Een pond uranium bereikte onlangs de prijs van $65,50. Zo hoog is de prijs sinds februari 2011, net voor de ramp in Fukushima, niet meer geweest. De hoge prijs is het gevolg van stijgende vraag en een door de markt vermoed dalend aanbod. Omdat zon en wind zich traag ontwikkelen als energiebronnen, groeit de populariteit van kernenergie wereldwijd weer. Maar ook dat is een eindige en bovendien steeds moeilijker te winnen energiebron.
In 2022 bestond 23% van het aangekochte uranium uit gerecycleerd materiaal. Het grote aandeel recycling (uit onder meer afval van de centrales zelf, zoals in Borsele) laat zien dat mining terugloopt. Uit recycling komt geen groei voort. Vandaar de angst dat de mijnen de groeiende vraag niet kunnen bijhouden.
Kernenergie geldt als klimaatneutraal en daarom investeren landen in de uitbreiding van kerncentrales. China wil tegen 2025 maar liefst 92 nieuwe kernreactoren toe te voegen aan hun bestaande 55.
Landen hopen bovendien geopolitieke risico's te beperken, zoals de wegvallende gasleveranties vanuit Rusland naar Westerse landen, maar realiseren zich onvoldoende dat uraniumerts ergens gedolven, getransporteerd en geleverd moet worden. Juist ook politieke instabiliteit in belangrijke uraniumproducerende landen verhoogt de prijsdruk. De recente machtsverschuiving in Niger, de op zes na grootste uraniumleverancier ter wereld, is een teken aan de wand. De belangrijkste leverancier van uraniumerts is op dit moment Kazachstan (43% van de wereldproductie). In 2022 beliep de wereldproductie 49.355 ton.
Geschat wordt dat in 2040 jaarlijks 130.000 ton uranium nodig zal zijn. Ondanks prijsstijgingen zullen mijnbouwbedrijven pas investeren in nieuwe bronnen als de prijzen tussen $70 en $75 per pond liggen. Vervolgens duurt het nog 8 tot 15 jaar voordat nieuw ontdekt uranium kan worden gedolven.
De wereld kan dus niet in hoog tempo overschakelen op kernenergie.
Daar komt nog bij dat moderne uraniumwinning gebeurt door het met gebruik van water en chemische middelen uit de bodem los te maken. In tijden van groeiende waterschaarste kan dat niet overal meer. Australië herbergt wereldwijd de grootste voorraad uranium (1,7 miljoen ton, twee keer zoveel als Kazachstan); de mijnen liggen grotendeels in de droge gebieden van het land. De totale bekende wereldvoorraad mijnbare uranium bedraagt een dikke zes miljoen ton. Dat is niet bijster veel.
Kop in 't zand.
Als er tekorten dreigen, schaarste, of uitputting van grondstoffen, moet je zo vroeg mogelijk beginnen met het treffen van maatregelen. Nee, dat doen we niet, we gaan de eindige grondstoffen versneld erdoor jagen om het noodzakelijke consuminderen zo lang mogelijk uit te stellen. Een zachte landing naar een verantwoord ecologisch evenwicht wordt zo onmogelijk gemaakt.
Arme kinderen.
Help de schrijver de juiste toon te vinden waarop je naar hem of haar wilt luisteren.
Klik op de naam van de schrijver en gebruik het "Stuur een mail" veld op zijn of haar profiel om je bericht te versturen.
Lees alles over reageren in de gespreksregels.
