Jack Monroe is 25 jaar oud en heeft een zoontje van 3 jaar. Toen hij geboren werd, kon ze haar baan als telefoniste bij de brandweer niet houden in verband met de onregelmatige diensten. Ze valt terug op sociale voorzieningen. Zoals zo velen probeert ze zo lang mogelijk het hoofd boven water te houden door de kachel lager te zetten en moet die uiteindelijk helemaal uitzetten. Ze verpatst haar meubels en waardevolle spullen. Als laatste moet ook het speelgoed van haar zoontje eraan geloven. Alle goede wil ten spijt, moet ze naar de voedselbank. Haar budget van 12 euro per maand om van te eten is nu eenmaal niet genoeg. En daar begint haar creativiteit.

Creativiteit creëert media-aandacht
Jack zit niet bij de pakken neer en duikt de keuken in, om zichzelf maar vooral haar zoon toch zo gezond, voedzaam en lekker mogelijk te laten eten. Ze goochelt met ingrediënten en publiceert haar recepten op het internet. Daar schrijft ze ook over de armoede in Groot-Brittannië, één van de rijkste landen ter wereld, en de misverstanden of vooroordelen waar arme mensen voortdurend mee geconfronteerd worden. Haar blog trekt de aandacht van de media. Ze schrijft de indrukwekkende blogpost hunger hurts. Haar verhaal komt in The Daily Telegraph en The Guardian laat haar een 'schraalhans'-receptenrubriek vullen. Ook de New York Times weet haar te vinden. Dat alles leidt tot het boek A girl called Jack, dat eind deze maand uitkomt.

Kritiek en verdachtmakingen
En Jack gaat nog verder. Ze schrijft een petitie om de Britse regering te vragen een debat aan te gaan over de hongerproblematiek in het land en de voedselbanken. Binnen twee weken verzamelt ze 144.000 handtekeningen - genoeg om het debat te laten plaatsvinden. Ondanks de weerstand en lacherige reactie van met name rechtse politici komt daaruit een parlementaire werkgroep voort die de oorzaken gaat onderzoeken die inmiddels meer dan een half miljoen Britten naar de voedselbanken stuurt.

Jack Monroe werd het boegbeeld van de strijd tegen armoede. En precies dat komt haar nu op ongezouten kritiek te staan. Ze werkt samen met supermarkten en dáárom is ze nu verdacht. Ze wordt ambassadeur van Oxfam en hoeft dús niet meer van een uitkering te leven. Ze liet zich ontslaan, zeggen haar critici, om met haar uitkering lekker op internet te kunnen gaan schrijven. Dat soort uitingen.
Nu Jack zich ontworstelt heeft aan de armoede, zou ze ineens niet meer voor de armen mogen spreken.

'Koken was mijn redding'
Jack Monroe is de eerste om toe te geven dat ze dankzij haar blog én de creativiteit in haar keuken uit het dal geklommen lijkt te zijn. Door de waardering die ze voor haar recepten kreeg, voelde ze zich nuttig. Ze kwam via internet en de social media in contact met mensen en vandaar ging het balletje rollen.
Al moet het eerste boek nog verschijnen, ze is al aan haar tweede begonnen, met dezelfde uitgangspunten: "Ik probeer altijd zo goedkoop mogelijk te koken, met producten uit de supermarkt. Ik ken niet veel mensen die geen boodschappen kunnen doen bij een supermarkt. Ik streef er naar koken toegankelijk en minder intimiderend te maken", zegt Jack in een interview met Le Monde.


Fotocredits: Jack Monroe's blog: de boodschappen die zij voor £13.91 in huis haalde.
Dit artikel afdrukken