De bekende Britse milieu-activist George Monbiot houdt op met angst zaaien. Je moet mensen hoop bieden, zegt hij.
George Monbiot nam altijd iedereen de maat en zaaide angst. Nooit was het goed genoeg. We namen een loopje met het klimaat en dat zou niet goed aflopen. Ook had hij niet aflatende kritiek op het landbouwbeleid dat er alleen maar voor zou zorgen dat geld op de verkeerde plaats komt, zodat de inspanningen die voor een duurzame landbouw gedaan moeten worden achterwege blijven.
In zijn column in The Guardian verschiet hij van kleur. Van een criticus en angstzaaier wil hij worden tot iemand die hoop en een aantrekkelijke wereld in het vooruitzicht stelt.
Onlangs voerde ik hier ''minister Diederik Samson' ten tonele die Nederland wilde doen geloven dat hij half zo potent werd van de bespoten Nederlandse groenten- en fruitteelt.
Dat was duidelijk angstmarketing. Maar wat heeft hoopmarketing - bijv. dat elektrische auto's en biologische landbouw nog veel meer mensen dan nu ons niveau van welvaart gaan geven in een volhoudbare wereld - te bieden als we niet reëel kunnen zijn over hoe we ervoor staan?
Mogen we het niet meer weten? Kunnen we de werkelijkheid niet aan? In beide gevallen zijn we er niet best aan toe. Het beeld tussen die twee liggende streepjes is namelijk niet reëel. Toch gelooft de gemiddelde Nederlander dat het zo is.
Monbiot wordt geen vrolijke Bhagwan met simpele oplossingen, zoals elektrische auto's en biologische landbouw en verder iedereen even rijk. Hij schrijft dat we niet moeten kijken naar wat we hebben, maar naar de belofte van de natuur en hoe mooi we die terug kunnen krijgen. Maar wie gelooft dat met 10 miljard mensen op aarde?
Ik zie Monbiot's ommekeer als een teken. De verkopers van de nieuwe en betere toekomst beginnen te zien dat mensen doof zijn voor angstmarketing en zoeken hoop. Maar ook daar zit de oplossing niet. Hoe kunnen we reëel zijn en de hoop toch niet opgeven? Dat lijkt me meer de vraag.
Fotcredits: George Monbiot, still Rewild the World, TedX
Dit artikel afdrukken
In zijn column in The Guardian verschiet hij van kleur. Van een criticus en angstzaaier wil hij worden tot iemand die hoop en een aantrekkelijke wereld in het vooruitzicht stelt.
Onlangs voerde ik hier ''minister Diederik Samson' ten tonele die Nederland wilde doen geloven dat hij half zo potent werd van de bespoten Nederlandse groenten- en fruitteelt.
Dat was duidelijk angstmarketing. Maar wat heeft hoopmarketing - bijv. dat elektrische auto's en biologische landbouw nog veel meer mensen dan nu ons niveau van welvaart gaan geven in een volhoudbare wereld - te bieden als we niet reëel kunnen zijn over hoe we ervoor staan?
Mogen we het niet meer weten? Kunnen we de werkelijkheid niet aan? In beide gevallen zijn we er niet best aan toe. Het beeld tussen die twee liggende streepjes is namelijk niet reëel. Toch gelooft de gemiddelde Nederlander dat het zo is.
Monbiot wordt geen vrolijke Bhagwan met simpele oplossingen, zoals elektrische auto's en biologische landbouw en verder iedereen even rijk. Hij schrijft dat we niet moeten kijken naar wat we hebben, maar naar de belofte van de natuur en hoe mooi we die terug kunnen krijgen. Maar wie gelooft dat met 10 miljard mensen op aarde?
Ik zie Monbiot's ommekeer als een teken. De verkopers van de nieuwe en betere toekomst beginnen te zien dat mensen doof zijn voor angstmarketing en zoeken hoop. Maar ook daar zit de oplossing niet. Hoe kunnen we reëel zijn en de hoop toch niet opgeven? Dat lijkt me meer de vraag.
Fotcredits: George Monbiot, still Rewild the World, TedX
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Hendrik. J. Kaputt,
Om alleen even op je laatste antwoord te reageren; dat herstellende landbouw je niets zou zeggen dat was moeilijk te voorspellen na lezing van je eerdere reacties.
Wanneer je kennis zou hebben van grond, soil, humus, waar het uit bestaat, wat er in leeft, hoe het gevormd is geworden, en hoelang de natuur daar over gedaan heeft, dan zou je wel open staan voor ideeën van mensen, ook wetenschappers, die een systeem nastreven dat niet in conflict is met de natuur maar er juist optimaal mee samen wil werken. Zonder schade aan te richten, de aarde uit te putten en de vruchtbaarheid van het bodemleven te vernietigen door kunstmestverslaving en landbouwgiffen.
Verder zou ik graag je mening eens horen over gesteentemeel, en over het belang van het Internationaal Jaar van de Bodem. .
Tenslotte vroeg Dick zich af hoe we reëel kunnen blijven en toch vol van hoop.
PS wanneer je googled op 'regenerative agriculture' kun je heel wat leren nog
http://newfarm.rodaleinstitute.org/features/0802/regenerative.shtml
Andere manieren hadden dat inderdaad niet gekund. Herstellende landbouw zegt me niks, wat agroforestry betreft luister eens wat Henk Breman na een jarenlang verblijf in Afrika als landbouwspecialist hier over zegt. Praat ook eens met ecologen die weten precies hoe de nutriënten voorziening in eco(landbouw) systemen er uit ziet.
Hendrik J. Kaput, laat ik dan een ander argument gebruiken; Dat een ongebreidelde bevolkingsgroei mede mogelijk zou zijn gemaakt door de uitvinding van de kunstmest wil nog niet zeggen dat dat op andere meer ecologische manieren zoals bv herstellende landbouw/ agroforestry, niet had gekund.
"Dat industriele nitrogenfixatie onmisbaar zou zijn om alle monden te voeden wil er eenvoudig niet bij me in." Tja dan houdt het op. Uitleggen waarom dan niet lukt misschien dan ook niet.
Heb ik een tip, voor alle believers, kijk dinsdag op ARTE-TV 20.15 uur naar Marie-Monique Robin over landbouw. (illusies) Mij lijkt het een schandalig stuk om mensen zo op het verkeerde been te zetten, maar soit.
Hendrik J. #30, dank voor de moeite tot zover. Wetenschap zegt niet alles omdat het m.i. te vaak gevoed/ bepaald wordt door belangen en geldstromen van derden of zoekt naar de spreekwoordelijke spelt bij het licht van een lantaarn en tot een soort geloof verword dan wel niet onafhankelijk meer is. Dat industriele nitrogenfixatie onmisbaar zou zijn om alle monden te voeden wil er eenvoudig niet bij me in. Wel houd ik rekening (ook Fresco heb ik dit voorgelegd en is dat met me eens) met een ontwikkeling van verschillende sporen, kleinschalig bioeco en grootschalig industrieel (die overigens ook ook naar elkaar toe kunnen groeien). Als ruimtelijk onderzoeker heb ik voorstellen gedaan voor het eiland Schouwen-Duiveland om kleinschalige ecologische landbouwbedrijfjes tussen de grootschalige akkerbouwbedrijven door te weven mede op basis van ecologische netwerken die nog in de ondergrond aanwezig zijn in de vorm van dijken, watergangen, kavelgrenzen etc. Hiermee ahw een parallele wereld te creeeren - slowgrow - als aanvulling op de bestaande. Vrijkomende boerenbedrijven (in Nederland 4 tot 6 per dag) vormen hiervan de strategische basis en dienen rijker geprogrammeerd. ecomonster