The missing 99%: why can't we find the vast majority of ocean plastic? The Guardian (dec 2019).
De enorme hoeveelheden plastic aan het oppervlak van de oceaan wekten oorspronkelijk de publieke en wetenschappelijke belangstelling voor het plasticprobleem. Op die manier fungeerden ze als een boei, die de weg wees naar iets veel groters onder het oppervlak. De diepe oceaan is, "de grootste habitat ter wereld". We zijn nog maar net begonnen met het berekenen van hoeveel van ons plastic dat daar terecht is gekomen.
De hoeveelheid van het zichtbare plastic dicht bij de oppervlakte in de oceanen blijkt amper 1% te zijn van wat er in terecht is gekomen. Op 200 tot 1000m diepte wordt al veel microplastic gevonden, vermoedelijk komt het op de bodem terecht, mogelijk in de vorm als van een chemische stof. Veel soorten micro-organismen maken het plastic zwaarder waarna het zinkt. Recentelijk is men begonnen met het in kaart brengen van de nanodeeltjes in de oceanen.
Onderzoekers onder leiding van Alexandra ter Halle van de Paul Sabatier-universiteit in Frankrijk zijn watermonsters met gespecialiseerde apparatuur op nanoplastics gaan onderzoeken.
"40 jaar lang hebben we gezocht naar plastic dat we konden zien. Nu bereiken we de nanoschaal, die heel bijzonder is, zeer reactief, en moeten we opnieuw beginnen," zegt Ter Halle.
Twee jaar geleden waren zij de eerste die deze deeltjes in zeewater konden detecteren. De monsters worden tot een gas aangestoken, gebombardeerd met elektronen, en gescheiden door een elektrisch veld om hun gewicht en lading te meten. Ze kunnen niet conventioneel worden gezien, alleen gedetecteerd.
(Sterk ingekort vanuit bovenstaande bron)
Bleef het maar aan land, dan hebben we er nog vat op.
