Het ontbreekt vooral aan lef om de financiële en ecologische problemen rond de veehouderij op te lossen. Dat zegt gedeputeerde Anne-Marie Spierings (D66) van de provincie Noord-Brabant in gesprek met Dick Veerman.
Anne-Marie Spierings (D66) heeft landbouw in haar portefeuille. Ze is bestuurder van de meest veedichte provincie van ons land en ervaart aan den lijve de knellende praktische vraagstukken rond de veehouderij. Er zijn prangende ecologische, volksgezondheids- en financiële problemen. De landelijke politiek praat er vooral over, staat op afstand en komt te laat met wet- en regelgeving. De vraagstukken die daardoor ontstaan, moeten daarom door lagere overheden worden opgepakt.
Gebrek aan lef
In het gesprek toont Spierings zich uiterst kritisch over de houding van de partijen die bij veehouderijvraagstuk betrokken zijn. Banken, voerleveranciers, voedselverwerkers en retailers proberen het boerenprobleem ieder vanuit hun eigen belang op te lossen. Omdat het een systeemvraagstuk is, is voor echte oplossingen de wil om over het eigenbelang heen te kijken nodig. Omdat niemand de macht heeft om een oplossing op te leggen, moet iedereen leiderschap tonen. Het ontbreekt aan het lef om dat te doen, zegt Spierings.
Onethisch
Veerman brengt zijn oordeel ter sprake over de rol van Rabobank bij de herstructurering van de Nederlandse veehouderij. Volgens hem krijgt de bank een onethische rol toebedeeld in zowel de plannen voor de aanpak van de varkenshouderij als die van de Commissie Nijpels voor de veehouderij als totaal. De manier waarop de bank zal proberen zijn uitstaande kredieten zo goed mogelijk te beheren, kan haaks staan op het publieke belang. Omdat de bank van de overheid de herstructurering van de veehouderij moet financieren, kunnen grote fricties ontstaan tussen private en publieke belangen.
Spierings reageert met een voorkomend geformuleerd, maar duidelijk oordeel waaruit de dilemma’s spreken waar de (provinciale) overheid zich voor gesteld ziet.
Dit artikel afdrukken
Gebrek aan lef
In het gesprek toont Spierings zich uiterst kritisch over de houding van de partijen die bij veehouderijvraagstuk betrokken zijn. Banken, voerleveranciers, voedselverwerkers en retailers proberen het boerenprobleem ieder vanuit hun eigen belang op te lossen. Omdat het een systeemvraagstuk is, is voor echte oplossingen de wil om over het eigenbelang heen te kijken nodig. Omdat niemand de macht heeft om een oplossing op te leggen, moet iedereen leiderschap tonen. Het ontbreekt aan het lef om dat te doen, zegt Spierings.
Onethisch
Veerman brengt zijn oordeel ter sprake over de rol van Rabobank bij de herstructurering van de Nederlandse veehouderij. Volgens hem krijgt de bank een onethische rol toebedeeld in zowel de plannen voor de aanpak van de varkenshouderij als die van de Commissie Nijpels voor de veehouderij als totaal. De manier waarop de bank zal proberen zijn uitstaande kredieten zo goed mogelijk te beheren, kan haaks staan op het publieke belang. Omdat de bank van de overheid de herstructurering van de veehouderij moet financieren, kunnen grote fricties ontstaan tussen private en publieke belangen.
Spierings reageert met een voorkomend geformuleerd, maar duidelijk oordeel waaruit de dilemma’s spreken waar de (provinciale) overheid zich voor gesteld ziet.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Dick Veerman #20 Wat is hard. Het gaat erom dat er een transitie plaats vindt en we moeten geduld hebben om die transitie door te maken. Die is niet voor allen, maar wel voor een deel. Dat geduld is er niet omdat de boel,uit de hand is gelopen in Brabant. Teveel dieren op een hoop en gedonder met de buren. Ze verdragen elkaar daar niet meer. Die zaken moeten gescheiden worden. Ook in deze discussie.
Op een minuut of 6-7 heeft ze het over 'vertrouwen' gewonnen tijdens de mestdialoog. En vanaf 10 minuten gaat het fout. Met die 'rotonde'. Boeren hebben die keuze al lang gemaakt. Dat is nu net het probleem, je moet ze eerst óp de rotonde krijgen.
En dan komt de provincie afgelopen vrijdag met haar keuze als regisseur: druk zoveel mogelijk boeren de keuze van stoppen in door het aantrekken van wetgeving en het koppelen van stalderen aan ontwikkelen. Met dank aan collega van Hout ( zoals door Piet al genoemd)Komt dus niemand de rotonde op, het is hooguit een t-spitsing. De veehouderij claimt teveel stikstofruimte die beter aan andere partijen gegund kan worden.
Op 30 minuten komt die provinciale aap ook uit de mouw, en blijkt de charme van Anne Marie de legitimatie om de 'achterblijvers' af te voeren. Weg vertrouwen.
Verder is Annemarie heel sympathiek en doet haar best, maar politiek en markt gaan gewoon niet samen.
Ik vind bovendien dat het Brabantse politieke bestuur willens en wetens de intensieve landbouw over de rand duwt vanuit een gepolitiseerde visie. (En dan bedoel ik geeneens Anne-Marie Spierings). Dat er wat loos is in de intensieve veehouderij is wel zichtbaar. Dat kan kloppen. Maar dat over de rand duwen komt sommigen wel heel goed uit. Er zit een immorele component in het verhaal om de stikstofverhaal van 2028 naar al 2020 te halen. Ik denk dat er een bepaalde kwaadaardige politieke opportune kracht bezig is. Al dan niet versterkt met andere NGO-belangen. Vanuit macht? Vanuit reactie? Vanuit revanchisme? Eentje die een te dominante invloed heeft.
De persoon van Brabants Gedeputeerde Johan van der Hout van Milieu en SP-er vertrouw ik eigenlijk amper, sinds hij doorlopend wantrouwen uitspreekt en uitstraalt richting al wat boer is. Hij behandelt 'de boer' alsof het een untermensch is. Althans zo ervaar ik dat. En ik ben akkerbouwer en kan dus makkelijk laf zwijgen. Ik haalde eerder in deze draad niet voor niets Hannah Arendt aan.
Zijn we voor de gek gehouden m.b.t. die mestdialoog en dieraantallendialoog?
Ik vraag me soms wel vaker af tot hoe ver ik kan gaan m.b.t. sommige bestuurders op het eigen gemeentelijke niveau. De vooringenomenheid op basis van vooroordelen zijn soms gewoon tenenkrommend. Dat maakte me cynisch t.o.v. het lokale bestuur en sommige ambtenaren. Maar tevens strijdbaar. Ik zei een paar jaar geleden; Tot hoe ver moet je gaan om geen burgemeester in oorlogstijd te willen zijn als boerenbestuurder? In hoeverre moet je heulen met hen die je eigenlijk weg willen hebben?
Ik wind er m.b.t. van der Hout ook geen doekjes om in de eigen afdeling, m.b.t. het gansenrust- en fourageergebied, wat ook zijn dossier is en ons hier raakt. Hij is een SP-er, dus iemand die moeite heeft met eigendommen, eigendomsrecht enzo, en medehoofdverantwoordelijk voor dit dossier van Anne-Marie Spierings, schrijft op twitter vaak dat hij bezig is met een strijd tegen tirannie. Zo denkt die man. Hij ziet zichzelf als een koene ridder, strijdend tegen allerlei onrecht. Wat er gewoon vaak niet is.
Annechien #20, heel hard dan: als het een marktkans was, zou die regisseur - ik zou het een ondernemer noemen - er allang geweest zijn. Omdat die er niet is, roepen we om een regisseur.
De vraag is met welk doel: om een marktkans waar te maken of een probleem op te lossen waar je beter schoon schip mee kunt maken?
Ik denk dat er genoeg kansen zijn, maar dat je ze niet moet zoeken in het toch laten functioneren van de structuren uit het verleden die hebben bewezen wat ze kunnen. Hun track record is niet gunstig. Er wordt teveel verwacht van retailers: die doen maar een beetje van het Nederlandse aanbod aan grondstof, terwijl buitenlandse - zeker straks onder de politieke druk van het EU-rapport Veerman - liever spullen van 'bij hen om de hoek' hebben.
Er is geen enkel goed argument om retailers te vragen het bestaande bestand aan boeren te helpen. Er is wel een goed argument te vinden om de banken, voerleveranciers, stallenbouwers, adviseurs en accountants te vragen om te helpen af te bouwen en verkopen en voor de financiële regelingen daarvoor te zorgen. Zij hebben er immers aan meegebouwd.
Dat laat allemaal onverlet dat de boeren van de rotonde af moeten die Spierings noemt. Ze is daar duidelijk over: een provincie staat uiteindelijk voor orde. Als er geen oplossingen uit de partijen zelf komen, moeten ze zelf de rommel opruimen. Daar neemt ze - terecht - dezelfde positie in als de belangenbehartiger die dat niet kan zeggen, maar uiteindelijk wel zal moeten billijken. Omgekeerd doet de provincie ook haar best, maar houdt het ergens op als er niet meer 'lef' is, maar ook niet meer kansen door welwillende ondernemers worden onderkend.
Afgelopen voorjaar kwam de aimabele Vlaming dhr. Francis Kint een praatje houden bij de halfjaarlijkse alg Vergadering van ZLTO. Hij zei eigenlijk toen niet veel bijzonders. ZLTO is (nog) enig aandeelhouder/eigenaar. Toen het fout ging met VION vanwege een herwaarding, omdat de banken boekhoudkundig dat opportuun vonden, ging het fout. De kroonjuwelen (o.a. geldmachine Rendac) gingen bij ZLTO mede op aandrang van Rabobank in de verkoop. En ZLTO bleef met VION zitten, wat in bijzonder beheer zat. Toen bijzonder beheer er af ging, was Rabo gevlogen. Raar voor een bank, Rabobank waarvan de historische wortels parallel lopen met de die van de LTO's. En nu moet Rabobank die shit mee gaan opruimen? VION redden heeft van onze Hans Huijbers veel te veel van zijn tijd gekost. Kostbare tijd. Maar wat heeft ZLTO aan VION als de huidige varkenssector in ons land eigenlijk zo ongeveer op apegapen ligt? Kan dat geen molensteen worden? En dan? Ik weet het niet of VION een gevaar is voor ZLTO. VION moet herstructureren en daar is geld voor nodig. Er worden zwarte cijfers geschreven, maar eigenlijk te weinig. Zelf ben ik onvoldoende ingevoerd in de varkenssector. (Zeg maar waar ik fout zit).