Daarvoor is in ieder geval éen duidelijke reden: ze zijn onbegrijpelijk voor de niet-ingevoerde lezer. Dat geldt ook voor het artikel ‘Pharmacological Modulation of Immune Responses by Nutritional Components’ dat in genoemd vakblad verscheen. De vier auteurs, Marthe T. van Daal, Gert Folkerts, Johan Garssen en Saskia Braber, zijn verbonden aan het departement Farmaceutische Wetenschappen van de Universiteit Utrecht (UU) en doen fundamenteel onderzoek naar de werking van medicijnen en andere stoffen op moleculair en celniveau.
Brug
Dat hun werk nu toch een keer bredere aandacht krijgt, onder meer door een artikel in het Algemeen Dagblad, is niet alleen terecht, maar in dit geval ook echt nieuwswaardig. In een paar woorden: de onderzoekers slaan een (bio)logische brug tussen de farmacologie en de voedingskunde. Die brug lag al wel over de kloof tussen beide disciplines, maar werd gek genoeg weinig bewandeld.
Universitair hoofddocent Saskia Braber beaamt dat de samenwerking tussen beide vakgebieden niet heel innig was, maar ziet toenadering. “Het waren altijd twee niches. Farmacologen keken niet naar voeding. Geneeskundestudenten kregen voorheen maar een paar uur voedingsvakken in de hele opleiding, hoorde ik laatst. Aan de universiteit van Wageningen heb je een voedingsafdeling en wij hebben in Utrecht farmacie, maar pas de laatste jaren werken we steeds meer samen.”
Het onderzoek naar hoe bepaalde stoffen, medicijnen of voedingsmiddelen, op celniveau effect hebben, is de laatste tijd een stuk nauwkeuriger gewordenSamenwerking tussen verschillende disciplines is essentieel. Dat is bijvoorbeeld georganiseerd op de zogenaamde research hub Future Food Utrecht, het initiatief van de Universiteit Utrecht dat als mission statement heeft: ‘Planetaire Gezondheid: hoe maken we ons voedselsysteem toekomstbestendig?’ Daarnaast neemt de universiteit onder meer ook deel aan een kenniscentrum op het gebied van koolhydraten, het Carbohydrate Competence Center, een privaat-publieke partnership met onder andere de universiteiten van Groningen en Wageningen en diverse bedrijven.
Receptoren
Er is een reden voor de toenadering tussen de disciplines. Het onderzoek naar hoe bepaalde stoffen, medicijnen of voedingsmiddelen, op celniveau effect hebben, is de laatste tijd een stuk nauwkeuriger geworden. In hun artikel beschrijven de Utrechtse onderzoekers de moleculaire mechanismen die bepaalde voedingsstoffen teweegbrengen na het aangrijpen op receptoren van de cellen, zoals dat heet. Dat lijkt dus veel op wat er ook gebeurt met bepaalde geneesmiddelen. QED, voeding als medicijn.
“Opmerkelijk is dat er momenteel zeer weinig klinisch en betrouwbaar onderzoek beschikbaar is naar de immunomodulerende effecten van voedingsbestanddelen via receptorsignalering,” schrijven de onderzoekers. Zij plozen de relevante literatuur uit en presenteren een lijst van vier groepen bekende ‘farmacologische’ receptoren, via welke ook voedingsbestanddelen en hun metabolieten een werking hebben op het immuunsysteem.
Die lijst is “een instrument om de ontstekingsbevorderende en/of ontstekingsremmende eigenschappen van deze voedingsbestanddelen beter te begrijpen, hetgeen kan helpen bij de inspanningen om NCD's te voorkomen en te behandelen.” ‘Noncommunicable diseases’ zijn niet-besmettelijke ‘welvaartziektes’, zoals diabetes type 2, hart- en vaatziekten en sommige kankers.
Spikes
We leven in de eeuw van de biologie, in het tijdperk van de eiwitten, in de dagen van de spikes, steeds nieuwe molecuulspijkers op de coronamutanten. De directeur van Pfizer Nederland komt graag glimlachend bij Beau en collega’s uitleggen hoe knap ze die in zijn lab aanpakken. Dat mechanisme, van complexe eiwitten die de deuren naar cellen openen, is het werk van soortgelijke receptoren, die door Braber en collega’s beschreven worden in relatie tot bepaalde voedingscomponenten.
De samenwerking met het bedrijfsleven heeft als voordeel dat je aan iets werkt dat later geproduceerd kan worden en misschien op de markt komt ten gunste van patiëntenBraber en haar team onderzoeken zelf een groot aantal voedingsmiddelen. “We kijken naar de werking van stoffen als complexe koolhydraten, meervoudig onverzadigde vetzuren, pro- en prebiotica, noem maar op. We kijken welk effect ze hebben op de cellen van het immuunsysteem, welk effect op de cellen in de darm, op pathogene bacteriën en virussen. Welke ziekten kunnen ze beïnvloeden en zelfs voorkomen? We doen onderzoek naar hoe we de darmbarrière sterker kunnen maken zodat er minder ziekteverwekkers doorheen gaan. Daar zijn wij in gespecialiseerd. Wij testen met welke medicijnen of voedingsstoffen de darmwand weer hersteld kan worden.”
Moedermelk
Naast dat ze een prebiotisch effect hebben in de darmen, werken sommige oligosachariden ook direct op immuuncellen. Dat is een vrij nieuwe tak van het onderzoek bij ons, zegt Braber. “Wij hebben aangetoond dat bepaalde oligosachariden niet alleen door bacteriën verwerkt worden, maar ook direct werken op de immuuncellen en cellen van de darmwand waardoor de darmbarrière kan worden versterkt. We hebben een studie lopen waarin we kijken welk effect voedingstoffen hebben op de longen, wat de interactie is tussen darmen en longen. We zijn zelfs aan het onderzoeken of we voedingstoffen met neussprays kunnen toedienen.”
Braber zelf bestudeert de oligosachariden die in moedermelk voorkomen. Het idee daarachter is dat die zo’n belangrijke rol bij het opbouwen van het immuunsysteem van een kind hebben, dat ze ook op latere leeftijd moeten kunnen werken.
“Deze suikers kunnen veel meer dan wij denken, goede bacteriën bevorderen, slechte afremmen en los daarvan het immuunsysteem stimuleren. Ik denk dat er in de toekomst nog veel te leren is over de bekende voedingsmiddelen, de suikers, de vetzuren en de eiwitten. De samenwerking met het bedrijfsleven heeft als voordeel dat je aan iets werkt dat later geproduceerd kan worden en misschien op de markt komt ten gunste van patiënten.”
Op 8 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Klopt Erik. Ik bedoel de zoetwater Pangasius uit de Mekong, vaak gemakshalve als Panga benoemd (en vaak met water - en ook schadelijke waterbindende fosfaten, net als - vaker - bij veel vlees(waar) - geïnjecteerd om het gewicht te laten toenemen... bij het bakken zie je die vrijkomen).
De echte Panga is een wilde zoutwatervis (en die zo belangrijke natuurlijke jodium bevattende, als alle marine producten) 'Aziatische Tong'.... die vaak als goedkope neptong geserveerd wordt in - met name - Aziatische restaurants... maar niet die lekkere smaak heeft van de echte (zou eigenlijk op gehandhaafd moeten worden, want dit is valse verkoop).
Overigens geeft een rauw uitje bij die haring wel zwavelstoffen, quercetine, genisteine, biochanine A, daidzeine en kampferol... gezond... allen ook inwerkend op de receptoren ;)... maar ook heerlijk in rauwe andijvie(fijngehakte broccoli)stamp met (rook)kaas, selderij en lavas (edelgist, olijfolie) erin. Een boost zonder supplementen of veredelde industrievoeding. Regelmatig op mijn menu, verslaafd eraan (al voeg ik ook soms minder gezonde spekkies/ speklap met de bakolie toe voor wat variatie.. net als bij superfoods boerenkool en gehalveerde met die spek meegebakken spruitjes (en balsamico, kruiden als tijm en nootmuskaat)... barstend van de sulforafaan die zo een enorme mRNA invloed heeft... waarvoor wel die enzymen nodig zijn (kapot gaande bij +60 graden)... die na het koken/ bakken weer toegevoegd kunnen worden met bijv. mosterd, rauwe mierikswortel, tuinkers of rucola).
Overigens zijn er ook veelgebruikte 'stofjes' in industrieproducten - en bijproducten als resten pesticiden - die negatief inwerken op receptoren. Net als GenX (PFTE, opvolger van PFOA... ook het grondwater in Zuid Holland onomkeerbaar aantastende, en de Westerschelde, zeevis, lang leve DuPont & co en Wall Street... de VVD politiek) uit tefal bakpannen.... die nog steeds verkocht mogen worden... neutraliseren hiervoor met gezonde stofjes (als vitamine C bij E250) niet mogelijk. Hoe suf we ons ook kopen aan supplementen, gezonde toevoegingen (of medicijnen), die inwerken op receptoren.
Het systeem is ziek en ziekmakend.
Ik eet al 56 jaar (vanaf m'n tweede) haring, altijd aan het staartje nooit met iets erbij of erop. Haring/biet salade uit Duitsland regelmatig op brood en verder nog allerlei andere vis. Ik neem aan dat je Pangasius bedoelt, Panga is een totaal andere vis.
Die Yellowfin ben ik nog nergens tegengekomen.
Wow Erik.... met 2 per week (met rauwe gesnipperde uitjes uiteraard) ben ik al blij... goed gezond bezig... aan haring hier lokaal geen bedreigende tekorten voorlopig. en ook voor sommige andere wilde vissen is er een opleving het laatste jaar. Alleen jammer dat onze vissers makreel geen keurmerk meer kunnen geven door overbevissing van andere staten. Gerookte makreel kan je zo veel mee doen (door een witte bonen schotel ook.... af als paté geprakt met roomkaas en wat kruiden)... gebakken vind ik minder... dan liever platvis of bakharing, schelvis... (paling mag haast niet meer helaas... en duur). Gegrilde sardienen ook heerlijk en goedkoop. Forel, baars en superieur smakende dorade meestal kweekvis tegenwoordig, maar vaak minder erg dan zalm of smakeloze panga. Veel afhankelijk ook van de gebruikte kweekmethode. In Zeeland verantwoorde Zuid Afrikaanse kweekvis Yellowtail. ... heerlijk.
Maar voor het wereldvoedselprobleem, nutriëntenvoorziening, lijken algen/ wieren (en bepaalde andere zaken... waarbij steeds meer focus nodig is op droogte/zilte bestendige omstandigheden gewassen) toch een betere oplossing. Bij iedere stap hoger in de keten treedt verlies op. Wieren/algenteelt - CO2, uitgespoelde mineralen absorberend en gezond - voor vlees/visproductie dan mogelijk meer cyclisch. Maar eigenlijk hetzelfde verhaal... ook die kunnen door mensen geconsumeerd worden. Het verhaal is complex... ook mest (geen drijfmest) kan enigszins cyclisch zijn, en goed voor natuur en bodem.
Wat heerlijke roomboter gebakken tong/ gegrilde entrecote af en toe.... en die haast onmisbare kazen en zuivel....
Onze agrarische productie moeten we nooit verplaatsen naar het buitenland, dat geeft alleen maar ellende. Onze agrarische exportproductie moet wel beperkt worden - afhankelijk van wat. Zeker die bio industrieproducten, waarvoor in ons land geen plek is. Of gif bloembollen, gasgestookte Westland producten. Zonder verantwoorde milieu/ sociale/ gezondheidskundige visie.
#29 Mijn haringconsumptie trekt het gemiddelde ruim omhoog, ik eet er wekelijks zo tussen de 10 à 15.
@Ted: ik ben gek op haring. Veel mensen niet zo. Maar meestal wel - net als ik ook - op gerookte vette makreel ;). Kweekzalm heb ik een hekel aan. Daar kleven verschillende bezwaren aan. Al is overbevissing een groot probleem, dat streng gereguleerd moet worden, ook om lokale vissers te beschermen. Sommige andere kweekvissen kennen die bezwaren minder... velen wél. Toch is de basis in de voedselketen vaak de alg! (bij het roodmaken van kweekzalm vervangen door vrij waardeloos chemisch asthaxantine van DSM, terwijl dat juist een van die mRNA stofjes is die rode zalm zo waardevol maakt... effectief tegen van alles.. met name voor ogen - tegen macula degeneratie - oren, zenuwen en hersenen (Alzheimer samen met blauw/paars fruit?), en als ontstekingsremmer).
Vissen.... met mate....net als vlees... Dat kan de wereldbevolking niet voeden. Wel populaties in de 3e Wereld die hiervan voor een groot deel afhankelijk zijn, maar hun vissen zien verdwijnen met al die industrieschepen. Net als lokale 'kleine' boeren (70% van de wereldwijde voedselvoorziening, maar sterk dalende) die het onderspit delven door multinationals/ machthebbers met dubieuze producten en productiewijzen, financiële belangen. Vangen zij of wij de vluchtelingen op... zogenaamd 'economische vluchtelingen'... maar gedreven door honger en levenscondities, uitbuiting en Shell vervuiling, klimaatverandering?
Algen zijn een 'sustainable' oplossing. Maar niet in de toenemende vernietigde Niger delta. Laat maar creperen... zolang wij onze supplementen en medicijnen maar hebben.... zo hard nodig door eenzelfde systeem.