Cobb & Berkshire

Gisteravond at ik samen met Marco Derksen en Wouter Klootwijk uit dit BBQ-tje.

Klootwijk is sceptisch tot hij ervaart. In een ver verleden had ik hem beloofd het vlees van een gelukkig en vreselijk vet varken te laten proeven. Zou dat nou echt beter smaken? Het moest er dus maar eens van komen.


Ik nam het vlees (en wat wijn) mee naar het feestje. Hij de pan en de aardappelen.

Die pan werd een BBQ van COBB. Een ding dat ontwikkeld is voor de Afrikaanse bush, maar made in China. Het is een veilig ding, want zo gemaakt dat het vuur niet per ongeluk de omgeving in vlammen kan laten opgaan (dat gebeurt nog al eens in Afrika). Het is een zuinig ding, want het gaat uiterst efficient met brandstof om zodat je met een minimale hoevelheid hout of houtskool al kunt 'BBQ-en'.
Klootwijk bleek er al eens eerder over te hebben geschreven. Ik heb hem betikt en beklopt. Uitstekende kwaliteit. Niet zo'n dun, maar een lekker stevig rooster met een Tefallaag. Aan het hele ding kan niks kapot en het is ook nog eens makkelijk schoon te maken.

We aten een stuk lendefilet van de Berkshire varkens (de nazaten van dieren die koningin Victoria hield) van Kees en Frances Scheepens. Hij was overtuigd: 'hmmm, wat lekker!' Mijn overtuiging is al van wat ouder datum: wat een vlees en wat een verzaligend vet! Eindelijk eerherstel voor het vette varken. Want vet moet je niet wegsnijden: het geeft smaakt en zorgt ervoor dat het vlees niet droog wordt. Een extra vet varken is dan ook extra lekker.

In het geval van de Berkshire kun je dat vet zelfs eten. Het geeft nog een lekker gevoel in je mond ook omdat het een bite heeft en tegelijk zacht is. De bereiding op de COBB voegt er die onweerstaanbare houtvuur-smaak aan toe.

Wij waren trouwens ook overtuigd: wat een BBQ! (ik wilde al zo'n BBQ-eitje van nog ontiegelijk veel duurder maar neem deze - en na wat pingelen - voor op m'n Franse bergwei). En wat handig: zo'n 40 cm doorsnee en 60 cm hoog. Kan zomaar brandend op tafel staan, want het gazen onderdeel wordt niet heet (het deksel natuurlijk wel).



Werktijd om een magnifiek stuk lendefilet van varken om je vingers bij af te likken klaar te maken: 2 minuten. Werkeloze doorlooptijd (tip: lees de krant, blog, chat of praat met een glas wijn de problemen de wereld uit): ca. 40 minuten.
Kan een goed restaurant er tegenop? Heel moeilijk. Prima demonstreervlees dus voor de dames en heren van COBB.

En verder kletsten we natuurlijk nog wat over foodlog.nl. Alvast wat tipjes van de sluier:

- we zoeken adverteerders die hier mogen adverteren op basis van onze lakmoestest (hier mogen staan betekent wat)
- de gelden daarvan gebruiken we voor de uitbouw van foodlog als het blog met één en desnoods verschillende duidelijke gezichten
- we gaan ook offline (bereid je voor op de eerste foodlog-meeting dit najaar)
- we gaan ook in print (een jaarboek)

De reden is simpel: we willen met z'n allen kunnen BBQ'en, ruimte voor denken en schrijven hebben en nog een zinvol gesprek ook.

Het advertentiebeleid gaat in de 2e week van augustus online. Het volgt direct op de eerste postings over Maatschappelijk Verantwoorde Marketing die ik dan eindelijk - vakantie - schrijf.

De conclusies zijn helemaal voor rekening van Derksen en ondergetekende. De wijn had inmiddels enigszins gevloeid. Het Berkshire-varken keek tevreden toe en zag dat het goed was.

Foei ;-)