2 min
Het is nog spruitjesseizoen, want dat blijft een wintergroente. Het spruitje, dat Obbrusselse juweeltje van een kool, heeft de laatste decennia populariteit verloren. Niet alleen bij ons was de Brassica oleracea gemmifera erg geliefd, in de Angelsaksische wereld was het zelfs héél gewild, en dan vooral bij belangrijke feestmaaltijden zoals Kerstmis. Maar de laatste jaren is men de groente gaan haten, meer nog: de bevolking wordt verdeeld in spruitjeshaters en spruitjeslieven.
Volgens sommige studies heeft dat te maken met de 'veredeling' van de spruitjesplant. Lang geleden, toen spruitjes een product waren uit de achtertuin van boertjes net buiten de stad, werden ze geoogst na de eerste vorst. Als het koud wordt, maken veel planten immers 'antivries' aan in hun bladeren. Dat is waarschijnlijk glucose, en suiker doet de groente uiteraard zoeter smaken, wat iedereen lekker vindt. Ook werden de spruitje individueel geoogst wanneer ze precies de juiste rijpheid en grootte hadden. De boerkoos sneed eerst de onderste spruitjes af (de oudste) en kwam enkele dagen later terug om de volgende reeks af te snijden.
Maar in een industriële omgeving werkt dat uiteraard niet meer zo. Men wil alle spruitjes van de hele plant ineens oogsten. Dat is minder werk en het maakt de grond vlugger vrij voor een andere teelt. Ik heb net buiten Brussel weleens bij een veld gestaan van een hectare of vier, vol spruitjes, ga daar maar eens selectief plukken?
Vooruitgang
De veredelaars hebben hun expertise over de spruitkool laten varen en kijk, ze kwamen met spruitjes die allemaal tegelijk oogstrijp waren. Dat kwam met een kostprijs: ze smaakten helemaal niet zo lekker. Maar een kniesoor die zo in de weg gaat staan van de vooruitgang. Het moest allemaal groter, sneller en goedkoper. Vandaar dat je mensen hoort zeggen dat spruitjes niet meer smaken als vroeger. Zo zie je vandaag spruiten die verkocht worden aan de steel. Van die steel kun je kimchi maken, weten ze in Korea. De resten van de plant werden door de boeren ook zelf gebruikt. De bladeren langs de steel kunnen in de soep of de hutsepot, de heel kleine beginnende spruitjes worden over de soep gestrooid.
Bitter?
Spruitjes bevatten heel wat geurige stoffen, die zijn vooral bedoeld om planteneters af te schrikken. Maar, zoals de evolutie in elkaar zit, kan het omgekeerde ook gebeuren: het koolwitje, die witte vlinder, wordt er juist door aangetrokken en laat zijn rupsjes van de kool eten. Maar ook mensen vonden de smaak van kolen best smakelijk. In recent onderzoek is gebleken dat niet iedereen al die stofjes kan proeven. Een substantieel deel van de bevolking heeft spruitjes dus nooit bitter gevonden. Ook ik heb nooit begrepen waarom men spruitjes bitter vindt smaken. Pittig ja, met zelfs een hint van mosterd, maar bitter, nee, daar zijn andere groentes voor.
Moderne koks roosteren spruitjes in de oven, in plaats van ze te koken. Zo verspreidt zich geen spruitjeslucht en ja, het is een grappige manier om ervan te genieten.
Dit artikel afdrukken
Moderne koks roosteren spruitjes in de oven, in plaats van ze te koken. Zo verspreidt zich geen spruitjeslucht en ja, het is een grappige manier om ervan te genietenVeld met vier hectare spruitjes
Maar in een industriële omgeving werkt dat uiteraard niet meer zo. Men wil alle spruitjes van de hele plant ineens oogsten. Dat is minder werk en het maakt de grond vlugger vrij voor een andere teelt. Ik heb net buiten Brussel weleens bij een veld gestaan van een hectare of vier, vol spruitjes, ga daar maar eens selectief plukken?
Vooruitgang
De veredelaars hebben hun expertise over de spruitkool laten varen en kijk, ze kwamen met spruitjes die allemaal tegelijk oogstrijp waren. Dat kwam met een kostprijs: ze smaakten helemaal niet zo lekker. Maar een kniesoor die zo in de weg gaat staan van de vooruitgang. Het moest allemaal groter, sneller en goedkoper. Vandaar dat je mensen hoort zeggen dat spruitjes niet meer smaken als vroeger. Zo zie je vandaag spruiten die verkocht worden aan de steel. Van die steel kun je kimchi maken, weten ze in Korea. De resten van de plant werden door de boeren ook zelf gebruikt. De bladeren langs de steel kunnen in de soep of de hutsepot, de heel kleine beginnende spruitjes worden over de soep gestrooid.
Bitter?
Spruitjes bevatten heel wat geurige stoffen, die zijn vooral bedoeld om planteneters af te schrikken. Maar, zoals de evolutie in elkaar zit, kan het omgekeerde ook gebeuren: het koolwitje, die witte vlinder, wordt er juist door aangetrokken en laat zijn rupsjes van de kool eten. Maar ook mensen vonden de smaak van kolen best smakelijk. In recent onderzoek is gebleken dat niet iedereen al die stofjes kan proeven. Een substantieel deel van de bevolking heeft spruitjes dus nooit bitter gevonden. Ook ik heb nooit begrepen waarom men spruitjes bitter vindt smaken. Pittig ja, met zelfs een hint van mosterd, maar bitter, nee, daar zijn andere groentes voor.
Moderne koks roosteren spruitjes in de oven, in plaats van ze te koken. Zo verspreidt zich geen spruitjeslucht en ja, het is een grappige manier om ervan te genieten.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_480_289_s_c1.png)
ps
uit ervaring kan ik melden dat de lokale biologische groenten van een onafhankelijke lokale winkel vaak meer bitterstoffen en 'umami' bevatten.... (ga nooit naar Ekoplaza, om diverse redenen... niet zozeer de smaak, maar de lokale factor/ korte lijn ontbreekt vaak... waarom moet een brood 180 km - of meer - onderweg zijn in een uniform assortiment? Goedkoper dan het prachtige lokale brood van eigen (2) windmolens met lokaal graan uit de Betuwe en Groesbeek (ook oude rassen) - zoals hier beschikbaar en vaak lekkerder - is het meestal niet. Groen ook niet).
#4 zoals vermeld worden bij spruitjes extra zoetstoffen aangemaakt in 'ouderwetse' omstandigheden. Die nu dus ontbreken....
Een volle tl honing toevoegen op 500 gram spruitjes maakt je geen diabetespatiënt.... maar die gebruikte ik alleen bij mijn kids. (geeft ook een mooi glacé bij het bakken)
Balsamico gebruik ik heel vaak. Gezonde (gefermenteerde) heerlijke toevoeging aan vele gerechten (sauzen). Zuur en wat natuurlijk zoet. Ook niet meer dan een scheutje... (mág wel iets meer ;)
Zuur, zout, zoet en bitter zijn de 4 (van de 7) basis umami's.
Met je eens als je bedoelt dat zoet niet dominant aanwezig moet zijn.
Niet bitter genoeg? Bak laurier mee, en/of gebruik kurkuma/ fenegriek. Uiterst gezond! (en aparte extra smaak voor de variatie). En ook balsamico bevat bitterstoffen (waardevol resveratrol)! Naast belangrijke flavonolen.
#2 Ik kan mij de tijd niet heugen dat spruitjes bitter waren en ook niet dat het hart eruit gesneden werd. Wel ingekruist vanwege de garing. Bij witlof werd het hart er wel uitgesneden vanwege de bitterheid. Het 'probleem' bij dit soort groente zit 'm meer bij de folklore dat spruitjes en witlof vies zijn, vaak enthousiast bevestigd door de ouders.
#3 Het komt op afstand heel culinair en doordacht over, maar uiteindelijk niet meer dan zoet (honing en balsamico) in stelling brengen.
Halveren en bakken met spekkies, wat honing, scheutje balsamico toevoegen iets later, en iets gekruid (nootmuskaat, peper). Wat bitter - 4e umami - is lekker (en gezond).
En ik gebruik altijd de waardevolle stelen.... (vergelijk die van broccoli... en ook de afgesneden onderkant van een bloemkool niet gebruiken zonde... lekker in de kaassaus erover met een staafmixer... of in bouillon)
ps tripsen geven dierlijke eiwitten... eigenlijk zouden die spruitjes extra duur moeten zijn
Aan de steelkant van een spruitje het hart eruit snijden. Dan smaken ze minder bitter.
En het koolwitje is niet de enige plaaggeest van spruitjes. Tripsen doen er ook aan mee en boren gaatjes in een spruitje waardoor ze minder goed bewaarbaar zijn. Bij mij in de buurt is een perceel van 4ha spruijtes afgekeurd vanwege tripsen.