2 min
Afgelopen week zei een boerenwatcher die wereldwijd watcht iets buitengewoon verstandigs: is het de moeite wel waard om ons daar druk over te maken?
Nee, Sébastien Abis, de man die dit zei, is geen onbeschaamde hork maar een verstandig politiek analyst. In Le Monde schreef hij afgelopen week dat als we nu al niet in staat blijken om het eten in de wereld goed te verdelen, waarom zouden we dat dan in de toekomst wel kunnen? Nu hebben we namelijk WEL genoeg om iedereen te eten te geven. En toch heeft 1 op de zeven wereldbewoners bijna niks te eten, terwijl 1 miljard zich een Diabetes Mellitus II vreet en de rest daar in meerdere of mindere mate ergens tussenin hangt.
Hoe dat kan? Wij verwende Westerse krengen eten teveel én gooien teveel weg. Dat wisten we al. In het middengebied - tussen die ene miljard veelvraten en die ene miljard hongerigen - worden mensen rijker en gaan ze meer eten. Dat zorgt ervoor dat hun en ons eten duurder wordt en dat er nog minder overblijft dan nu voor de armsten in de wereld terwijl er daar nog meer van zullen komen. Het verdelen van de eetbuit is een zaak van koopkracht. We maken nou eenmaal geen eten voor wie het niet kan betalen. Van wat er wel is, maar niet verkocht kan worden bij gebrek aan koopkracht maken we liever varkens- en kippenvoer of stroom voor een extra Ipad en de straks eindelijk echt helemaal elektrische Prius.
Het omgekeerde is helaas ook waar, met alle honger én opkomende spanningen in de wereld van dien. Die opkomende rijken zijn nl. prima over land te bereiken voor die schandalig armen. Kijk maar naar Afrika. Vanuit het arme midden loop je zo naar het rijker en opstandig wordende Noorden.
Abis zegt dan ook eigenlijk dat een duurzame wereld begint bij het delen van onze welvaart met anderen. Dan stopt de wereldbevolking misschien wel op die acht miljard. Zoniet dan knalt'ie zeker richting de tien miljard en meer. Voor dat gebeurt zijn er waarschijnlijk allang voedseloorlogen ontstaan.
Morgen beginnen dus. Vandaag nog even genieten. Rot hé? En dat is nou waarom ons probleem erger dan gevloekt is.
In de vertaling van Google Translate kunt u de Franse tekst van Abis hier in een redelijk te volgen soort Nederlands lezen.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
"Duurzaamheid is vooral te duur"
http://www.telegraaf.nl/binnenland/8953824/__Duurzaam_is_vooral_duur__.html
Huib; de situatie die jij beschrijft lijkt me eerder de situatie zoals die nu is. Zie ook de situatie waar de NL varkenshouder nu in zit. Daarbij staat de intensieve veehouderij al langer onder druk, en dat ligt niet alleen aan de voerprijzen.
M.b.t. plantaardige productie is er nog steeds importheffing op graan. Weliswaar maar 10% voor VS en Oekraine, maar zorgt voor hogere prijzen dan wereldmarkt. Tegelijkertijd wordt de bovenkant vd prijs niet gereguleerd, dus veehouders hebben nu ook veel last van hoge graanprijzen. Als de subsidies en importtarieven zouden verdwijnen, zakt in eerste instantie de prijs door het wegvallen van importtarieven; op dat moment moet juist de intensieve veehouderij kunnen profiteren en de verbeterde marge niet in volume maar in oplossingen voor de toekomst investeren. De keuze zal in samenspraak met de keten en vooral met de maatschappij gemaakt moeten worden. En het lijkt erop of het draagvlak vanuit de burger voor "eigen" boeren met onderscheidende producten/productie sterk toeneemt. Wel is het denk ik logisch dat een deel van de intensieve houderij zal verschuiven naar gebieden met lage grondprijs en (milieu)ruimte.
Ik ben het overigens met je eens dat veranderingen voor de intensieve veehouderij in een vrije markt het grootste “transitierisico” met zich meebrengt. Ook omdat de NL landbouw een uitzonderingspositie in Europa inneemt (is verder toch overwegend grondgebonden, en in ieder geval minder intensief).
Op de langere termijn zal een vrijere markt tot hogere graanproductie in Europa leiden, of prijzen nu hoog of laag zijn, Er is nog veel potentieel, zie ook de 40mln. ha. in Rusland die Hendrik hierboven noemt. Er is nu dus niet te zeggen of en wanneer graanprijzen op een substantieel hoger niveau komen te liggen. E.e.a. ook of vooral (?) afhankelijk van food for fuel. Als bio-brandstoffen niet duurzaam blijken, en dus daarnaar behandeld worden, zou het ook wel’s kunnen zijn dat commodity prijzen lager en toegevoegde waarde producten duurder worden.
Frank, ja, het zijn maar gedachten en er zijn tig obstakels. Ik pretendeer ook absoluut niet te weten hoe het verder zou moeten. Maar ik denk wel dat het tijd wordt om door te denken over het wereldvoedselprobleem (ik weet dat jij dat doet), ook en vooral omdat de omgevingsfactoren wat gunstiger worden. Als het Westen het bij een protectionistisch systeem wil houden is dat ook een keuze waar de toekomst mee in moet worden gegaan. Is volgens mij beter, en in ieder geval dapperder, dan de discussie uit de weg te gaan.
Wie profiteren van de stijgende graanprijzen ? De boeren of de tussenhandel ? De grootgrondbezitters ('ondernemers' in je woorden) of de landarbeiders ?
Waar komen die stijgende prijzen door ?
Door klimatologische en ecologische rampen misschien, waardoor oogsten mislukken en kleine boeren verder in de problemen raken ?
Door GM productie, waardoor de producenten sterk afhankelijk zijn geworden van de dure producten die aangeleverd worden door Monsanto en consorten, die ieder jaar meer controle over de markt krijgen, en dus meer de prijs kunnen bepalen, en die ieder jaar hun aandeelhouders 15% meer winst willen bieden ?
Door opkopers, die de prijs juist verlagen, zonder dat iemand ingrijpt, en de boeren in een keurslijf houden ?
Je geloof is een droom, Liesbeth.
Liesbeth, of "het wereldvoedsel vraagstuk met een sudden death tot een einde was gekomen", dat klinkt luguber - een eindoplossing van het voedselprobleem.
Je zegt: "(te) goedkoop voedsel voor mensen die het kunnen betalen (ontwikkelde regio’s) en duur voedsel in regio’s waar men het niet kan betalen."
Ik zou zeggen over de arme regio's: ook daar te goedkoop voedsel zodat arme boeren het niet kunnen produceren, maar toch nog te duur voor arme consumenten, omdat die te weinig inkomsten hebben.
En "In een periode waarin de vraag naar voedsel mondiaal stijgt en waarin de consument werkelijk onderdeel lijkt te gaan uitmaken van (regionale) voedselketens, zijn de omgevingsfactoren bijzonder gunstig voor ondernemers in de food & agri-sector."
Ik denk dat het bepaald anders zit. Dat wil zeggen: plantaardige productie zal inderdaad profiteren. Maar volgens mij zal het sterk nadelig zijn voor de veehouderij, met name voor de intensieve veehouderij die zelf geen grond heeft. Want daar gaat het om industrie. Industrie in die zin dat er geen productie plaats vindt maar alleen omzetting van grondstof in eindproduct.
Veehouderij is afhankelijk van plantenteelt (veevoer). Als die plantaardige productie duur wordt, zal het eindproduct ook duurder moeten worden. Dat zal ook wel gebeuren, maar of dat genoeg gebeurt om nog rendement over te houden is de vraag.
Waar ik dacht dat de discussie over het wereldvoedsel vraagstuk met een sudden death tot een einde was gekomen, zie ik dat er toch nog tekenen van leven zijn. Met het risico dat ik weer kortsluiting veroorzaak, toch nog het volgende:
Het handels- en landbouwsubsdiiebeleid van ontwikkelde regio's (VS/EU) heeft in het verleden belangrijke, positieve resultaten bereikt. Zo zijn er grote bijdragen geleverd op gebieden als bodemmanagement, productiviteit, milieubelasting, voedselveiligheid en natuurontwikkeling, waarbij ontwikkelde regio's ook vorm hebben kunnen geven aan een voor hen wenselijk sociaal beleid (grootschalig/geintegreerd in VS, ondernemende, familiale landbouw in EU).
Waar staan we nu: (te) goedkoop voedsel voor mensen die het kunnen betalen (ontwikkelde regio's) en duur voedsel in regio's waar men het niet kan betalen. Als er te weinig verandert aan onze protectionistische systemen, zullen de verschillen en problemen (ernstig) toenemen, zowel in ontwikkelde- als in ontwikkelingslanden.
In arme landen substantieel iets opbouwen is misschien een brug te ver, maar we zouden er toch naar kunnen streven om de verstorende invloed die onze systemen hebben op de armen, te verminderen? Zou dat niet ook een onderdeel van duurzaamheid moeten zijn (J.P. van Doorn: "je ding doen zonder de ander tot last te zijn")?
In een periode waarin de vraag naar voedsel mondiaal stijgt en waarin de consument werkelijk onderdeel lijkt te gaan uitmaken van (regionale) voedselketens, zijn de omgevingsfactoren bijzonder gunstig voor ondernemers in de food &agri;sector. En op dat punt heeft NL altijd voorop gelopen. Er zijn aanknopingspunten om langzaam maar zeker minder afhankelijk van inkomenssubsidie te worden. Ik geloof erin.