Aardbeien laten ons dromen. In films horen ze bij de champagne van 2 geliefden. Ze zijn afgebeeld in scenes die ons laten dromen van genot. In Nederland klagen telers over de gebrekkige kwaliteit die supers soms bieden. Ook zij dromen. Van genot dat gewoon op het schap moet kunnen liggen.
NieuwVers gaat op zoek naar de beste aardbei. Dat is de best geteelde, met zo min mogelijk vervelende consequenties voor het milieu, die tevens de allerlekkerste is volgens onze smaakjury bestaande uit bekende lekkerbekken.
In gesprek met de vakjury
NieuwVers is op zoek naar telers die duidelijk boven het gemiddelde uitsteken, en via verduurzamende innovaties op bedrijfsniveau of in de keten hun lekkere aardbeien bij de consument weten te krijgen. Samen met een vakjury bepalen we hier samen welke teeltwijzen we voorop vinden lopen. Met welke dilemma’s heeft de aardbeiensector te maken, hoe wordt daar op ingespeeld en welke telers lopen daarin voorop? Die vragen behandelen we in deze draad samen met onze vakjury die bestaat uit Michiel van Geelen (Greenpeace), Jaap van Wenum (LTO), Eric Hees (CLM) en Mr. Aardbei Jan Robben (AardbeienAcademie). Zij kiezen de koplopers die tijdens de finale op 16 juli hun beste aardbei mogen laten proeven. Die dag kiezen publiek en een smaakjury o.l.v Felix Wilbrink (Telegraaf) de lekkerste uit de finalisten.
Kwetsbaar
Als er een versproduct is dat kwetsbaar en waardevol is, is het wel smaakvol zachtfruit. In kilo’s bestaat zo’n 7% van de Nederlandse fruitexport uit zachtfruit, maar in waarde gaat het om een derde van het totaal (naast een derde appels en een derde peren). Het gros van dat zachtfruit bestaat uit aardbeien. We telen daar inmiddels aardig wat van in Nederland. Ongeveer 550 bedrijven produceren zo’n 50 miljoen kilo. Daarvan blijft ruim de helft in Nederland voor de versmarkt of verwerking, aangevuld met aardbeien uit landen als Spanje, België en Polen.
Grillig
Commerciële teelt van smaakvolle aardbeien die voldoen aan de markteisen, is nog een hele klus. Als consument snappen we maar weinig van de teelt en leggen we ons niet graag neer bij de beperkingen van ons (grillige) klimaat op de beschikbaarheid van de smaakbommetjes. Wij eten het liefst jaarrond gave, rode aardbeien op beschuit, taart, of als toetje, hoewel de totale consumptie van nog geen 2,5 kilo per gezin per jaar overigens vrij bescheiden is. Maar de productiepiek van met name smaakvolle aardbeien, ligt in de zomer. En zelfs dan is het aanbod grillig. Bij mooi weer is er een overaanbod. Bij slecht weer hangt het fruit te rotten aan de planten. Probeer daar maar eens een goede prijs voor te krijgen.
Nederland niet ideaal
De bij de consument gewekte verwachtingen zet telers onder druk om vroeger te starten, langer door te gaan, en op verzoek van de afnemers rassen te telen waarvan de vruchten tegen een stootje kunnen en zeker een paar dagen in het winkelschap kunnen liggen. De Elsanta is zo’n robuuste aardbei, grootschalig omarmd door het gros van de telers. De concessie op smaak neemt de consument voor lief, zo lijkt het. Ons zeeklimaat is intussen echter niet ideaal voor de aardbeienteelt. Schimmels krijgen makkelijk vat op de plant of haar vruchten, zeker een gevoelig ras als de Elsanta. Met het intrekken van toestemming voor gebruik van een aantal gewasbeschermingsmiddelen, ligt er een uitdaging om nieuwe, weerbaarder rassen te zoeken. Ook de bedekte teelt, die sinds 2008 het areaal vollegrondsteelt overschrijdt, zoekt naar alternatieve rassen, die in een gecontroleerde omgeving gedijen.
Innovaties
Hoewel innoveren in een sector vol bulk moeilijk is, zien telers in hun stijgende kosten of knellende toekomstperspectief een uitdaging nieuwe wegen te bewandelen. Hernieuwbare energie vindt zijn weg ook naar de aardbeienkassen. Er wordt door telers geëxperimenteerd met UV belichting om schimmelvorming tegen te gaan. Er wordt er geïnvesteerd in bodemleven en weerbare planten, waarop ziekten en plagen geen vat krijgen. Waarschuwingssystemen en nieuwe spuittechnieken zijn ontwikkeld om gebruik van gewasbeschermingsmiddelen zoveel mogelijk te beperken. Daarnaast wordt door diverse telers gezocht naar vormen van ketenverkorting om te zorgen dat het kwetsbare fruit zo snel mogelijk zijn weg naar de consument vindt. De introductie van smaakvolle rassen als de Lambada, of vermarkting van specifieke merken of telers (denk aan Gijs streekproducten en Willem&Drees), biedt telers mogelijkheden om ons genot te vergroten en er zelf net wat meer aan over te houden.
Hier is de vloer nu aan u: wat zijn de aspecten waar de Beste Aardbei van Nederland op beoordeeld moeten worden? Met name ook telers zelf zijn van harte uitgenodigd mee te praten en hun werkwijze toe te lichten. Intussen kunnen zij zich tot maandag 1 juli via de site van NieuwVers inschrijven voor de verkiezing.
Voor meer informatie over (deelname aan) de verkiezing of bijwonen van de finale op 16 juli bij de AardbeienAcademie, neem contact op met Dorine Ruter, via 0657 938693 of dorine.ruter@urgenda.nl.
Fotocredits: Strawberry, avidaebella
Dit artikel afdrukken
In gesprek met de vakjury
NieuwVers is op zoek naar telers die duidelijk boven het gemiddelde uitsteken, en via verduurzamende innovaties op bedrijfsniveau of in de keten hun lekkere aardbeien bij de consument weten te krijgen. Samen met een vakjury bepalen we hier samen welke teeltwijzen we voorop vinden lopen. Met welke dilemma’s heeft de aardbeiensector te maken, hoe wordt daar op ingespeeld en welke telers lopen daarin voorop? Die vragen behandelen we in deze draad samen met onze vakjury die bestaat uit Michiel van Geelen (Greenpeace), Jaap van Wenum (LTO), Eric Hees (CLM) en Mr. Aardbei Jan Robben (AardbeienAcademie). Zij kiezen de koplopers die tijdens de finale op 16 juli hun beste aardbei mogen laten proeven. Die dag kiezen publiek en een smaakjury o.l.v Felix Wilbrink (Telegraaf) de lekkerste uit de finalisten.
Kwetsbaar
Als er een versproduct is dat kwetsbaar en waardevol is, is het wel smaakvol zachtfruit. In kilo’s bestaat zo’n 7% van de Nederlandse fruitexport uit zachtfruit, maar in waarde gaat het om een derde van het totaal (naast een derde appels en een derde peren). Het gros van dat zachtfruit bestaat uit aardbeien. We telen daar inmiddels aardig wat van in Nederland. Ongeveer 550 bedrijven produceren zo’n 50 miljoen kilo. Daarvan blijft ruim de helft in Nederland voor de versmarkt of verwerking, aangevuld met aardbeien uit landen als Spanje, België en Polen.
Grillig
Commerciële teelt van smaakvolle aardbeien die voldoen aan de markteisen, is nog een hele klus. Als consument snappen we maar weinig van de teelt en leggen we ons niet graag neer bij de beperkingen van ons (grillige) klimaat op de beschikbaarheid van de smaakbommetjes. Wij eten het liefst jaarrond gave, rode aardbeien op beschuit, taart, of als toetje, hoewel de totale consumptie van nog geen 2,5 kilo per gezin per jaar overigens vrij bescheiden is. Maar de productiepiek van met name smaakvolle aardbeien, ligt in de zomer. En zelfs dan is het aanbod grillig. Bij mooi weer is er een overaanbod. Bij slecht weer hangt het fruit te rotten aan de planten. Probeer daar maar eens een goede prijs voor te krijgen.
Nederland niet ideaal
De bij de consument gewekte verwachtingen zet telers onder druk om vroeger te starten, langer door te gaan, en op verzoek van de afnemers rassen te telen waarvan de vruchten tegen een stootje kunnen en zeker een paar dagen in het winkelschap kunnen liggen. De Elsanta is zo’n robuuste aardbei, grootschalig omarmd door het gros van de telers. De concessie op smaak neemt de consument voor lief, zo lijkt het. Ons zeeklimaat is intussen echter niet ideaal voor de aardbeienteelt. Schimmels krijgen makkelijk vat op de plant of haar vruchten, zeker een gevoelig ras als de Elsanta. Met het intrekken van toestemming voor gebruik van een aantal gewasbeschermingsmiddelen, ligt er een uitdaging om nieuwe, weerbaarder rassen te zoeken. Ook de bedekte teelt, die sinds 2008 het areaal vollegrondsteelt overschrijdt, zoekt naar alternatieve rassen, die in een gecontroleerde omgeving gedijen.
Innovaties
Hoewel innoveren in een sector vol bulk moeilijk is, zien telers in hun stijgende kosten of knellende toekomstperspectief een uitdaging nieuwe wegen te bewandelen. Hernieuwbare energie vindt zijn weg ook naar de aardbeienkassen. Er wordt door telers geëxperimenteerd met UV belichting om schimmelvorming tegen te gaan. Er wordt er geïnvesteerd in bodemleven en weerbare planten, waarop ziekten en plagen geen vat krijgen. Waarschuwingssystemen en nieuwe spuittechnieken zijn ontwikkeld om gebruik van gewasbeschermingsmiddelen zoveel mogelijk te beperken. Daarnaast wordt door diverse telers gezocht naar vormen van ketenverkorting om te zorgen dat het kwetsbare fruit zo snel mogelijk zijn weg naar de consument vindt. De introductie van smaakvolle rassen als de Lambada, of vermarkting van specifieke merken of telers (denk aan Gijs streekproducten en Willem&Drees), biedt telers mogelijkheden om ons genot te vergroten en er zelf net wat meer aan over te houden.
Hier is de vloer nu aan u: wat zijn de aspecten waar de Beste Aardbei van Nederland op beoordeeld moeten worden? Met name ook telers zelf zijn van harte uitgenodigd mee te praten en hun werkwijze toe te lichten. Intussen kunnen zij zich tot maandag 1 juli via de site van NieuwVers inschrijven voor de verkiezing.
Voor meer informatie over (deelname aan) de verkiezing of bijwonen van de finale op 16 juli bij de AardbeienAcademie, neem contact op met Dorine Ruter, via 0657 938693 of dorine.ruter@urgenda.nl.
Fotocredits: Strawberry, avidaebella
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Het is hier aan het aardbeiverkiezingenfront nog erg rustig. Wie gooit er eens een knuppel in het hoenderhok? Zijn de aardbeientelers ondergedoken of zijn ze zo eensgezind dat ze geen competitie willen? Ik ken er wel een aantal die bijzondere prestaties leveren. Hopelijk gaan zij zich aanmelden of hebben ze dat al gedaan.
Die 2,5 kilo per gezin per jaar kan heel wat omhoog gekrikt worden. In de ons omringende landen ligt de consumptie ongeveer op 3,5 kilo. Wat zou er op welke plaats(en) in de keten moeten gebeuren om die extra kilo per gezin voor elkaar te krijgen?
In Nederland zijn pakweg 5 miljoen gezinnen x 1 kilo extra aardbeien = de productie van meer dan 30 hectare aardbeien onder glas of 180 hectare vollegrondsteelt.
Jan, ik wil aarbeien die ik zonder wassen kan eten. Bestaat dat? Erger nog: ik doe het gewoon. Wat krijg ik dan aan gewasbeschermingsmiddelen binnen?
Jan, die aardbeientelers hebben volgens mij foodlog nog niet ontdekt.
Ik ga er alvast een waarschuwen. Hans de Jongh, die teelt mijn favoriete aardbei, de framboosaardbei (de honingtomaat onder de aardbeien) en hij is de veredelaar van nog meer lekkers zoals de pineberry (een witte met ananasachtig aroma) en nu ook eentje met kauwgomballenaroma, echt kicken.
Wat betreft de wat minder exotische aardbeien ga ik steevast op zoek naar Lambada's of de zomerrassen van Driscoll's.
Dick, ik zeg tegen mensen altijd dat je Nederlandse aardbeien niet hoeft te wassen. Wassen gaat ten koste van de smaak. Als telers zich aan de regels houden zijn de residuen van gewasbeschermingsmiddelen geen probleem. Al jarenlang komen Nederlandse aardbeien als schoonste uit de bus bij metingen. Na de actie 'gifkoninkje' in de jaren '90 zijn telers en afzetorganisaties heel bewust geworden van de intrinsieke waarde van een aardbei en weten heel goed dat ze het zich niet kunnen permitteren om slordig te zijn.
Overigens, stel dat er residu op een aardbei zit, dan was je dat er toch niet af denk ik. Hooguit spoel je wat zandstof van de aardbei af.
Jan, welk gevaar loop ik als ik een Franse of een Spaanse aardbei ongewassen in mijn mond stop? Dat doe ik nl. ook nogal eens (in Frankrijk natuurlijk).