelijke oordeel op basis van de best mogelijke analyse te geven. Zoiets heet een 'metastudie'. 'Gewoon weer half onderzoek' zoals Jan Peter in #4 zegt, is het om die reden zomaar niet.
Omdat bekend is - op basis van wat jij zojuist 'onbesuisd', nl. epidemiologie, hebt genoemd - dat jeugdige vetzucht luidt tot volwassen vetzucht en dat die een associatie (geen causaliteit) vertoont met aderverkalking en glucose-intolerantie, wilden de onderzoekers weten of er een directer verband tussen jeugdige vetzucht en aderverkalking en glucose-intolerantie valt te bespeuren.
Zij denken van wel op basis van hun rekenwerk aan die 18 onderzoeken (de minst flutte en meest geschikte). Dat is het nieuws waarvan wij vinden dat we het moeten brengen omdat het geen flutonderzoekje was onder 15 mensen, maar een systematische studie op basis van een fatsoenlijk aantal mensen (300.000) om te kijken of er een verband is.
Kun je uitleggen waarom je denkt dat het onderzoek geen aandacht verdient?
Die vraag is boeiend en belangrijk omdat het antwoord mogelijk betekent dat geen enkel onderzoek meer in de pers zou moeten worden genoemd. Het is bijv. denkbaar dat jonge dikke kinderen geen hond hadden en dat ze die daarom ook op oudere leeftijd niet hebben en dus te weinig beweging krijgen. In zo'n geval zit het euvel niet in de dikkigheid, maar in de hond. Nou ja, de afwezigheid van een hond die je flink moet uitlaten. In de studie wordt die factor niet genoemd en wordt er niet voor gecorrigeerd.
Wellicht wil Dennis Zeilstra reageren op de nieuwswaardigheid van deze studie specifiek en andere epidemiologische metastudies in het algemeen. Een tijdje geleden maakt hij nog gehakt van een Maastrichts rekenwerkje dat als belangwekkend werd gepresenteerd, terwijl het vrijwel nergens over ging.
Maar de beurt is eerst aan Wouter: wat zet jouw onderbuikgevoelens aan?