In een tijd van doemdenken en polarisatie over klimaatveranderingen en de onvermijdelijke impact daarvan op ons leven, biedt Hannah Ritchie, datawetenschapper aan de Universiteit van Oxford, een nieuw geluid. Met haar boek Niet het einde van de wereld breekt ze een lans voor optimisme, nuance én actie.
Ritchie is bekend om haar werk voor Our World in Data en schreef ook op Foodlog. Ze gaat feitelijk om met frames die leiden tot misvattingen over klimaatverandering, biodiversiteit, en duurzaam voedsel. Dat doet ze met voorbeelden zoals de controversiële stap van Ben & Jerry’s om palmolie te boycotten om te laten zien hoe goedbedoelde acties averechts kunnen uitpakken. Ritchie rekent haar lezers voor dat palmolie natuurvriendelijker is dan alternatieven zoals kokosolie en dat de sleutel tot duurzaamheid ligt in het certificeren van plantages en bescherming van regenwouden, niet in een boycot.
Haar boodschap is duidelijk: de mensheid beschikt over de capaciteit tot positieve verandering. Ritchie's eigen ervaring met klimaatangst heeft plaatsgemaakt voor een gedreven inzet voor praktische en haalbare oplossingen. Ze betoogt dat jongere generaties duurzamer leven dan ooit tevoren en dat toch echt te danken is aan schonere energiebronnen en efficiëntere technologieën. Ze noemt het Verenigd Koninkrijk als voorbeeld waar de CO2-uitstoot sinds 1990 met 48% is gedaald, terwijl de economie met 52% is gegroeid. "Ik stoot veel minder uit en heb een hogere levensstandaard dan mijn grootouders", zegt ze.
Tegelijkertijd sluit Ritchie haar ogen niet voor de uitdagingen die nog voor ons liggen, van het belang van biodiversiteit tot de noodzaak van een duurzamer voedselsysteem. Ze benadrukt dat een toekomst zonder chocolade niet alleen een verlies van genot betekent, maar ook wijst op een groter probleem in ons ecosysteem. Desondanks blijft ze geloven dat technologie en een verandering in denkwijze ruimte blijft bieden voor de groeiende wereldbevolking in een leefbaar milieu.
Ritchie's benadering krijgt zowel bijval als kritiek van beide uiteinden van het politieke spectrum. Dat ziet ze als bewijs dat ze op de de juiste koers zit. Ze benadrukt het belang van genuanceerde discussies en waarschuwt tegen simplistische oplossingen en angstzaaierij.
Niet het einde van de wereld biedt hoop in de vorm een middenweg tussen donkergroen somberen en roze technologisch optimisme.
Haar boodschap is duidelijk: de mensheid beschikt over de capaciteit tot positieve verandering. Ritchie's eigen ervaring met klimaatangst heeft plaatsgemaakt voor een gedreven inzet voor praktische en haalbare oplossingen. Ze betoogt dat jongere generaties duurzamer leven dan ooit tevoren en dat toch echt te danken is aan schonere energiebronnen en efficiëntere technologieën. Ze noemt het Verenigd Koninkrijk als voorbeeld waar de CO2-uitstoot sinds 1990 met 48% is gedaald, terwijl de economie met 52% is gegroeid. "Ik stoot veel minder uit en heb een hogere levensstandaard dan mijn grootouders", zegt ze.
Tegelijkertijd sluit Ritchie haar ogen niet voor de uitdagingen die nog voor ons liggen, van het belang van biodiversiteit tot de noodzaak van een duurzamer voedselsysteem. Ze benadrukt dat een toekomst zonder chocolade niet alleen een verlies van genot betekent, maar ook wijst op een groter probleem in ons ecosysteem. Desondanks blijft ze geloven dat technologie en een verandering in denkwijze ruimte blijft bieden voor de groeiende wereldbevolking in een leefbaar milieu.
Ritchie's benadering krijgt zowel bijval als kritiek van beide uiteinden van het politieke spectrum. Dat ziet ze als bewijs dat ze op de de juiste koers zit. Ze benadrukt het belang van genuanceerde discussies en waarschuwt tegen simplistische oplossingen en angstzaaierij.
Niet het einde van de wereld biedt hoop in de vorm een middenweg tussen donkergroen somberen en roze technologisch optimisme.
