Gisteren kondigde Rabobank aan de melkveehouderij net zo te willen saneren als de bank en het ministerie van EZ omgaan met de tuinbouw en de varkenshouderij. Volgens LTO Melkveehouderij voorman Kees Romijn is Rabobank eerder schuldig dan een redder in nood: "Rabobank heeft het allemaal mede mogelijk gemaakt." Romijn noemt de vergelijking met de varkenshouderij en glastuinbouw "schadelijk." Niettemin sluit hij aan bij de warme sanering, die volgens Rabobank nodig is om een beperkt aantal boeren de ruimte te bieden. Eerder deze week gaf Romijn aan dat de EU de nu nog 17.000 Nederlandse melkboeren aankijkt op de slechte melkprijs.
Theoretisch klinkt een warme sanering van de Nederlandse melkveehouderij leuk, maar is in de praktijk niet uitvoerbaar.
Dick, dan stel ik voor het een hand-in-hand sanering te noemen, waarbij de ene (leidende) hand de andere (lijdende) hand leidt.
Misschien, Henric, is 'warm' een eufemisme voor 'koud vanuit een leidende hand' die nu eenmaal een fors krediet op de toekomst heeft genomen en daar - volgens goed financieel overheidsmanagement - toch een daadwerkelijke waarde tegenover moet zien te stellen.
De situatie begint uiterst interessant te worden. Inderdaad, juist door close reading van de uitspraken van niet al te taalvaardig en daardoor onverbloemd communicerende boerenleiders en boerenbankiers.
Het grootste nieuws aan dit bericht is volgens mij dat er blijkbaar een warme sanering plaatsvindt in de tuinbouw en varkenshouderij. Dit terwijl ik al zeker twee jaar een kille saneringswind hoor waaien tussen de groentebedrijven.
Als er echt hetzelfde gesaneerd gaat worden als in de tuinbouw dan gaat dat pijn doen bij de melkveehouders. Zij zijn immers gewend aan de veiligheid van de grondwaarde van hun bedrijven, en juist die waarde gaat verdampen in zo'n sanering. Het zal de bank weinig pijn doen, te zwaar gefinancierde bedrijven blijven buiten schot. Het zijn de niet zo zwaar gefinancierde en technisch slecht presterende bedrijven die als eerste gesaneerd worden.