Jack Monroe is een Britse alleenstaande moeder zonder baan. Ze maakte van de nood een deugd en beschreef haar overlevingsstrategie in een boek. En nou is het weer - of nog - niet goed.
Jack Monroe is 25 jaar oud en heeft een zoontje van 3 jaar. Toen hij geboren werd, kon ze haar baan als telefoniste bij de brandweer niet houden in verband met de onregelmatige diensten. Ze valt terug op sociale voorzieningen. Zoals zo velen probeert ze zo lang mogelijk het hoofd boven water te houden door de kachel lager te zetten en moet die uiteindelijk helemaal uitzetten. Ze verpatst haar meubels en waardevolle spullen. Als laatste moet ook het speelgoed van haar zoontje eraan geloven. Alle goede wil ten spijt, moet ze naar de voedselbank. Haar budget van 12 euro per maand om van te eten is nu eenmaal niet genoeg. En daar begint haar creativiteit.
Creativiteit creëert media-aandacht
Jack zit niet bij de pakken neer en duikt de keuken in, om zichzelf maar vooral haar zoon toch zo gezond, voedzaam en lekker mogelijk te laten eten. Ze goochelt met ingrediënten en publiceert haar recepten op het internet. Daar schrijft ze ook over de armoede in Groot-Brittannië, één van de rijkste landen ter wereld, en de misverstanden of vooroordelen waar arme mensen voortdurend mee geconfronteerd worden. Haar blog trekt de aandacht van de media. Ze schrijft de indrukwekkende blogpost hunger hurts. Haar verhaal komt in The Daily Telegraph en The Guardian laat haar een 'schraalhans'-receptenrubriek vullen. Ook de New York Times weet haar te vinden. Dat alles leidt tot het boek A girl called Jack, dat eind deze maand uitkomt.
Kritiek en verdachtmakingen
En Jack gaat nog verder. Ze schrijft een petitie om de Britse regering te vragen een debat aan te gaan over de hongerproblematiek in het land en de voedselbanken. Binnen twee weken verzamelt ze 144.000 handtekeningen - genoeg om het debat te laten plaatsvinden. Ondanks de weerstand en lacherige reactie van met name rechtse politici komt daaruit een parlementaire werkgroep voort die de oorzaken gaat onderzoeken die inmiddels meer dan een half miljoen Britten naar de voedselbanken stuurt.
Jack Monroe werd het boegbeeld van de strijd tegen armoede. En precies dat komt haar nu op ongezouten kritiek te staan. Ze werkt samen met supermarkten en dáárom is ze nu verdacht. Ze wordt ambassadeur van Oxfam en hoeft dús niet meer van een uitkering te leven. Ze liet zich ontslaan, zeggen haar critici, om met haar uitkering lekker op internet te kunnen gaan schrijven. Dat soort uitingen.
Nu Jack zich ontworstelt heeft aan de armoede, zou ze ineens niet meer voor de armen mogen spreken.
'Koken was mijn redding'
Jack Monroe is de eerste om toe te geven dat ze dankzij haar blog én de creativiteit in haar keuken uit het dal geklommen lijkt te zijn. Door de waardering die ze voor haar recepten kreeg, voelde ze zich nuttig. Ze kwam via internet en de social media in contact met mensen en vandaar ging het balletje rollen.
Al moet het eerste boek nog verschijnen, ze is al aan haar tweede begonnen, met dezelfde uitgangspunten: "Ik probeer altijd zo goedkoop mogelijk te koken, met producten uit de supermarkt. Ik ken niet veel mensen die geen boodschappen kunnen doen bij een supermarkt. Ik streef er naar koken toegankelijk en minder intimiderend te maken", zegt Jack in een interview met Le Monde.
Fotocredits: Jack Monroe's blog: de boodschappen die zij voor £13.91 in huis haalde.
Dit artikel afdrukken
Creativiteit creëert media-aandacht
Jack zit niet bij de pakken neer en duikt de keuken in, om zichzelf maar vooral haar zoon toch zo gezond, voedzaam en lekker mogelijk te laten eten. Ze goochelt met ingrediënten en publiceert haar recepten op het internet. Daar schrijft ze ook over de armoede in Groot-Brittannië, één van de rijkste landen ter wereld, en de misverstanden of vooroordelen waar arme mensen voortdurend mee geconfronteerd worden. Haar blog trekt de aandacht van de media. Ze schrijft de indrukwekkende blogpost hunger hurts. Haar verhaal komt in The Daily Telegraph en The Guardian laat haar een 'schraalhans'-receptenrubriek vullen. Ook de New York Times weet haar te vinden. Dat alles leidt tot het boek A girl called Jack, dat eind deze maand uitkomt.
Kritiek en verdachtmakingen
En Jack gaat nog verder. Ze schrijft een petitie om de Britse regering te vragen een debat aan te gaan over de hongerproblematiek in het land en de voedselbanken. Binnen twee weken verzamelt ze 144.000 handtekeningen - genoeg om het debat te laten plaatsvinden. Ondanks de weerstand en lacherige reactie van met name rechtse politici komt daaruit een parlementaire werkgroep voort die de oorzaken gaat onderzoeken die inmiddels meer dan een half miljoen Britten naar de voedselbanken stuurt.
Jack Monroe werd het boegbeeld van de strijd tegen armoede. En precies dat komt haar nu op ongezouten kritiek te staan. Ze werkt samen met supermarkten en dáárom is ze nu verdacht. Ze wordt ambassadeur van Oxfam en hoeft dús niet meer van een uitkering te leven. Ze liet zich ontslaan, zeggen haar critici, om met haar uitkering lekker op internet te kunnen gaan schrijven. Dat soort uitingen.
Nu Jack zich ontworstelt heeft aan de armoede, zou ze ineens niet meer voor de armen mogen spreken.
'Koken was mijn redding'
Jack Monroe is de eerste om toe te geven dat ze dankzij haar blog én de creativiteit in haar keuken uit het dal geklommen lijkt te zijn. Door de waardering die ze voor haar recepten kreeg, voelde ze zich nuttig. Ze kwam via internet en de social media in contact met mensen en vandaar ging het balletje rollen.
Al moet het eerste boek nog verschijnen, ze is al aan haar tweede begonnen, met dezelfde uitgangspunten: "Ik probeer altijd zo goedkoop mogelijk te koken, met producten uit de supermarkt. Ik ken niet veel mensen die geen boodschappen kunnen doen bij een supermarkt. Ik streef er naar koken toegankelijk en minder intimiderend te maken", zegt Jack in een interview met Le Monde.
Fotocredits: Jack Monroe's blog: de boodschappen die zij voor £13.91 in huis haalde.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Fantastisch dat ze zich zo heeft kunnen redden. Triest dat er mensen zijn die dit niet kunnen waarderen.
opmerkelijk veel uien en peen! en die bananen zullen wel geen fair trade zijn, want fair trade heeft ze (als Jack of all trades) zelf het hardste nodig natuurlijk. en ik denk dat dat jongetje heel wat gezondere kost krijgt dan al die kotertjes die volgestopt worden met chips, frietjes, ijsjes en fristis!
Slechts een klein gedeelte van de uitkeringsgerechtigen heeft in huis wat deze dame allemaal kan. Ze geeft met haar receptenboek praktische hulp, maar ook een verkeerd beeld in de zin dat we niet van iedereen moeten verwachten dat ze met creativiteit, communicatie en initiatief zichzelf wel uit de put zullen trekken.
Ik kan me het "Je bent niet één van ons" wel voorstellen, als je bedenkt dat een gedeelte van haar "gelijken" het receptenboek niet eens kan lezen.
Evenzogoed een inspirerend verhaal!
Ik vind het choquerend dat dit in een westerse samenleving plaatsvindt, maar ook in de Ned. samenleving aan het gebeuren is.
Deze dame verdient alle lof en had, heeft, zal blijven hebben alle recht van spreken over deze materie. De stigmatisering, die zij ondervindt, klinkt mij akelig bekend in de oren.
In het geheel zit een 'eng randje', net zoals dat ook nu in Ned. gebeurt.
We zitten in een crisis. Ik zie een maatschappij , die blijft uitroepen: "meer, meer en nog meer". De hebberigheid van een aantal groepen mensen, lijkt daardoor ook recht van spreken te hebben.
De rijken in o.a. de Westerse samenleving schijnen de laatste decennia rijker geworden te zijn (sorry; ik kan geen bron vermelden, maar dat is gebaseerd op verschillende documentaires etc. die ik gezien heb) en een groot deel van de bevolking had te maken met loonmatigingen (maar het leven was echt niet slecht o.h.a.).
Wat er nu gebeurt, daar wordt ik stil van. Mensen worden in een hoek weggezet, ze worden gestigmatiseerd zonder reden, zelfs in -onnodige- regeringsuitspraken (zie bijstandsgerechtigden).
Ik heb dat stigmatiseren bijv. ook zien gebeuren toen de oorlog in Irak werd voorbereid door Amerika (en in Engeland en Nederland ging men in navolging er ook vol tegen aan), met als gevolg dat hele groeperingen hun mond hielden (ik ook toentertijd); je werd in Amerika als landverrader op gegeven moment weggezet, als je een ander geluid liet horen. Inmiddels weten we nu zeker, dat we verkeerde informatie toegediend hebben gekregen.
Ik denk dat we op een 'kantelpunt' staan. Als wij de echte verantwoording als maatschappij nu niet nemen, zal elk volgend kantelpunt alleen maar harder worden. De mensen, die daar het eerste de dupe van worden (let wel: de eersten), worden nu al door politici e.a. als hete aardappelen 'gedropped'.
@Ria: waarom vind je het zo gek dat er in een economisch systeem als het onze mensen uit de boot vallen? dat is eigenlijk net zo gek, of toevallig, vind ik dan, als dat er mensen in die boot blijven zitten, of terecht komen. er is een valnet, bij ons iets beter geregeld dan in India waar 800 miljoen mensen een subsidie van de regering krijgen om 5 kg graan per maand tegen gereduceerde prijs te kopen (tegen de uitdrukkelijke wens in van de wereldhandelsorganisatie). in de USA krijgen 50 miljoen arme donders, individueel, 60x zoveel voor hun foodstamps. ja zo gaat dat in deze wereld, ik begrijp dat wel, en vind het absoluut niet erg dat de meeste mensen veel meer te verteren hebben dan ik, arme sloeber. ik heb net heerlijk gegeten, met een glaasje tempranillo-wijn erbij!