2 min
De discussie over de paarden van Wakker Dier bracht me terug bij mijn eigen gevoel ten aanzien van het eten van dieren. Ik constateerde dat ik kennelijk ooit nog net genoeg binding met 'het land' heb meegekregen om geen wroeging te hebben bij het eten van goed behandelde dieren.
Ik moest er goed over nadenken, want tot dat ongemak leidt zo'n discussie.
Daar heeft de moderne stedeling die ons land bewoont ook last van. En die krijgt dan in meerderheid wél wroeging. Van de weeromstuit (en om er gauw vanaf te zijn?) spreekt hij zijn sympathie uit voor de PvdD of Wakker Dier.
Ik ben regelmatig voor langere tijd in Frankrijk. Leef dan in een dorp dat nog volledig bewoond wordt door mensen die leven van en met het land en die in ieder geval niet in onze 'urban' 21e eeuw leven (op 3 los-van-de-motor' 'estrangers' na - het oude woord waarin je ontdekt dat het Engelse 'stranger' en het Franse 'étranger' precies dezelfde oorsprong hebben).
Ze hebben een heel ander levensgevoel.
In Nederland spreek ik regelmatig kwaliteitsbewust en integer werkende boeren. Hun houding ten aanzien van dieren is zowel respectvol als gericht op economisch nut. Ook zij leven niet in 'onze' 21e eeuw. Ook zij hebben een heel ander levensgevoel. Een drama, want het publiek verstaat het niet meer.
Waarom heeft Wakker Dier het met hen aan de stok? Waarom krijgen de boeren hun levensgevoel niet meer over 'onze' bühne?
Waarom keert onze consumentenmaag om als we beelden zien van zelfs de netst mogelijke bio-industrie (ja die is er, dankzij onze eetlust én het besef dat het dan maar wat beter, maar wel industrieel moet) en de geautomatiseerde massale slachtsystemen, maar gaan we gewoon door met het eten van vlees? We draaien nl. gewoon ons hoofd even weg en kopen de volgende dag weer een kiloknaller gehakt of die goedkope schnitzel van dat intelligente varkensdier. Uit de slechte bio-industrie nota bene.
Hoe maak je 'moderne mensen' die van hun honden en katten houden alsof het hun kinderen zijn (ik hoor er zelf toe), weer duidelijk dat zij, Wakker Dier en de PvdD 'urban' zijn? Ze zijn 'los geraakt' van onze voedingsrealiteit en naarstig op zoek naar hun idee hoe die zou moeten zijn. 'Zou moeten zijn', niet hoe die is of was.
Ik heb een hypothese. Het romantische idee klopt niet. Netzomin als de natuur van het blad Landleven klopt met de natuur die ons stormen en overstromingen bezorgt. Dáárom gebruiken de organisaties die dat romantische gevoel een stem geven propaganda. Om te overschreeuwen dat ze geen coherent standpunt hebben.
Ik wist vaag dat er een tekst van Michael Pollan is over het eten van vlees, met respect voor het dier. Het oorspronkelijk in de NYT verschenen artikel bleek makkelijk te vinden. Het is een enorme lap tekst om online te lezen. Maar uiterst boeiend en coherent. Graag leen ik Pollan's poging om het weer duidelijk te maken: eten betekent doden. Van dieren. Zelfs als we alleen planten eten. Ook eten is niet zoiets als lekker wegdromen in Landleven.
Let wel, de dieren die de uiterst beschaafde Pollan zou eten, zijn gemakkelijk 4 tot 8 maal zo duur als het vlees dat we nu in de supermarkt kopen. Da's duurder dan Wakker Dier doet voorkomen. Duurder dan een abonnementje op Landleven. Het is serieus.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Paul Cliteur schermt ook regelmatig met dat argument: varkens zijn intelligenter dan baby's en dus moeten we ze rechten geven. Zo werkt het niet. De reden dat we varkens eventueel rechten willen geven is dat we verwantschap met ze voelen.
Even over dat marginal cases arument dat door Singer wordt aangehaald:
Ik kan dat argument ook omdraaien: Indien we dieren hetzelfde zouden behandelen als marginale mensen zonder wilsbekwaamheid zouden we een hond met kanker langzaam laten moeten lijden. Immers, niemand weet of de hond toestemming voor euthanasie heeft gegeven. En toch zal elke dierenrechtenactivist je voor dierenbeul uitmaken als je je hond een langzame pijnlijke dood zou laten sterven in plaats van hem het genadespuitje te geven terwijl ze overduidelijk enorme reserve's zouden hebben als je een vegeterend mens een spuitje zou geven.
De clou zit 'm er in dat wij hechten aan feit dat er bij vegeterende, dementerende mensen een kans is dat ze wilsbekwaam zijn, of dat ze het nog gaan worden. Hoe klein of onwaarschijnlijk ook.
@Dick, Beetje Landleven?. De Eko-marketingssauce kip onder de appelboom droop er wel vanaf ja.
Joep, die EKO-eetinburgeringsinitiatieven, waren die misschien een beetje 'Landleven', een beetje 'Urban'?
Dick V.: Urbain Servranckx woont in zijn geboortedorp Tollenbeek (in het Pajottenland, niet te ver van Edingen/Enghien) wat nog een (in mentaliteit) ruraal gebied is. Hij was altijd al een bio-aanhanger: zie zijn liedjesteksten uit de late jaren '70. Naar het schijnt heeft (had?) hij een boomgaard met een verzameling oude fruitrassen.