Flash Gezondheid^Gezond en ouderwets oud worden met hip gemakseten

Heb een jaar of 10 geleden de Franse versie van "Zones bleues, les secrets de la longévité" gezien, zonder Amerikaanse invloed. Een Franse natuurgeneeskundige en een huisarts, voeren een internationaal onderzoek uit om achter de geheimen van gezond oud worden te komen. Het is een onderzoek bracht hen naar diverse uithoeken van de wereld om daar vooraanstaande persoonlijkheden en de grootste experts te ontmoeten. in elke documentaire van de serie werden de biologie en het genoom van de bewoners, hun omgeving, hun dieet en hun sociale banden onderzocht om de pijlers van hun levensduur ontdekken.

Wat mij het meest opviel was dat de oudsten hun hele leven fysieke arbeid verrichten en lokaal onbewerkt voedsel voor de bereiding van hun maaltijden gebruikten. De oudjes van 80+ rusten na de arbeid uit of gaan eten op stoelen of banken zonder rugleuning! Onze 'zitverslaving' lijkt mij een van de grootste boosdoeners die ons eerder de dood in jaagt.

Huib Stam schrijft hier over in zijn artikel over het Het Pioppi-dieet is een popi rommeltje.

@Dick, wat een lekkere cynische kijk op 'de Amerikaan' :-)

@Erik, ik maak de allerlekkerste mayo nog sneller ;-)) Ik ben het met je eens dat het met prioriteiten te maken heeft. Maar daarnaast hebben heel veel mensen de vaardigheden niet om zelf te koken. En geven ze er geen prioriteit aan om het te leren....

Ik denk dat gemaksvoedsel per definitie al een verkeerd uitgangspunt is. Mensen hebben waarschijnlijk nog nooit zoveel vrije tijd rond hun werk gehad, maar de prioriteiten zijn duidelijk verlegd. Als ik iemand zeg dat je de lekkerste mayonaise zelf maakt...... geen tijd (5 minuten werk, hooguit), zelf de groente snijden idem. Zelf vlees kruiden zonder mix nog veel korter. Alles is moeilijk, veel werk en vaak ook zelfs 'vies' tegenwoordig.

Yneke, ik denk dat het een Amerikaan blijft. Uiteindelijk is alles een verhaal voor degenen die het wilde westen wonnen. Misschien ligt de toekomst van het eerlijke verhaal in de oude werelden van Europa en vooral Azië en Afrika.

Afgezien van het schreeuwerige stemgebruik van Dan Buettner, inspireerde zijn verhaal in de vrij recente serie van Netflix over de Blue Zones. (How to Live to 100, Wherever You Are in the World)
Meer dan in vroegere documentaires over deze blauwe stippen op de kaart, ging het over samen, zingeving en steile dorpen. En minder over eten. Lachende oudjes die samen bonen dopten of pasta kneedden.
Nu lijkt Buettner toch een commerciële knieval te maken door gemaksvoedsel in éénpersoons porties te promoten. Lijkt me compleet in tegenspraak met de essentie van zijn eerdere verhaal.