De dierlijke sector zit al het hele jaar te worstelen met een 'convenant dierwaardige veehouderij' wat voortvloeit uit een amendement waarin staat dat dieren hun natuurlijke gedrag moeten kunnen tonen en dat de houderijsystemen daaraan aangepast moet worden ipv andersom ( behalve voor huisdieren). Aangezien de minister niet goed weet hoe hij dat uit moet voeren ( welke opdracht krijgt de NVWA mee om te bepalen of een boer aan de wet voldoet) en dat het risico dus bestaat dat de rechter dat dan maar moet gaan doen ( potentieel verdienmodel Dier&Recht;, Wakker Dier cs)
Dit amendement draait om het 'humanimaliseren' ( mooi woord trouwens). Oftewel het beeld dat dieren indien zij natuurlijk gedrag kunnen vertonen daardoor gelukkig kunnen zijn oid. In ieder geval soort van ideaal dierenwelzijn. Een dierenhemel op aarde. Leven zoals in de natuur, maar zonder bedreiging van honger, dorst, hitte, koude, regen en natuurlijke vijanden ( anders dan de mens die je natuurlijk wel blijft opeten als de tijd gekomen is.)
Ik denk dat het van doen heeft met een schuldgevoel wat groeit in de tijdsgeest waarin we leven. Waar een dier meer en meer als gelijkwaardig wezen wordt gezien zien ( maar een huisdier, dat deel uitmaakt van het gezin en dus erg hoog op de ranking gelijkwaardig aan mens staat, daarvoor geldt dit wettelijk beschermende kader dan weer niet). En de samenleving zich schaamt voor de gedomesticeerde dieren in hokjes, (mega)stallen terwijl hun oorspronkelijke voorouders hun eigen natuurlijke gang gaan ( het was volgens mij Ghandi die ooit zei dat je een democratie herkent aan de wijze waarop met dieren wordt omgegaan) .
Ook in onze mensenwereld hebben wij ontelbaar veel regeltjes nodig om de negatieve kanten van ons natuurlijke menselijk gedrag te corrigeren. Vooral op het moment wanneer de intensiteit ( bevolkingsdichtheid) toeneemt worden we minder leuk naar elkaar. Zeker als er schaarste is bij een deel van de samenleving.