Een goede column van Johannes van Dam weerhoudt je levenslang van het kopen van slechte of verkeerde spullen of het eten bij gemakzuchtige restaurants. In Elsevier is hij onnavolgbaar in zijn smakelijke betweterigheid en in zijn eetrecensies in het Parool niet minder: "De smen is hier gelukkig huisgemaakt"; en bijna als Sjef van Oekel: "Groenteman, wat u daar op dat bordje bosbessen noemt, zijn blauwe bessen, maar doet u mij een ons". Hij herkent halffabrikaten op een kilometer afstand. Goed, hij draaft zeker af en toe wat onaardig door. Zijn afzeikactie van o.a. Wina Born tgv de Wina Born Prijs was niet netjes en niet op een WF Hermans-manier. En hij maakt soep voor de Chavistische Partij Nederland. Vegetarisch en halal, maar niet koosjer (wmb). Maar dat zijn details, vliegen die je niet moet afvangen. JvD zou toch de Wina Born Prijs moeten ontvangen.
Maar om toch een bromvlieg af te vangen: zijn stuk over thee in de Dikke van Dam was niet een stuk van een theeliefhebber. Het eerste deel van het artikel wordt in beslag genomen door licht slaapverwekkende mijmeringen over de slaapverdrijvende werking van thee. Hij noemt daarna gunpowder de beste groene Chinese thee die er is en vertelt dat hij altijd thee zet door een hoeveelheid dubbelsterke thee te verdunnen en in een grote thermoskan te gieten. Kortom, hij is hier niet in topvorm en het verhaal is verder vooral een herhaling van weetjes uit zijn omvangrijke boekenkast, een manier van werken die hij de rest van culischrijvend Nederland fel polemisch heeft verweten en daarbij dat de rest een kleinere heeft dan hij. Een kleinere boekenkast. Maar in de jongste Elsevier Aan Tafel heeft Van Dam een draai gemaakt. Hij heeft voor zijn stuk "Thee is hot" de jonge Amsterdamse thee-ondernemer Amanda Yiu ontmoet die hem de fijnste theesoorten leerde waarderen en die hem op de Chinese manier thee leerde zetten, met veel thee en het direct leegschenken van een met water op de op de theesoort afgestemde temperatuur opgegoten klein theepotje. Thee zetten doet hij nu ook met het zeer mineraalarme Spa Blauw, de aanbeveling die zowel theegoeroe Karel Thieme als chemiegoeroe Hervé This doen. Hij noemt thee minstens (!) zo bevredigend en spannend als wijn. Maar het mooiste nieuws is dat Van Dam naast zijn Laguiole-mes nu ook altijd een zakje kwaliteitsthee mee heeft in zijn kolbert.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
@Chalias,
Nog een argument tegen de Van Dam-methode (niet tegen de persoon): het verhaal dat een zaak wel kan sluiten als VD een 5 geeft, is een eigen leven gaan leiden. Daardoor gaan mensen er helemaal niet heen en wordt het een self-fulfilling prophecy. Ook als is de proever nog zo deskundig en is het eten van 5jes nog zo slecht, je moet je afvragen of je zoveel macht wilt uitoefenen als blad. En de recensie schiet zijn doel voorbij, doordat andere slechte restaurants (snackbarketens) niet of weinig besproken worden. Voor de autobandenfabrikant geldt in mindere mate hetzelfde.
Vandaag overigens bij Adformatie het nieuws dat HP een tweewekelijkse editie overweegt, uit gebrek aan adverteerders. Dat geeft te denken. Misschien te kritisch?
Ah! Ik zie het. Ben benieuwd!
@Dick,
Wouter zei (1u16):
Er zijn ook kritische eetblogs. Dat was een vergelijkbare hint.
@Chalias,
Wijze woorden. We zijn allemaal op onze eigen direct of indirecte manier vriend van het grootkapitaal. Ken je "How to read Donald Duck?"
Mooie boel daar, Wouter en Lizet! Het kan nl. hier.
Hoezo niet aan gedacht?
We maken allemaal deel uit van de werkelijkheid die bestaat uit producenten, consumenten en communicatie. Het zou wel erg vreemd zijn als we elkaar kennelijk om één of andere super ethische reden zouden moeten negeren. Er zijn restaurants, dus JvD maakt er zijn vak van om die te beoordelen. Veel restaurants hebben daar enorm voordeel van zonder reclame te hoeven maken. sommige restaurants worden ontmaskerd en kunnen hun deuren wel sluiten. Daar heeft de consument ook voordeel van. Het Parool wordt mede hierdoor goed verkocht. Is JvD nu verdacht als knecht van het kapitaal? Kritisch schrijven betaald zichzelf uit. Het Parool ziet dat heel goed. Toen ik een tijdje terug met hun wijnresencent de vloer aanveegde werd mijn ingezonden brief voorzien van een heel geestige kop en foto.Zo hoort het ook.