Walvissen zijn in potentie een carbon sink. De grote zeezoogdieren vangen tijdens hun leven CO2 af en slaan het op. Na hun dood zakken ze naar de oceaanbodem, waar de koolstof 'begraven' blijft.
Alle walvissen bij elkaar zouden een klimaatreddend effect hebben, was lang de gedachte. Zo concludeerden onderzoekers van het Internationaal Monetair Fonds in 2019 dat het herstellen van de walvispopulaties weleens een troef zou kunnen zijn in de strijd tegen klimaatverandering.
Een nieuwe studie prikt de ballon door. De hoeveelheid koolstofafvanging door walvissen zou wel eens te weinig kunnen zijn om echt een deuk in het pakje boter dat klimaatverandering heet, te slaan.
Volgens onderzoeker Olaf Meynecke is de bijdrage alleen zichtbaar op regionale schaal (zoals in voedselgebieden van walvissen) en op relatief korte termijn (tientallen jaren tot misschien wel eeuwen). "Maar op wereldschaal en tijdschalen van enkele duizenden tot miljoenen jaren, is de bijdrage zeer waarschijnlijk minimaal."
Het is belangrijk dat we geen valse hoop wekken door walvissen om te dopen tot climate engineers, zeggen de onderzoekers.
Voordat de grootschalige walvisvaart begon, die de dieren doodde om ze te gebruiken als bron van vet, waren er veel meer walvissen. Waren we daar nooit mee begonnen, dan was de walvis als serieuze carbon sink misschien een stukje plausibeler geweest.
Lees alles over reageren in de gespreksregels.