image

Dit stukje knipte ik uit het Volkskrantmagazine van afgelopen zaterdag. In "Eigenlijk best lekker" bezingt Marjan Ippel de zegeningen van de schooltuin. Contact met en natuurlijk groeiend begrip voor de manier waarop ons eten tot stand komt.

Het meest intrigerend vond ik die uitgeknipte slotzinnen. Ze zijn om eens diep over na te denken. Alweer lang geleden begonnen we het eten van dieren zielig te vinden.
Kinderen - zij hebben de toekomst - vinden inmiddels het eten van hun eigen plantenvriendjes zielig. Na de zoöfagie, komt de vegafagie in gevaar en wordt dus alles oneetbaar voor onze tere ziel

We gaan een toekomst tegemoet waarin we alleen nog onherkenbaar eten willen eten. Zo stijgt, ondanks verzet tegen vleesdierhouderij, de vraag naar vlees. 't Is maar dat je het weet.

Laten we er geen moment meer over aarzelen en het duidelijk maken: degeen die leven buiten zijn zicht en weten wenst te laten doden om er toch van te kunnen leven is respectloos. In het Engels is er zo'n mooi woord voor: pathetic. Wij vertalen het gek genoeg vaak met 'zielig'. Etymologisch gezien betekent het nl. ziek. We staan aan het begin van een zieke eetsamenleving. Ik begon die ziekte begin dit jaar te omschrijven als 'urban' (de korte zegswijze voor 'the urban attitude to food'). Blijf goed om je heen kijken, misschien zie je er meer symptomen van.

"Technically speaking, we all feed on death", liet de scriptwriter Startrek's Mr. Spock zeggen.
Zou hij geweten hebben wat een diepe waarheid dat eigenlijk is?
Dit artikel afdrukken