Maar ken je Mo nog?
Mohamed Bouazizi overleed vandaag precies 2 jaar geleden aan zijn brandwonden. Mo was de slimme en ondernemende Tunisiër die geen werk kon vinden en zelfs geen eten mocht verkopen om toch wat te verdienen. Voor zichzelf en voor de opleiding van familieleden.
Zijn zelfverbranding op 17 december 2010 ontketende de zgn. Arabische Lente, die geen vrijheidsstrijd maar een armoede- en voedselrevolutie is. Zijn daad verspreidde zich over heel Noord-Afrika en werkte uit tot in Egypte en Syrie.
De dood van Mo is een van de belangrijkste beelden van de vroege 21e eeuw. Zijn daad hing samen met een piek in de wereldvoedselprijzen. Sterk fluctuerende voedselprijzen zorgen voor onrust omdat armere mensen er geen bestaan op kunnen bouwen. Dat zorgt voor spanning. Wij merken een paar dubbeltjes of zelfs 1 euro méér per dag nauwelijks. Bijna de helft van de mensen op aarde leeft van minder dan $2,50 per dag. Hun inkomen halveert. Dat voelen ze tot diep in hun ziel.
Inmiddels beginnen we te begrijpen wat het betekent voor anderen, al zijn de meesten van ons Mo vermoedelijk al vergeten. Het is niet onwaarschijnlijk dat we het nog veel vaker gaan meemaken. Uiteindelijk hebben we er geen beelden meer voor nodig, maar zullen we begrijpen wat er gebeurt als mensen hun voedsel en waardigheid niet meer kunnen betalen. Uiteindelijk zullen ze het komen halen waar er genoeg van is.
Voorlopig is het daarom goed de beelden regelmatig in herinnering te roepen.
Fotocredits: Tunisian credits, Aslan Media
Dit artikel afdrukken
Zijn zelfverbranding op 17 december 2010 ontketende de zgn. Arabische Lente, die geen vrijheidsstrijd maar een armoede- en voedselrevolutie is. Zijn daad verspreidde zich over heel Noord-Afrika en werkte uit tot in Egypte en Syrie.
De dood van Mo is een van de belangrijkste beelden van de vroege 21e eeuw. Zijn daad hing samen met een piek in de wereldvoedselprijzen. Sterk fluctuerende voedselprijzen zorgen voor onrust omdat armere mensen er geen bestaan op kunnen bouwen. Dat zorgt voor spanning. Wij merken een paar dubbeltjes of zelfs 1 euro méér per dag nauwelijks. Bijna de helft van de mensen op aarde leeft van minder dan $2,50 per dag. Hun inkomen halveert. Dat voelen ze tot diep in hun ziel.
Inmiddels beginnen we te begrijpen wat het betekent voor anderen, al zijn de meesten van ons Mo vermoedelijk al vergeten. Het is niet onwaarschijnlijk dat we het nog veel vaker gaan meemaken. Uiteindelijk hebben we er geen beelden meer voor nodig, maar zullen we begrijpen wat er gebeurt als mensen hun voedsel en waardigheid niet meer kunnen betalen. Uiteindelijk zullen ze het komen halen waar er genoeg van is.
Voorlopig is het daarom goed de beelden regelmatig in herinnering te roepen.
Fotocredits: Tunisian credits, Aslan Media
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
"De dood van Mo is een van de belangrijkste beelden van de vroege 21e eeuw. Zijn daad hing samen met een piek in de wereldvoedselprijzen."
Ik weet niet of zijn daad wel met de piek in wereldvoedselprijzen samenhing. ik zou zeggen dat het min of meer toevallig samenviel.
Hij had een goede opleiding afgerond maar kon daarmee geen baan bemachtigen. Vervolgens wilde hij groente en fruit gaan verkopen in een kraampje. Omdat hij de corrupte politie geen geld wilde betalen gooide die zijn kraampje omver. Daardoor werd hij zo wanhopig dat hij tot zijn daad kwam.
Kopen van voedsel was niet zozeer het probleem. De onmogelijkheid om voedsel te verkopen (inkomensmogelijkheid) was het probleem.
De opmerkelijk sterke reactie van het publiek zal juist wel met die voedselprijzen samenhangen. Dat wil zeggen, ook daar was armoede het probleem en niet het gebrek aan voedsel.
Huib, spannend. Waar staat hierboven dat gebrek aan voedsel het probleem was?
Ik moet me inderdaad correct uitlaten.
Mijn laatste zin moet dan zijn:
Dat wil zeggen, ook daarbij was armoede de oorzaak van het probleem en niet zozeer het feit dat voedselprijzen zo torenhoog waren.
Armoede wordt pas schrijnend op het moment dat eerste levensbehoeften een piek vertonen. Dat gaat dan om voedsel maar ook om brandstof, huur etc.
Van de week was een documentaire over Tunesië. Na 2 jaar is de situatie slechter dan toen. Bij velen heerst de wens dat Ben Ali terugkeert.
Wat als de prijzen weer gaan pieken?
Huib, ik kan je niet volgen. Je mystificeert het onderwerp wat mij betreft.
De revolutie is vermoedelijk overal in Noord-Afrika geen verbetering geweest. Jij noemt Tunesie. Egypte lijkt al evenmin een succes. Het probleem - armoede - is er niet mee verholpen. Dat probleem zal bij de te verwachten aanhoudend volatiele prijzen verscherpen. Daardoor zal de onrust toenemen, maar zullen opnieuw geen oplossingen ontstaan. Het adviseren van meer welvaart - zoals je dat doet - is leuk, maar welvaartcreatie kost tijd. Als die er niet is en de magen niet gevuld kunnen worden zal om louter financiele redenen de onrust verder worden aangewakkerd. Waar die een paar maal uit de hand is gelopen zullen geweld en onderdrukking worden ingezet om die onrust te kunnen onderdrukken. Daarmee wordt niet het probleem, maar wel het symptoom verholpen.
Ca. 3 miljard mensen groeien steeds dichter naar dergelijke situaties toe. En die zijn het gevolg van een slecht voorraad- en distributiebeheer - een situatie die het begin van de 21e eeuw kenmerkt.
De statistieken laten ook zien dat de armoede in de wereld afneemt. Neemt hij genoeg af om de prijspieken die steeds zullen ontstaan vanwege het slechte voorraadbeheer (kortom: het ontbreken van een wereldgemeenschappelijk voedselbeleid dat zorgt voor die fluctuerende prijzen) te kunnen opvangen? Dat is de vraag.
Een verdubbeling van het inkomen van 3 miljard mensen op korte termijn is een verschrikkelijk moeilijke opgave. Daar is immers iets voor nodig: betaald werk. Waar zie jij in de komende paar jaar 365 (het aantal dagen per jaar) x 3.000.000.000 (het aantal betroffenen) x $ 2,50 (inkomen per dag) en dat grosso modo nog een keer maal 5 (het aandeel 'arbeid' in deze inkomenscategorieen is laag ten opzichte van de andere kosten en zet ik dus maar even op 20% ) aan omzet ontstaan in landen die eerst kopers moeten hebben om die waar te kunnen kopen? Ik kom als ik even snel tel op een dikke $ 13.500 miljard. Ik kan helaas zo snel niet zeggen hoe groot de economie is waar die mensen zich nu in begeven, maar ik durf er heel wat onder te verwedden dat die kleiner is dan m'n snel geschatte benodigde extra (voornamelijk non-) food omzet.
Los van de op Foodlog veel besproken vraag 'is er fysiek genoeg te eten te maken', stelt zich een economische: kunnen genoeg mensen het gemaakte eten betalen?
Ik denk dat we mogelijk met een fasenprobleem zitten: er is een groep mensen die buiten de boot gaat vallen omdat hun koopkracht de voedseleconomie niet kan volgen. Hun aantal is niet gering. De vraag is of ze het pikken.
De armoede híer wordt nog steeds in stilte geleden, in ons eigen kikkerlandje.
Is het niet een kwestie van tijd, of de lente komt, ook gewoon hier in het Westen?
Voedselbanken kunnen de toeloop al niet meer aan. Het zal mij benieuwen hoe lang men het híer blijft pikken dat de menselijke waardigheid meer en meer aangetast wordt. Hopelijk hoeft het niet zo ver te komen.