Naast het gebruik van antibiotica in de veehouderij en gezondheidszorg, zouden ook industriële productiewijzen antibioticaresistentie veroorzaken. Dat zou blijken uit een onderzoek van bacterie-monsters uit waterlopen in het industrieterrein Savannah River Site (SRS).
Van de jaren ‘50 tot de jaren ‘80 stond in dit gebied in de VS een fabriek die plutonium voor nucleaire wapens produceerde. Nog voor de introductie van antibiotica in de landbouw, werd het terrein volledig gereinigd en afgesloten voor het publiek.
Ecoloog John Vaun McArthur van de Universiteit van Georgia verzamelde monsters uit sedimenten en wateren op 11 locaties rondom de fabriek. In 8 van deze plaatsen kwam hoge antibioticaresistentie voor. Een deel van de waterlopen stroomt door landbouw-, industrie- en stedelijke gebieden voordat ze het SRS-terrein bereiken. Voor die stromen mag een mogelijke besmetting met antibiotica dan ook niet worden uitgesloten. Daar staat tegenover dat in de monsters uit de overige 3 wateren 95% van de bacteriën resistent bleken te tegen minstens 10 van de 23 geteste antibiotica, waaronder heel gangbare middelen die gebruikt worden bij oogontstekingen en lucht- en urineweginfecties.
Vanwege die laatste constatering denken McArthur en zijn team dat de onverwacht hoge antibioticaresistentie moet worden toegeschreven aan de vervuiling van de wateren door industriële productievormen waarbij onder meer zware metalen als kwik en cadmium vrijkomen.
Van de jaren ‘50 tot de jaren ‘80 stond in dit gebied in de VS een fabriek die plutonium voor nucleaire wapens produceerde. Nog voor de introductie van antibiotica in de landbouw, werd het terrein volledig gereinigd en afgesloten voor het publiek.
Ecoloog John Vaun McArthur van de Universiteit van Georgia verzamelde monsters uit sedimenten en wateren op 11 locaties rondom de fabriek. In 8 van deze plaatsen kwam hoge antibioticaresistentie voor. Een deel van de waterlopen stroomt door landbouw-, industrie- en stedelijke gebieden voordat ze het SRS-terrein bereiken. Voor die stromen mag een mogelijke besmetting met antibiotica dan ook niet worden uitgesloten. Daar staat tegenover dat in de monsters uit de overige 3 wateren 95% van de bacteriën resistent bleken te tegen minstens 10 van de 23 geteste antibiotica, waaronder heel gangbare middelen die gebruikt worden bij oogontstekingen en lucht- en urineweginfecties.
Vanwege die laatste constatering denken McArthur en zijn team dat de onverwacht hoge antibioticaresistentie moet worden toegeschreven aan de vervuiling van de wateren door industriële productievormen waarbij onder meer zware metalen als kwik en cadmium vrijkomen.