1 min
Jaarlijks sterven gemiddeld 39.000 Nederlanders met diabetes type 1 of type 2, kopt De Telegraaf.
Mensen met diabetes hebben een grotere kans om vroegtijdig te overlijden: voor 45- tot 70-jarigen met diabetes type 1 is de kans op overlijden vijf keer zo groot als voor mensen zonder diabetes en voor mensen met diabetes type 2 is dit twee keer zo groot. Mensen van 45 jaar met diabetes type 1 leven naar verwachting dertien jaar korter en mensen van 45 jaar met type 2 naar verwachting drie jaar.
Dat blijkt uit analyses van het Nivel en het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) over patiëntencijfers over de periode 2012-2019. Ze werden uitgevoerd in opdracht van het Diabetes Fonds.
Het Nivel beveelt artsen en het publiek regelmatige controle van de bloedglucosespiegel en alert zijn op de ontwikkeling van complicaties aan. Vroegtijdige aanpak van gesignaleerde kwalen draagt bij aan de kwaliteit van leven en de levensverwachting van patiënten.
Anders dan De Telegraaf, vestigen Nivel en RIVM de aandacht op de opmerkelijke verhouding tussen een aantal getallen. Mogelijk is het aantal diabetesdoden in ons land te laag ingeschat.
In totaal overleden tussen 2012 - 2019 1.142.517 personen ouder dan 45 jaar. Gemiddeld ging het om 143.000 mensen per jaar. Onder hen waren naar schatting gemiddeld 39.000 mensen die bij de huisarts bekend waren als patiënten met diabetes. Het ging om 2.300 mannen en 2.600 vrouwen met diabetes type 1 (3%) en 17.000 mannen en 17.000 vrouwen met diabetes type 2 (24%).
Terwijl ruim 25% van de 45-plussers die overleden diabetes hadden, werd bij slechts 7% van hen diabetes ook als doodsoorzaak gemeld. Of het daadwerkelijk om 39.000 diabetesdoden gaat, is echter onduidelijk. Aannemelijk is niettemin dat het er meer kunnen zijn dan 7%. Als dat laatste het geval is, dan is er aanleiding om patiëntendossiers beter bij te houden door artsen beter op te leiden in het beschrijven van ziekteverschijnselen en doodsoorzaken. Zo kan iemand nu officieel overlijden door een hartaanval of nierfalen, terwijl die technische oorzaken het gevolg zijn van een totaalsituatie van onderliggend lijden aan welvaartsziekten.
Ter vergelijking: over een periode van bijna 20 maanden telde het RIVM tot op heden 18.340 Covid-19 doden. Ook voor Covid-doden geldt het vermoeden dat velen niet zijn overleden als gevolg van de virusinfectie maar door een onderliggend ziektecomplex; tevens is theoretisch denkbaar dat mensen die technisch gezien zijn overleden aan bijvoorbeeld orgaanfalen, het slachtoffer zijn geworden van een infectie met het SARS-CoV-2 virus dat niet als Covid-19 is geregistreerd.
Mensen met diabetes hebben een grotere kans om vroegtijdig te overlijden: voor 45- tot 70-jarigen met diabetes type 1 is de kans op overlijden vijf keer zo groot als voor mensen zonder diabetes en voor mensen met diabetes type 2 is dit twee keer zo groot. Mensen van 45 jaar met diabetes type 1 leven naar verwachting dertien jaar korter en mensen van 45 jaar met type 2 naar verwachting drie jaar.
Dat blijkt uit analyses van het Nivel en het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) over patiëntencijfers over de periode 2012-2019. Ze werden uitgevoerd in opdracht van het Diabetes Fonds.
Het Nivel beveelt artsen en het publiek regelmatige controle van de bloedglucosespiegel en alert zijn op de ontwikkeling van complicaties aan. Vroegtijdige aanpak van gesignaleerde kwalen draagt bij aan de kwaliteit van leven en de levensverwachting van patiënten.
Anders dan De Telegraaf, vestigen Nivel en RIVM de aandacht op de opmerkelijke verhouding tussen een aantal getallen. Mogelijk is het aantal diabetesdoden in ons land te laag ingeschat.
In totaal overleden tussen 2012 - 2019 1.142.517 personen ouder dan 45 jaar. Gemiddeld ging het om 143.000 mensen per jaar. Onder hen waren naar schatting gemiddeld 39.000 mensen die bij de huisarts bekend waren als patiënten met diabetes. Het ging om 2.300 mannen en 2.600 vrouwen met diabetes type 1 (3%) en 17.000 mannen en 17.000 vrouwen met diabetes type 2 (24%).
Terwijl ruim 25% van de 45-plussers die overleden diabetes hadden, werd bij slechts 7% van hen diabetes ook als doodsoorzaak gemeld. Of het daadwerkelijk om 39.000 diabetesdoden gaat, is echter onduidelijk. Aannemelijk is niettemin dat het er meer kunnen zijn dan 7%. Als dat laatste het geval is, dan is er aanleiding om patiëntendossiers beter bij te houden door artsen beter op te leiden in het beschrijven van ziekteverschijnselen en doodsoorzaken. Zo kan iemand nu officieel overlijden door een hartaanval of nierfalen, terwijl die technische oorzaken het gevolg zijn van een totaalsituatie van onderliggend lijden aan welvaartsziekten.
Ter vergelijking: over een periode van bijna 20 maanden telde het RIVM tot op heden 18.340 Covid-19 doden. Ook voor Covid-doden geldt het vermoeden dat velen niet zijn overleden als gevolg van de virusinfectie maar door een onderliggend ziektecomplex; tevens is theoretisch denkbaar dat mensen die technisch gezien zijn overleden aan bijvoorbeeld orgaanfalen, het slachtoffer zijn geworden van een infectie met het SARS-CoV-2 virus dat niet als Covid-19 is geregistreerd.
De olifant in de kamer is ook dat we aan een levensstijl verslaafd zijn geraakt die behoorlijk dodelijk is. De zorg en de farmaceutische industrie houdt ons in leven. Die levensstijl blijkt ook voor het klimaat, natuur en milieu redelijk nadelig.
De AA gaat goede zaken doen: "Ik ben Jan Peter en verslaafd aan mijn levensstijl." "Hai Jan Peter"
De olifant in de kamer lijkt m.i. dat er telkens gedaan wordt alsof de klassieke hokjes van de differentiaal diagnostiek absoluut zijn en ook gelden voor chronische ziekten. Dat is volgens mij onzin. Veel, zo niet alle, chronische ziekten hangen samen met een ontregeld metabool- en immuunsysteem. Dat leidt tot verschillende uitingsvormen, variërend van diabetes tot Alzheimer, van depressie tot reuma, etc. Diezelfde ontregeling zorgt er ook voor dat de afweer tegen infecties belabberd is. Als de boel na voortdurende ontregeling maar verziekt genoeg is, krijgen bacteriën en virussen de kans en treden longontsteking, sepsis, of dergelijke op.
De vraag is of het dan nog zin heeft om een plakkertje aan de doodsoorzaak te hangen. Dat leidt volgens mij af van het grotere plaatje en dat is dat wij de samenleving zo hebben ingericht dat steeds meer mensen op steeds jongere leeftijd metabool en immunologisch verstoord raken. Sterven sommigen dan aan covid, of speelt bij de 22% van hen die diabetes heeft die onderliggende verstoring de hoofdrol en was het virus de laatste druppel?
#7 Ioannides kraakt veel en harde noten over de manier waarop wetenschap nu wordt bedreven, maar deze sprong er voor mij echt boven uit:
"An analysis showed that scientists from every single one of the 174 disciplines that comprise what we know as science has published on COVID-19. By the end of 2020, only automobile engineering didn’t have scientists publishing on COVID-19. By early 2021, the automobile engineers had their say, too."
In een ander lijntje schreef ik deze ochtend:
"In de beta wetenschap wordt zelden over feiten gesproken. Er wordt juist gesproken over meetmethoden, analyses, data, verwerking van data en modellen. Dit alles wordt bij goede wetenschap opgeschreven in een paper. En als er over een onderwerp consensus is (geen discussie meer), dan wordt dat als waar bestempelt, je zou kunnen zeggen als feit beoordeeld.
Het fijne aan dergelijke ‘feiten’ is dat je verder kunt bouwen aan de wetenschappelijke kennis. En altijd kunt terugvallen in gesprekken tot een ‘feit’ waar je wel consensus op kunt hebben.
Wetenschappelijke gesprekken gaan over wat ik noem ‘solid ground’ zoeken met je gesprekspartners, en daarna discussie over wat ik hierboven schrijf. Doe je het niet zo, dan kan idd elke rationeel gesprek ervaren worden als een gesprek over meningen."
#7 rare gedachte Dick, het gaat over Covid dus maar in het hoekje complotgekkies/'kamp Dijkhuizen'.
vlgns mij verteld Frank geen onzin.