Parma in de Achterhoek

Gezouten en gerijpte ham, wie kent het niet, wie weet er niet iets deftigs over te zeggen? Parma, San Danielle, zwarthoefjevarkensham uit Spanje (van varkens die eikels aten, vergis je niet!). Smakelijk spul.
Ik had er niet meer aan gedacht. We hielden twee varkens voor een tv-programma. We brachten ze na een kort maar mooi, of mooi maar kort leven naar een slager die ze zelf nog slachten mag.
De slager beloofde iets met de hammen te doen maar we moesten wachten.
Gisteren kreeg ik een brok. Ik sneed er flintertjes van en deelde ze uit. En ik proefde zelf. M’n gasten vielen al flauw van geluk. Ik ook, bijna. Maar opnieuw was ik verbaasd en moest ik proberen bij zinnen te blijven.
Hoe kan dat nou, een bil gerijpt in een kelder van een slager in de Achterhoek, in nooit van gehoord Wehl, en daar een plakje van zo lekker, zo intens goed dat je nooit meer naar t zuiden af wil reizen?
Ik weet niet hoe het zit. Maar ik was in Parma en zag de rijperijen. Grote gesloten, computergestuurde klimaatkastelen. Al wil de reclame u iets anders doen geloven. Ik was in San Daniele, noord Italië. Knappe ham, maar elk plakje hetzelfde, en alle hammen gemaakt in moderne technogecontroleerde blokken, zo groot als een flatgebouw en afgezonderd van de buitenlucht.
Ik heb hetzelfde gezien in een klimaathuis bij Gent, België, Gandaham. Uitstekende ham!
En ik was, het is al weer een tijd geleden, bij toeval bij Slager Bles in Wehl. Hij was aan het experimenteren in zijn kelder.
Komt er nu een ander verhaal? Nee, slager Bles had in zijn kelder een klimaatbesturing aangelegd. Hij had er zo zijn gedachten over.
En hij maakt, ik durf er van getuigen, betere ham en spek dan wat ik ooit in Italië en Spanje proefde.
Wat t zegt? Dat er hoop is, culi’s!