De uitzending van Keuringsdienst van Waarde op donderdag 28 april, waarin werd gesuggereerd dat er in Nederland wijn zou worden ‘gemaakt’ op basis van geconcentreerde most en gedestilleerd water, heeft tot paniekreacties bij de supermarkten geleid. Ontkenningen natuurlijk alom, maar tegelijk wordt van toeleveranciers gevraagd om te verklaren dat er bij de productie van de geleverde wijnen geen water is gebruikt. Tja. Een onmogelijke vraag.
De Nederlandse supermarkten bevinden zich met hun wijnen in een onmogelijke spagaat. Aan de ene kant zijn er consumenten die een goedkope wijn willen, die dan ook nog goed is van kwaliteit. En liefst een wijn die ‘droog’ is, maar tegelijk ook een beetje zoet smaakt, zoals bleek toen de consumentenbond een paar jaar geleden een Argentijnse rode wijn met zo’n negen gram restsuiker uitriep tot ‘Beste wijn’. De supermarkten wisten dus wat ze te doen stond. De gevolgen daarvan waren te zien in het consumentenprogramma Keuringsdienst van Waarde. Daar werd het gebruik van geconcentreerde most gesignaleerd bij het ‘maken’ van wijnen. Er werd tegelijk gesuggereerd dat hier ook wijn mee wordt gemaakt door geconcentreerde most en water te laten vergisten tot wijn, maar of dat echt zo is, kon het programma niet hard maken.
Sterker nog, de makers wekten sterk de indruk dat ze de klok wel hadden horen luiden, maar niet precies wisten waar de klepel hing. Want dat er in de wijnindustrie op grote schaal gebruik wordt gemaakt van geconcentreerde most, is algemeen bekend en logisch, gezien de vraag naar wijnen met een meer of minder ‘zoet’ smaakje. Daar wordt geconcentreerde most voor gebruikt, en wat is daar eigenlijk mis mee? De consument vraagt er in feite zelf om. Bovendien willen de supermarkten ook nog eens zo min mogelijk betalen voor de ingekochte wijnen, om hun marges op peil te houden. Logisch dus dat er af en toe met wat ‘zoet’ moet worden bijgesprongen om de smaak ‘bij te spijkeren’. De grootste misser is en blijft dat de Europese Unie wijnen nog altijd heeft uitgezonderd van de verplichting op het etiket te vermelden wat de ‘ingrediënten’ zijn. Dan zou het gewoon op het etiket moeten staan.
Over het toevoegen van water zou hetzelfde verhaal verteld kunnen worden. Consumenten worden zich steeds bewuster van het alcoholgehalte van de wijn. Tegelijk stijgt het gehalte wereldwijd, door de opwarming van het klimaat en omdat de consumenten ook ‘rijpe’ wijnen willen, met zachte tannines en weinig zuren. De druiven blijven langer hangen om rijp te worden en ongelukkigerwijs stijgt het alcoholgehalte verder. Het toevoegen van water is een gemakkelijke oplossing om dat wat omlaag te brengen. In Californië is dat legaal en wijnmakers zeggen ook openlijk dat ze het doen. Ook in andere landen, zoals in Zuid-Afrika wordt dit gedaan. Het is ook niet te traceren, want wijn bestaat al voor het overgrote deel uit water. Dus wat is hier precies mis mee? Laten we die vraag eerst met zijn allen beantwoorden voor er moord en brand over te schreeuwen. Ook de Keuringsdienst van Waarde kon niet boven ‘water’ krijgen of het gedestilleerde water hiervoor wordt gebruikt.
Ondertussen lijkt er blinde paniek bij de supermarkten. Bijeen, de inkooporganisatie van C1000 en Jumbo, heeft een mail naar zijn toeleveranciers gestuurd met de vraag een verklaring te ondertekenen dat bij de productie van de geleverde wijn geen gebruik wordt gemaakt van water en/of geconcentreerde most. Dat wordt dan spannend, want het lijkt me dat de inkopers vragen naar de bekende weg. Ze moeten toch zelf ook wel weten dat er geconcentreerde most wordt gebruikt bij het maken van hun huiswijnen? Of zouden ze die zelf nooit drinken?
Ronald de Groot, perswijn.nl
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Ja Dick, en we hadden het over smaak.
En botox- en siliconenwijnen.
En de verleiding daarvan.
Maar je moet het met me eens zijn, dat daaraan 'cachet' te willen geven, helemaal van de pot gerukt is.
Dan een pluim voor eerlijk gerommel. Rouge de France. Haast exclusief qua benaming, want beschamend.
What's in a name? That which we call a rose by any other name would smell as sweet. Guillaume Shakespeare
Rouge de France: dat is een aanduiding voor wijn die geen vin de pays mag heten en geen jaartal mag hebben.
Van Breuklen, de kleur kan komen van een druif waar je vermoedelijk nog nooit van hebt gehoord, de Alicante. Die geeft een zo inkzwart vocht dat je de handen van de druivenboeren die hem naar andere wijnmakers en handelshuizen zoals dat van Guillaume (in de Bourgogne wordt het veel gebruikt, en dat mag ook) verkopen om bleke rode wijn bij te kleuren eraan kunt herkennen. Er ziijn ook potjes verf te koop. Van heel bekende chemie-huizen. Sssshhttt. Wijnmakers hebben niet graag dat dat uitlekt.
Het zou een prachtig onderwerp zijn voor een consumentenprogramma: hoe verf je wijn?
Slobberwijnen. Vandaag twee geproefd, grillend op ons zonovergoten terras en er één van bijbesteld.
1. Attent (Spar ?). Côtes du Rhône Villages, Grande Réserve 2009 (2009 ??? Daar kan niet veel aan gereserveerd zijn); duidelijk een misser, en waarschijnlijk niet kosher. Prijs zeer sympathiek, maar daar koop je niets voor. Etiket mooi en traditioneel met het pauselijke wapen.... Fake as fake ca be. Daar ga ik zeker geen coq au vin aan bloot stellen.
2. Mitra. Aanbieding van het huis Morin. Herinner me fantastische wijnen van Morin (vader en zoon). Vroeger stond er op het etiket een zwart Moriaantje. Negertje dus. Hebben nu een aanbieding.
En... ? Eerlijk in zijn vulgariteit. Onder de naam 'Rouge de France'. Geen spatjes. Geen pauselijke sleutels of de onderbroek van Marie Antoinette op het etiket. Da's al. Wel gebotteld door ‘La Maison Morin depuis 1822’. De hemel beware je voor wat er allemaal in zit. Misschien zelfs nog wel Algerijnse oppeppers. Twee dozen bijbesteld. Tot vrijdag 6 flessen voor € 25,00
Je kan me wat. Pa en zoon Morin kunnen nog steeds een potje breken.
Rouge de France.
Smeerde mijn ex-verloofde, nu sinds veertig jaar mijn meest geliefde concubine, op haar wangen.
Met een vleugje Soir de Paris (ook al verdwenen) achter haar oren.
En daar gaan we nog altijd voor door de knieën.
Je hebt altijd baas boven baas, Guillaume. Die Margaux van 1971 behoort niet tot mijn dagelijks wijntje. Alhoewel ik ze zeer zou kunnen waarderen, zoals bijna elke Margaux. Maar nu de baas boven baas! Als relatiegeschenk is mij een keer een doos van drie Mouton-Rothschild 1978 ten deel gevallen.
Ik kan er nog niet over uit. Verrukkelijk. De herkenning vooral. In een van mijn vorige levens als baron nuttigde ik deze wijn dagelijks. De baronnes hield meer van een zoet wijntje. Die zoete wijnen zijn niet hedendaags, is niet specifiek van deze tijd. De adel was gek op een Tokay of een Sauterne. Evenals het na-apen van een tapijt op de trap, zou het kunnen zijn dat de zoete wijnen aan een status voldoen. Waarom weet ik niet. Ik zelf kan niet zo goed tegen een dessertwijn, zoete wijn dus. Eens volslagen een uur dubbelgevouwen gelegen om de pot, midden in een diner. Mijn verontschuldiging aan diegenen die nu veronderstellen dat ik het niveau weer eens omlaag haal.
Wat betreft het gebruik van typische gisten? Daar gaat mijn belangstelling naar uit. Ik drink op dit moment een glas, een fles, Ruby Cabernet van een bekende super. Merk Cimarosa. Helemaal niet slecht. Droog. Geen onverkwikkelijk zoet te bespeuren. De wijn wordt aangeprezen, op het etiquette, als een wijn met een intensieve kleur en een aangename kersen-aroma. Waar komt die kleur en dat aroma vandaan?
"Ik zou het niet durven beweren als zoveel mensen het lekker vinden.", zegt Dick.
Smaken wordt niet meer individueel (door de producent) bepaald, maar breed afgestemd op de grootste 'gemene' deler. Maar om dat fenomeen automatisch te koppelen aan 'dat er niets mis mee is', is wel erg kort door te bocht.
Overigens voegt Dick ook een sarcastische noot toe aan zijn 'positieve' benadering, met de opmerking:
"Bij de Consumentenbond smullen ze bovendien van supermarktwijn. En laten we wel wezen: dat doen heel veel mensen. Logisch, want onze algehele smaak is versuikerd".
Je kunt jubelend doen over vertechnisering van wijn, en met het marktpotentieel dat er is, ontkom je er niet aan, maar de gevolgen zijn identiek aan wat met rund, varken, hoenders en groente gebeurt.
En dat heeft niets met 'rechts' te maken, Dick.., maar alles met verlies aan authenticiteit door marktwerking.
Een discussie over wijn is per definitie onmogelijk.
Over vrouwen ook.
Het enige waar je over kunt spreken is de verfijning van de techniek om smaken te sturen.
Ik trap er ook in. natuurlijk.
Dan denk wat ziet ze er goed uit en smaakt ze heerlijk.
Wijnen met botox en siliconen...
Zeer verleidelijk maar vals.
ps.
1999, misschien een middelmatig jaar, maar ik heb vorige maand in vlaanderen een kelder ontdekt waar ze niet op de kaart staat, maar ze wel voor 45 euro over de restauranttafel gaat: Chateau Prieuré-Lichine Grand Cru classé, Margaux.
Sinds onze huwelijksreis in 1971 (deze maand 40 jaar geleden), een 'waterwijn' nog boordevol emotie.. Tenminste voor ons.