1 min
mesquiteWe signaleerden eerder al mineraalwater in natuurlijk afbreekbare flessen. Deze ontwikkeling zet zich door en gaat straks zelfs voor eetbare coatings zorgen.
Eetbare coatings, gebaseerd op proteines uit melkserum, zetmeel en mesquite gom, gaan een nieuwe innovatiegolf vormen in de verpakking van voedingsmiddelen. Dat concludeert onderzoeker Javier Osés Fernández van de Spaanse University of Navarre in zijn promotieonderzoek. Met eetbare coatings kan de houdbaarheid van voedsel worden verlengd. Voor conservering van voeding worden nu in hoofdzaak 3 systemen gebruikt: vacuum verpakken, inertiseren met stikstof en aluminium folie. De voedingsmiddelen worden beschermd met een verpakking van synthetische middelen die niet volledig biologisch afbreekbaar zijn.
Verpakkers en onderzoekers bekijken momenteel de mogelijkheden van eetbare coatings als een transparante film om het product af te schermen van vocht en zuurstof. Fernández toont in zijn onderzoek aan dat in de coatings additieven kunnen worden aangebracht om de conservering of het uiterlijk te verbeteren.
Fernández bekeek de eigenschappen van coatings op basis van wei (whey protein isolate (WPI), een speciale gom (mesquite) en zetmeel, in vergelijking met een synthetische coating bij 6 maanden bewaring en verschillende vochtigheid.
De mechanische eigenschappen van de films bleken flink te veranderen in de loop van de tijd bij sommige materialen. Bij films met sorbitol werd de flexibliteit heel anders. Films met glycerol bleven juist heel stabiel in kwaliteit. Om de buigzaamheid te verbeteren voegde Fernández meer glycerol toe aan zijn ideale film. Daardoor werd de doorlatendheid voor vocht te hoog en om dit te compenseren gebruikte Fernández mesquite gum in het melkserumproteine. Mesquite gum is een polysaccharide gewonnen uit bomen in Mexico. De resulterende coatingsfilm bleek resistent met goede mechanische eigenschappen. Voor fruit wordt de coating al toegepast, maar hij bleek ook effectief voor het conserveren van voedingsmiddelen met veel meervoudig verzadigde vetzuren die gevoelig zijn voor oxidatie, zoals noten, vlees en zalm.
Fernández vergeleek de films bij de houdbaarheid van zonnebloemolie. De dikkere WPI-films met weinig plastifier waren meest effectief bij lagere relatieve vochtigheid. Bij hogere vochtigheid bleek een zetmeelcoating beter.
Bij WPI-coating van kippenborst lukte het Fernández niet om de houdbaarheid van 7 naar 15 dagen te verlengen. Wel kon hij de antioxidant nisine in de coating incorporeren, waarmee het kipvlees langzamerhand werd doortrokken als langdurige bescherming. De coating zat als een 'second skin' strak om het vlees, was goed transparant en met het blote oog niet zichtbaar.
Volgens de onderzoeker zijn WPI-coatings de verpakking van de toekomst. Toch laat commerciële toepassing nog op zich wachten, mede door de hoge opstartkosten voor de ontwikkeling van een geschikte coating en het ontbreken van apparatuur voor het aanbrengen. Op dit moment is er vooral interesse voor producten met een hoge waarde. Zo werken Spaanse onderzoekers aan een eetbare coating voor túrron, een nougat die erg populair is in Spanje. De aluminium verpakking zou dan niet langer nodig zijn.
bron: foodholland
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
De eerste eetbare coatings werden ruim voor 1975 bedacht, gemaakt en toegepast. Meest bekend en prettig is de chocolade-kersenbonbon met een chocolade coating om de kers te beschermen. Daarna zijn er decennia diverse eiwitten, vetten en koolhydraten geprobeerd. Afgezien van enkele mengsels van gehydrogeneerd sojavet met monoglycerides zijn de toepassingen beperkt gebleven. Waarom? Ze zijn niet watervast, ondanks tegengestelde beweringen. Bovendien is het vaak lastig om ze aan te brengen en weer te drogen.
Ook denken diverse mensen dat deze systemen gebruikt zouden kunnen worden als eetbare verpakkingen. Leuk zou je denken. Echter, dan zal er altijd weer een niet eetbare verpakking om heen moeten (anders ga je het levensmiddel met al het aan de buitenkant opgespaarde vuil en al op eten) en zitten we daar nu op te wachten?
Kortom, mooi voor een proefschrift en nu weer over naar de orde van de dag.
Helemaal mee eens carla.
Maar je ziet er wordt aan gewerkt.
Nog even los van de langere houdbaarheid, die ikzelf wat minder interessant vind, maar ik ben dan ook geen producent, is er volgens mij heel erg dringend behoefte aan afbreekbare verpakkingen. Ik krijg in ieder geval iets van al dat plastic en piepschuim met of zonder lekkerige maandverbandjes, waarmee je om de oren wordt geslagen bij bijvoorbeeld AH...