Lees ook
George Monbiot is ervan overtuigd dat vlees eten de allerbepalendste factor is in het vergroten van onze ecologische food-voetafdruk. Dat komt eenvoudigweg doordat de productie van vlees veel land vergt om het voer voor de dieren te maken. Volgens een analyse van de Britse boer en wetenschapper Simon Fairlie heeft Groot-Brittannië voor het huidige voedingspatroon van de gemiddelde Brit circa 11 miljoen hectare land nodig, waarvan 4 miljoen akkerbouwgronden. Dat menu bestaat uit een flinke hoeveelheid vlees, zuivel en eieren. Als Britten volledig plantaardig zouden eten, dan is er maar 3 miljoen hectare in totaal nodig. Mensen hoeven immers niet te grazen, en kunnen efficiënter zelf granen en peulvruchten eten dan ze via de omweg van kippen en koeien binnen te krijgen.

Omdat we dit 'ruimte'-probleem niet begrijpen, denken we het ethische probleem van de dierhouderij op te kunnen lossen door over te stappen op vrije uitloop-kippen en weidegang. Maar 'extensieve landbouw' is nóg slechter voor de planeet, al is het misschien beter voor de dieren
Genoeg ruimte voor natuur en mens
Monbiot denkt dat zijn gedachtenexperiment aantoont dat mens en natuur elkaar helemaal niet in de weg hoeven te zitten als we niet langer dieren houden voor hun vlees. Regenwouden, savanna's, wetlands en alle flora en fauna daarop komen niet in de verdrukking bij een veganistische leefstijl. Maar ze gaan ten onder aan een vleesetende mens.

Omdat we dit 'ruimte'-probleem niet begrijpen, denken we het ethische probleem van de dierhouderij op te kunnen lossen door over te stappen op vrije uitloop-kippen en weidegang. Maar 'extensieve landbouw' is nóg slechter voor de planeet, al is het misschien beter voor de dieren. Er is immers nóg meer land nodig om dezelfde hoeveelheid vlees en eieren te produceren dan bij intensief gehouden dieren.

Vanuit die gedachte ging Monbiot de afgelopen jaren al steeds minder vlees eten. "Maar ik at nog altijd melk en eieren. Ik kende de verschrikkelijke milieu-impact van de veevoergewassen (zoals maïs en soja) voor melkkoeien en kippen. Ik wist van het afval, de klimaatverandering, de luchtvervuiling. Maar pure lust won het van me. Kaas, yoghurt, boter, eieren - ik vond ze heerlijk", bekent hij.

Totdat hij stuitte op de directe gevolgen van de vervuiling door een melkveehouderij, bij het riviertje Culm in Devon. Het riviertje was vrijwel dood. Monbiot berichtte over de lokale ramp in The Guardian en constateerde tot zijn verbijstering dat de Environment Agency, de verantwoordelijke autoriteit, niet bleek op te treden.

Misschien kun je me wel een 'pestitariër' noemen
'Geen zeloot'
Dat was voor Monbiot de druppel. "Waarom zou ik steun moeten geven aan een bedrijfstak die de regering weigert te reguleren?" Sinds een jaar eet hij zo goed als veganistisch. Hij is geen zeloot; bij vrienden eet hij vegetarisch, buiten de deur neemt hij een gewoon drupje melk in zijn thee, af een toe eet hij een eitje bij zijn ontbijt en vis en vlees eet hij als hij ze zelf vangt of als 'valwild' vindt. Ook eet hij dieren die als 'plaagdieren' geruimd worden en anders vernietigd zouden worden. Grappend zegt hij: "Misschien kun je me wel een 'pestitariër' noemen".

Als '97%-veganist' is Monbiot zeer te spreken over zijn drastisch verminderde ecologische impact. Persoonlijk vaart hij er ook wel bij: hij is wat afgevallen, hij voelt zich beter, heeft minder last van astma en zijn hunkering naar vet is zo goed als verdwenen. Hij moet wel harder nadenken over wat hij gaat koken, maar dat is niet erg. En over Culm? "Als er een keuze is tussen het beschermen van de levende aarde en tevreden stellen van krachtige lobby-groeperingen, zullen de meeste regeringen voor dat laatste kiezen. Maar wij kunnen onze instemming met die corruptie intrekken. Van die keus zullen we denk ik geen spijt krijgen", besluit hij.

Het essay werd door De Standaard vertaald en is via Blendle te lezen.
Dit artikel afdrukken