Voor het onderzoek vulden de kinderen 2 jaar lang iedere 6 maanden een vragenlijst in over hun motivatie om te bewegen. De vragen gingen over onder meer plezier, leren, gezondheid en cijfers. Onderzoekers zagen dat vanaf de leeftijd van 9 jaar de positieve prikkels, zoals plezier en gezondheid, een sterke daling lieten zien. “Deze achteruitgang hebben we nog nooit op zo’n jonge leeftijd gezien,” zegt onderzoeker Julien Chanal van de faculteit Psychologie en Pedagogische Wetenschappen.
De motivatie om tijdens de gymlessen lekker te bewegen verschoof naar 'indirecte' motivaties zoals een goed cijfer of om hun imago bij andere kinderen te verbeteren. Volgens Chanal is die instelling alleen op korte termijn positief en contraproductief voor hun lichamelijke ontwikkeling. Daarom pleiten de onderzoekers voor een hervorming van het onderwijs zodat tijdens de gymles meer ruimte wordt gegeven aan bewegen - in de rest van de lessen en buiten schooltijd zitten kinderen al meer dan genoeg.
Ik hoorde van een Groningse onderzoekster die onderzoek deed naar intrinsieke motivatie op basisscholen, dat deze tussen groep 3 en groep 8 schikbarend daalde. De intrinsieke motivatie daalde van bij de meeste vrij hoog (groep 3) naar bij de meeste vrij laag (groep 8). Haar hypothese was dat het huidige schoolsysteem als gevolg heeft dat kinderen alleen nog iets doen als ze beloond of bestraft worden. De ingebouwde nieuwsgierigheid van kinderen is er effectief uit gehaald door alles te waarderen.
Naar aanleiding hiervan heb ik het boek Punished By Rewards van Kohn gelezen, die met veel onderzoeken kan onderbouwen dat belonen net zo problematisch is als straffen. Het gaat dan alleen nog maar om de beloning, hoe deze zo snel mogelijk kan worden binnengehaald. Bijvoorbeeld: uit onderzoek blijkt dat kinderen die boeken lezen en daarvoor met objecten of geld worden beloond, zich er naderhand minder van herinneren dan kinderen die zonder beloning hetzelfde boek lazen. Want: gelezen = beloond worden, snel lezen dus, ipv genieten van het lezen an sich. Deze kinderen lazen na een half jaar zelfs minder boeken dan dat ze daarvoor deden, en minder dan de controlegroep.
In bovenstaand artikel lees ik ook dat de motivatie om te bewegen extrensiek is geworden: een goed cijfer of positiever imago. De intrinsieke motivatie (fijn om te bewegen, samen sporten, vaardigheden ontwikkelen) is verdwenen. Een maatschappijbreed probleem, deze verkeerde focus en de wens om alle kinderen hetzelfde te laten zijn qua kennis en tempo van leren, en het continu waarde op te leggen met cijfers, met 'goed' of 'fout'. Het kan, maar heeft o.a. gevolgen als deze.
Met als extra nadeel dat het systeem zich voortzet na de schoolperiode, omdat de werkwijze er zo ingestampt is: ik wil ervoor beloond worden, anders doe ik het niet. Is de beloning mij te laag, de groeten dan maar. Is het onzinnig werk of gaat het tegen mijn principes in, nou ja, als 't maar goed beloond.
Zo creëren we een maatschappij gestoeld op beloning, ipv gericht op échte vooruitgang, creativiteit, ontdekken, samenwerken, plezier hebben, gelukkig zijn.
Ik denk dat er ook wel meer speelt dan alleen de beloningskwestie. Kijk bijv eens naar de grote steden waar veel enorm lage inkomensgroepen wonen. Ik weet nog dat in mijn jeugd er op een gegeven moment ook wienig geld was voor buitenschoolse activiteiten, maar vooral de laatste 20-30 jaar zijn die kosten enorm gestegen. Er zijn voor uitkeringsgerechtigden wel mogelijkheden om daar extra geld voor te krijgen, maar je moet ten eerste maar net weten dat het er is, waar het aan te vragen, hoe en of je het dan wel krijgt.
Maw, er is weinig geld bij veel mensen om een kind bijv op een sport te kunnen laten gaan die zij leuk vinden, want ook die prijzen zijn soms best pittig, plus dat je vaak ook nog vervoer moet hebben. Niet elke voetbalclub heeft eigen vervoer om naar wedstrijden te gaan, ik heb rond mijn 13e heel kort basketbal gedaan, elke zaterdag een strippenkaart vol gestempeld om ergens te kunnen spelen, dat is best prijzig voor mensen met een uitkering. Zo zijn er meer van dat soort factoren.
En wat vind een kind tegenwoordig nou leuker dan lekker thuis op de bank te gamen met en oortje in zodat je tegen je buurjongen die aan zijn eigen computer zit te kunnen kletsen tijdens het spel? Het is een 1 malige uitgave, 1x in het jaaar koop je een spel en ze zijn dagen zoet............Wij voetbalden buiten in het gras, nu doen ze het op de bank.
Het zou me verbazen als alleen kinderen van uitkeringsgerechtigden motivatie voor bewegen verloren, Astrid. Dat zou in het onderzoek wel naar voren gekomen zijn.
Qua computerspellen heb je een punt, deze zijn overigens ook zeer sterk in het activeren van het beloningssysteem in je hoofd.
Nee, dat zeg ik niet Otto, het zijn kinderen in alle lagen van de bevolking die minder interesse in sport of buiten spelen in zijn algemeen hebben, maar er zijn wel factoren die meespelen dat het ook niet kan, behalve buitenspelen, terwijl juist dat ouderwetse buitenspelen ook gewoon niet meer leuk is. Op veel plekken is er niet eens plaats om buiten te spelen. De openbare speeltuinen verdwijnen in de binnensteden ook her en der door minder subsidie, maar ook doordat er op steeds meer van die plekken betaald moet worden om te mogen komen spelen.
En dan al die computers en tv kanalen die van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat voor kinderen uitzenden, youtube, netflix enz.
Doodgewoon touwtjespringen of andere simpele kinderspelletjes is er ook niet meer bij, dat moet tegenwoordig allemaal met allerlei elektronische apparaten die op batterijen werken. Fietsen? Welnee, die moet elektrisch. Rolschaatsen? Oh nee, liever zo'n hooverboard dan hoef je je benen ook niet al teveel te bewegen.
Ik woon in een buurt met veel kinderen, maar ik zie ze zelden buitenspelen en als ze al buiten zijn, zijn ze met mobieltjes aan het kloten.
Ik hoor net op het journaal dat het buitenspelen niet leuk meer is vooral geldt onder kinderen van hoog opgeleide ouders. Misschien meer geld voor computers en andere indoorspellen en spullen?