7 min
Nu de commissie Van Doorn en Hans Alders en zijn maatschappelijk discussie over megastallen hun werk hebben gedaan, konden zij gisteren in het Eindhovens Dagblad een analyse lezen van het werkelijke probleem. Duurzame stallen en diervriendelijkheid zijn niet de kern van het probleem. De boeren hebben een probleem met de buren omdat die niet op een agri-industrieterrein willen wonen. De vraag die tussen de regels van het Eindhovens Dagblad opkomt is dan ook: hebben de commissies en media het juiste onderwerp wel te pakken? Stelling: het gaat om mensen, niet om dieren of duurzaamheid. Over dat laatste is iedereen het allang eens.
Niemand wil wonen op een industrieterrein. Dat moeten boeren begrijpen. Burgers moeten en mogen dat gewoon zeggen zonder de milieu- en dierwelzijnssaus waarmee zij hun ongenoegen overgieten.
Het Eindhovens Dagblad schrijft:
XXL-weken bij Lidl, hamsterweken bij AH. Vlees te koop voor dumpprijzen. Boeren zien zich door de lage opbrengst genoodzaakt steeds meer te produceren. Tegelijkertijd klinkt de roep om meer welzijn voor het dier en groeit de weerstand tegen nóg meer stallen. De problematiek van de intensieve veehouderij in een notedop.
Er waren furieuze reacties. Zoals die van een varkensboer die dreigde zijn geweer te pakken als Sjoerd van de Wouw, de man achter Wakker Dier, ooit voet op zijn erf zou zetten. Aanleiding was een spraakmakend dubbelinterview met Van de Wouw en Hans Huijbers, baas van de Zuidelijke Tuin- en Landbouw Organisatie (ZLTO). De laatste had zich de woede van zijn achterban op de hals gehaald door Wakker Dier te omschrijven als een goede en betrouwbare partner in de strijd tegen de kiloknaller en de lage vleesprijzen.
"Nee, ik was niet verbaasd over wát hij zei. Wel dat hij het hardop durfde te zeggen", zegt Van de Wouw terugblikkend. Hoewel ze elk hun eigen rol hebben - de één stelt het dierenwelzijn voor alles; de ander redeneert vooral vanuit het economische belang van de boeren - bleken Van de Wouw en Huijbers het opvallend met elkaar eens over de rol van de consument: die moet ophouden vlees te kopen tegen dumpprijzen.
"Boeren willen best meer ruimte geven aan hun dieren", zegt Van de Wouw. "Die plofkip van twee kilo kost in de supermarkt maar een paar euro. Daar moeten veevoer, stalruimte, verlichting, inentingen en ga maar door van worden betaald. En dan moeten boer en supermarkt er nog wat aan verdienen ook. Dat kan gewoon niet."
Ook Huijbers, zelf melkveehouder in Wintelre, kan niet genoeg benadrukken dat boeren graag hun productiewijze willen veranderen, maar dat daar ook iets tegenover moet staan. Het is een eensgezindheid die enkele jaren geleden ondenkbaar was en misschien wel tekenend is voor de veranderingen in de intensieve veehouderij. In plaats van groter en meer, moet het in de toekomst groener en beter. Het maatschappelijk draagvlak voor de bio-industrie brokkelt af. Vooral de varkens- en kippenhouderij kampen met een serieus imagoprobleem. En ook economisch gaat het slecht. De veehouders zuchten onder de hoge voerprijzen en de lage opbrengst en zijn in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Ze moeten steeds meer produceren om het hoofd boven water te kunnen houden, maar de samenleving wil die veefabrieken niet meer. Gemiddeld stoppen drie bedrijven per dag, die de vernieuwingsslag niet kunnen of willen maken.
Hollandse Prijsweken bij de Plus, hamsterweken bij de AH, XXL-weken bij Lidl. Eén bak slavinken plus één bak gratis, kipfilet in de bonusaanbieding. Mede als gevolg van het gestunt met vlees daalde de prijs van een kilo varkenskarbonade tussen 1995 en 2008 van gemiddeld 6,35 euro naar 5,35 euro. Terwijl de prijs, rekening houdend met de inflatie, had moeten stijgen naar 8,25 euro, berekende Wakker Dier. De weerstand tegen de supermarktverkoop van vlees tegen dumpprijzen is groot. Boeren, slagers, slachterijen, politiek en dierenrechtenorganisaties zijn eensgezind in hun afkeer van deze volgens vleesverwerker VION ’immorele’ manier om de consument te lokken. Vlees is goedkoper dan kattenvoer, luidde de schokkende boodschap van een radiospotje van Wakker Dier. Als gevolg van de succesvolle reclamecampagne is het aantal kiloknallers in de winkelschappen flink gedaald, maar ze zijn er nog steeds.
De intensieve veehouderij zit in een onmogelijke spagaat. Enerzijds wil de consument zo goedkoop mogelijk vlees eten, maar tegelijkertijd wil niemand geconfronteerd worden met het bestaan van de bio-industrie. Plofkippen, varkensflats, veetransporten, lelijke stallen in het landschap; stank-overlast; de consument sluit er het liefst de ogen voor. De beelden van fokzeugen die een groot deel van hun leven tussen ijzeren stangen liggen en steeds meer biggen krijgen (van gemiddeld 14 eind jaren zestig naar gemiddeld 28 biggen per jaar) en kippen die amper een A4-tje de ruimte hebben, roepen weerstand op. Maar we kopen die kiloknaller toch. Prijsvoordeel eerst, de moraal komt later wel.
De vleesconsumptie is al jaren constant: 43 kilo per persoon, per jaar. In 2010 werd er zelfs weer iets meer varkens- en rundvlees gegeten en wat minder kip, mede omdat het varkenslapje alweer goedkoper werd. Heeft het er dan alleen mee te maken dat de Nederlander prijsbewust heet te zijn? Van de Wouw: "Nee, dat is het niet want we kopen wel een flesje water voor twee euro bij het tankstation of een luxe blikje tonijn in oriëntaalse saus. Probleem is dat we niet beter weten of een kilo kipfilet kost rond de vier euro. De supermarkten gebruiken vlees als zogenaamde ’traffic builder’, bedoeld om mensen naar hun winkels te lokken. Daar kopen we dan meteen ook het kattenvoer. Zo verdient de supermarkt er per saldo toch op. Maar om de kosten zo laag te houden, wordt die kip in een potdichte stal gepropt. Geen vrije uitloop, dat bespaart alweer 2,6 cent per kipfilet. Biologische kip duur? "Helemaal niet", zegt Van de Wouw. Gewoon vlees is absurd goedkoop. Het begin deze maand gesloten Verbond van Den Bosch moet dat veranderen. Supermarkten en boeren hebben onder leiding van de commissie Van Doorn afgesproken dat uiterlijk in 2020 alleen nog duurzaam vlees in de supermarkt ligt. Het preventief gebruik van antibiotica in de intensieve veehouderij - de bron van resistente bacteriën als MRSA (varkens) en ESBL (kip) - moet al volgend jaar gedaan zijn. Op die manier moet de vicieuze cirkel doorbroken worden.
Van de Wouw heeft zijn twijfels over het Verbond, noemt het veel te vaag en zet er daarom geen handtekening onder. De weg is lang. Boeren en boerenorganisaties wijzen er op dat met die verduurzaming in veel gevallen ook schaalvergroting gemoeid is. En dat is een groot pijnpunt.
Chris van der Heijden is agrarisch bedrijfadviseur bij Van Dun Advies BV en woont aan de rand van de Huijgevoort, de buurtschap in Oirschot waar een deel van de boeren en burgers elkaar niet eens meer groeten. Hij is er geboren en getogen. "Ik hoor het geklaag over stank. Maar als ik het zelf vergelijk met vijftien jaar geleden, dan vind ik het een verademing", zegt hij. Met dank aan de nieuwste generatie luchtwassers. Veel dorpsbewoners denken daar heel anders over. "De boer kan zelf vinden dat hij heel vernieuwend bezig is; dieren fokt volgens het Beter Leven-keurmerk van de Dierenbescherming en amper gebruik maakt van antibiotica, het enige dat vaak telt, is dat een buurt die nieuwe stal niet in de achtertuin wil." Verduurzaming is volgens Van der Heijden niet mogelijk zonder - opnieuw - te groeien. "En dan heb ik het niet eens over varkensflats of megastallen, maar over normale gezinsbedrijven." Iets dat zonder een goede adviseur als gevolg van de ingewikkelde regelgeving en beroeps- en bezwaarprocedures niet of nauwelijks meer mogelijk is, zegt hij.
Als eten emotie is, dan is vlees eten - dieren eten - dat zeker. De discussie over de toekomst van de bio-industrie is vergeven van emotie. "Dat maakt het ook zo moeilijk", zegt Bert Rijnen, één van de grootste varkensboeren van Oirschot. Zijn bedrijf heeft vestigingen in Zeeland en in Spanje. Rijnen heeft plannen voor een nieuwe megastal in Diessen. Dat stuit op verzet. Zeker in Noord-Brabant, de meest veedichte provincie van Nederland en volgens sommigen zelfs de meest veedichte plek in de wereld, groeit de overtuiging dat de intensieve veehouderij haar grenzen heeft bereikt. Dat vertaalde zich vorig jaar in het Burgerinitiatief Megastallen Nee, die ruim 33.000 handtekeningen verzamelde en daarmee een halt wist toe te roepen aan de bouw van nieuwe vee-fabrieken en ongebreidelde bedrijfsuitbreidingen.
Bert Rijnen is trots op zijn beroep. Nee, niet elke varkensboer durft dat nog hardop te zeggen, beseft hij. "Er worden zoveel onwaarheden de wereld in geslingerd", zegt Rijnen. Hij refereert aan de beelden die de actiegroep Ongehoord een maand geleden in de media bracht. Ze waren ’s nachts stiekem gemaakt, in een aantal grote varkenshouderijen. "Er waren zieke en dode dieren te zien. De beelden waren aan elkaar geplakt om de sector zo veel mogelijk schade te berokkenen. Maar doodgeboortes komen nou eenmaal voor. Een goede varkensboer zorgt goed voor zijn dieren. VION wil geen varkens met ontstoken poten of andere ziektes."
Ook in de discussie over de megastallen, worden de varkensboeren volgens hem in een hoek gedrukt. "Omwonenden zeggen: ik ben bang, ongerust. Ik ga dood door die stallen van jou. Er wordt van alles geroepen zonder dat het wordt onderbouwd. Dan kan ik zeggen: nee, dat is niet waar, maar dan wordt het al snel een welles-nietes-spelletje. Tot een echte dialoog komt het niet. En de boeren? Die trekken zich terug op hun erf, worden kopschuw."
De huidige problemen zijn volgens varkensboer Bert Rijnen voor een groot deel terug te voeren op de reconstructie, die werd ingezet na de uitbraak van de varkenspest in 1997. De gedachte was dat boeren moesten verhuizen naar gebieden ver van de bebouwde kom, de zogenaamde Landbouw Ontwikkelings Gebieden (LOG’s). "Dat was leuk bedacht aan de keukentafel. Maar het pakte anders uit. Er was onvoldoende rekening gehouden met de weerstand die de komst van intensieve veehouderijen opriepen in gebieden waar niemand daarop zat te wachten." Het NIMBY-syndroom stak de kop op: niet in mijn achtertuin. Megastallen, het is volgens de boeren synoniem voor megagoede stallen, met de nieuwste technieken en de nieuwste generatie luchtwassers. Rijnen: "Ik ben er honderd procent van overtuigd dat wat wij doen, goed is. De Nederlandse varkenshouderij is innovatief en toonaangevend in de wereld. In Brabant zit alles bij elkaar: sterke coöperaties, de financiers, de kennis. De tijd van de boer met het alpinopetje die dag en nacht aan het werk is, is voorbij. Kleine bedrijven kunnen het zout in de pap niet meer verdienen. Een bepaalde schaalgrootte is noodzaak, geen luxe of weelde. Je kunt beter één grote stal hebben, waar alles bij elkaar zit, waar je zo weinig mogelijk met dieren sleept en daardoor een minimale kans hebt op verspreiding van dierziektes, dan twintig kleine stallen her en daar verspreid in het landschap."
Rijnen is het er volledig mee eens dat het groener en duurzamer moet. "Maar de sleutel ligt bij de consument. Als die wil dat een varken een vierkante meter ruimte heeft, hangt daar een prijs aan." Nu is de gangbare ruimte 0,7 vierkante meter. Een ’biologisch varken’ heeft 1,3 meter. Verantwoord, diervriendelijk en duurzaam geproduceerd vlees kost dus wat. "Anders kunnen we net zo goed oogkleppen opzetten en goedkoop varkensvlees uit Brazilië halen."
Who is who in deze tekst:
Bert Rijnen Leeftijd: 50 Opleiding: MAS in Boxtel. Beroep: Agrarisch ondernemer. Bekend van: Varkensbedrijven in Nederland en Spanje, eigenaar Eco Energy Oirschot BV, lid raad van commissaris Topigs.
Sjoerd van de Wouw Leeftijd: 41 Opleiding: Biologie en dierengedragswetenschap. Beroep: Dierenrechtenactivist bij Wakker Dier. Bekend van: Campagne tegen de kiloknallers in supermarkten.
Hans Huijbers, boerenbestuurder, voorzitter ZLTO (die eigenaar is van VION), melkveehouder
Bron: Eindhovens Dagblad (printeditie), 21 september 2011
Dit artikel afdrukken
XXL-weken bij Lidl, hamsterweken bij AH. Vlees te koop voor dumpprijzen. Boeren zien zich door de lage opbrengst genoodzaakt steeds meer te produceren. Tegelijkertijd klinkt de roep om meer welzijn voor het dier en groeit de weerstand tegen nóg meer stallen. De problematiek van de intensieve veehouderij in een notedop.
Er waren furieuze reacties. Zoals die van een varkensboer die dreigde zijn geweer te pakken als Sjoerd van de Wouw, de man achter Wakker Dier, ooit voet op zijn erf zou zetten. Aanleiding was een spraakmakend dubbelinterview met Van de Wouw en Hans Huijbers, baas van de Zuidelijke Tuin- en Landbouw Organisatie (ZLTO). De laatste had zich de woede van zijn achterban op de hals gehaald door Wakker Dier te omschrijven als een goede en betrouwbare partner in de strijd tegen de kiloknaller en de lage vleesprijzen.
"Nee, ik was niet verbaasd over wát hij zei. Wel dat hij het hardop durfde te zeggen", zegt Van de Wouw terugblikkend. Hoewel ze elk hun eigen rol hebben - de één stelt het dierenwelzijn voor alles; de ander redeneert vooral vanuit het economische belang van de boeren - bleken Van de Wouw en Huijbers het opvallend met elkaar eens over de rol van de consument: die moet ophouden vlees te kopen tegen dumpprijzen.
"Boeren willen best meer ruimte geven aan hun dieren", zegt Van de Wouw. "Die plofkip van twee kilo kost in de supermarkt maar een paar euro. Daar moeten veevoer, stalruimte, verlichting, inentingen en ga maar door van worden betaald. En dan moeten boer en supermarkt er nog wat aan verdienen ook. Dat kan gewoon niet."
Ook Huijbers, zelf melkveehouder in Wintelre, kan niet genoeg benadrukken dat boeren graag hun productiewijze willen veranderen, maar dat daar ook iets tegenover moet staan. Het is een eensgezindheid die enkele jaren geleden ondenkbaar was en misschien wel tekenend is voor de veranderingen in de intensieve veehouderij. In plaats van groter en meer, moet het in de toekomst groener en beter. Het maatschappelijk draagvlak voor de bio-industrie brokkelt af. Vooral de varkens- en kippenhouderij kampen met een serieus imagoprobleem. En ook economisch gaat het slecht. De veehouders zuchten onder de hoge voerprijzen en de lage opbrengst en zijn in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Ze moeten steeds meer produceren om het hoofd boven water te kunnen houden, maar de samenleving wil die veefabrieken niet meer. Gemiddeld stoppen drie bedrijven per dag, die de vernieuwingsslag niet kunnen of willen maken.
Hollandse Prijsweken bij de Plus, hamsterweken bij de AH, XXL-weken bij Lidl. Eén bak slavinken plus één bak gratis, kipfilet in de bonusaanbieding. Mede als gevolg van het gestunt met vlees daalde de prijs van een kilo varkenskarbonade tussen 1995 en 2008 van gemiddeld 6,35 euro naar 5,35 euro. Terwijl de prijs, rekening houdend met de inflatie, had moeten stijgen naar 8,25 euro, berekende Wakker Dier. De weerstand tegen de supermarktverkoop van vlees tegen dumpprijzen is groot. Boeren, slagers, slachterijen, politiek en dierenrechtenorganisaties zijn eensgezind in hun afkeer van deze volgens vleesverwerker VION ’immorele’ manier om de consument te lokken. Vlees is goedkoper dan kattenvoer, luidde de schokkende boodschap van een radiospotje van Wakker Dier. Als gevolg van de succesvolle reclamecampagne is het aantal kiloknallers in de winkelschappen flink gedaald, maar ze zijn er nog steeds.
De intensieve veehouderij zit in een onmogelijke spagaat. Enerzijds wil de consument zo goedkoop mogelijk vlees eten, maar tegelijkertijd wil niemand geconfronteerd worden met het bestaan van de bio-industrie. Plofkippen, varkensflats, veetransporten, lelijke stallen in het landschap; stank-overlast; de consument sluit er het liefst de ogen voor. De beelden van fokzeugen die een groot deel van hun leven tussen ijzeren stangen liggen en steeds meer biggen krijgen (van gemiddeld 14 eind jaren zestig naar gemiddeld 28 biggen per jaar) en kippen die amper een A4-tje de ruimte hebben, roepen weerstand op. Maar we kopen die kiloknaller toch. Prijsvoordeel eerst, de moraal komt later wel.
De vleesconsumptie is al jaren constant: 43 kilo per persoon, per jaar. In 2010 werd er zelfs weer iets meer varkens- en rundvlees gegeten en wat minder kip, mede omdat het varkenslapje alweer goedkoper werd. Heeft het er dan alleen mee te maken dat de Nederlander prijsbewust heet te zijn? Van de Wouw: "Nee, dat is het niet want we kopen wel een flesje water voor twee euro bij het tankstation of een luxe blikje tonijn in oriëntaalse saus. Probleem is dat we niet beter weten of een kilo kipfilet kost rond de vier euro. De supermarkten gebruiken vlees als zogenaamde ’traffic builder’, bedoeld om mensen naar hun winkels te lokken. Daar kopen we dan meteen ook het kattenvoer. Zo verdient de supermarkt er per saldo toch op. Maar om de kosten zo laag te houden, wordt die kip in een potdichte stal gepropt. Geen vrije uitloop, dat bespaart alweer 2,6 cent per kipfilet. Biologische kip duur? "Helemaal niet", zegt Van de Wouw. Gewoon vlees is absurd goedkoop. Het begin deze maand gesloten Verbond van Den Bosch moet dat veranderen. Supermarkten en boeren hebben onder leiding van de commissie Van Doorn afgesproken dat uiterlijk in 2020 alleen nog duurzaam vlees in de supermarkt ligt. Het preventief gebruik van antibiotica in de intensieve veehouderij - de bron van resistente bacteriën als MRSA (varkens) en ESBL (kip) - moet al volgend jaar gedaan zijn. Op die manier moet de vicieuze cirkel doorbroken worden.
Van de Wouw heeft zijn twijfels over het Verbond, noemt het veel te vaag en zet er daarom geen handtekening onder. De weg is lang. Boeren en boerenorganisaties wijzen er op dat met die verduurzaming in veel gevallen ook schaalvergroting gemoeid is. En dat is een groot pijnpunt.
Chris van der Heijden is agrarisch bedrijfadviseur bij Van Dun Advies BV en woont aan de rand van de Huijgevoort, de buurtschap in Oirschot waar een deel van de boeren en burgers elkaar niet eens meer groeten. Hij is er geboren en getogen. "Ik hoor het geklaag over stank. Maar als ik het zelf vergelijk met vijftien jaar geleden, dan vind ik het een verademing", zegt hij. Met dank aan de nieuwste generatie luchtwassers. Veel dorpsbewoners denken daar heel anders over. "De boer kan zelf vinden dat hij heel vernieuwend bezig is; dieren fokt volgens het Beter Leven-keurmerk van de Dierenbescherming en amper gebruik maakt van antibiotica, het enige dat vaak telt, is dat een buurt die nieuwe stal niet in de achtertuin wil." Verduurzaming is volgens Van der Heijden niet mogelijk zonder - opnieuw - te groeien. "En dan heb ik het niet eens over varkensflats of megastallen, maar over normale gezinsbedrijven." Iets dat zonder een goede adviseur als gevolg van de ingewikkelde regelgeving en beroeps- en bezwaarprocedures niet of nauwelijks meer mogelijk is, zegt hij.
Als eten emotie is, dan is vlees eten - dieren eten - dat zeker. De discussie over de toekomst van de bio-industrie is vergeven van emotie. "Dat maakt het ook zo moeilijk", zegt Bert Rijnen, één van de grootste varkensboeren van Oirschot. Zijn bedrijf heeft vestigingen in Zeeland en in Spanje. Rijnen heeft plannen voor een nieuwe megastal in Diessen. Dat stuit op verzet. Zeker in Noord-Brabant, de meest veedichte provincie van Nederland en volgens sommigen zelfs de meest veedichte plek in de wereld, groeit de overtuiging dat de intensieve veehouderij haar grenzen heeft bereikt. Dat vertaalde zich vorig jaar in het Burgerinitiatief Megastallen Nee, die ruim 33.000 handtekeningen verzamelde en daarmee een halt wist toe te roepen aan de bouw van nieuwe vee-fabrieken en ongebreidelde bedrijfsuitbreidingen.
Bert Rijnen is trots op zijn beroep. Nee, niet elke varkensboer durft dat nog hardop te zeggen, beseft hij. "Er worden zoveel onwaarheden de wereld in geslingerd", zegt Rijnen. Hij refereert aan de beelden die de actiegroep Ongehoord een maand geleden in de media bracht. Ze waren ’s nachts stiekem gemaakt, in een aantal grote varkenshouderijen. "Er waren zieke en dode dieren te zien. De beelden waren aan elkaar geplakt om de sector zo veel mogelijk schade te berokkenen. Maar doodgeboortes komen nou eenmaal voor. Een goede varkensboer zorgt goed voor zijn dieren. VION wil geen varkens met ontstoken poten of andere ziektes."
Ook in de discussie over de megastallen, worden de varkensboeren volgens hem in een hoek gedrukt. "Omwonenden zeggen: ik ben bang, ongerust. Ik ga dood door die stallen van jou. Er wordt van alles geroepen zonder dat het wordt onderbouwd. Dan kan ik zeggen: nee, dat is niet waar, maar dan wordt het al snel een welles-nietes-spelletje. Tot een echte dialoog komt het niet. En de boeren? Die trekken zich terug op hun erf, worden kopschuw."
De huidige problemen zijn volgens varkensboer Bert Rijnen voor een groot deel terug te voeren op de reconstructie, die werd ingezet na de uitbraak van de varkenspest in 1997. De gedachte was dat boeren moesten verhuizen naar gebieden ver van de bebouwde kom, de zogenaamde Landbouw Ontwikkelings Gebieden (LOG’s). "Dat was leuk bedacht aan de keukentafel. Maar het pakte anders uit. Er was onvoldoende rekening gehouden met de weerstand die de komst van intensieve veehouderijen opriepen in gebieden waar niemand daarop zat te wachten." Het NIMBY-syndroom stak de kop op: niet in mijn achtertuin. Megastallen, het is volgens de boeren synoniem voor megagoede stallen, met de nieuwste technieken en de nieuwste generatie luchtwassers. Rijnen: "Ik ben er honderd procent van overtuigd dat wat wij doen, goed is. De Nederlandse varkenshouderij is innovatief en toonaangevend in de wereld. In Brabant zit alles bij elkaar: sterke coöperaties, de financiers, de kennis. De tijd van de boer met het alpinopetje die dag en nacht aan het werk is, is voorbij. Kleine bedrijven kunnen het zout in de pap niet meer verdienen. Een bepaalde schaalgrootte is noodzaak, geen luxe of weelde. Je kunt beter één grote stal hebben, waar alles bij elkaar zit, waar je zo weinig mogelijk met dieren sleept en daardoor een minimale kans hebt op verspreiding van dierziektes, dan twintig kleine stallen her en daar verspreid in het landschap."
Rijnen is het er volledig mee eens dat het groener en duurzamer moet. "Maar de sleutel ligt bij de consument. Als die wil dat een varken een vierkante meter ruimte heeft, hangt daar een prijs aan." Nu is de gangbare ruimte 0,7 vierkante meter. Een ’biologisch varken’ heeft 1,3 meter. Verantwoord, diervriendelijk en duurzaam geproduceerd vlees kost dus wat. "Anders kunnen we net zo goed oogkleppen opzetten en goedkoop varkensvlees uit Brazilië halen."
Who is who in deze tekst:
Bert Rijnen Leeftijd: 50 Opleiding: MAS in Boxtel. Beroep: Agrarisch ondernemer. Bekend van: Varkensbedrijven in Nederland en Spanje, eigenaar Eco Energy Oirschot BV, lid raad van commissaris Topigs.
Sjoerd van de Wouw Leeftijd: 41 Opleiding: Biologie en dierengedragswetenschap. Beroep: Dierenrechtenactivist bij Wakker Dier. Bekend van: Campagne tegen de kiloknallers in supermarkten.
Hans Huijbers, boerenbestuurder, voorzitter ZLTO (die eigenaar is van VION), melkveehouder
Bron: Eindhovens Dagblad (printeditie), 21 september 2011
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Paul van Vion, gisteren waren bij Buitenhof Arnoud Boot en Herman Wijffels te gast die een vergelijkbaar initiatief, discussieforum van belanghebbenden, in de financiële sector gaan starten. Vergelijkbaar omdat ook daar de handelswijze van een marktpartij negatieve invloed heeft op de burgers. De twijfelende machteloze politiek werd daar buitenspel gezet en bij de marktpartij zelf wordt om maatregelen gevraagd.
In de financiële wereld moet dat een uitwerking hebben dat banken zich weer gaan gedragen als dienstverlener naar de burger. Die andere activiteiten horen in een ander bestaand gebouw, nl het casino.
De link naar boer en burger. Vastgelopen buurtrelaties, ja zelfs familie, kun je vlot trekken door burgers bij nieuw of verbouw van een bedrijf inspraak te geven en zo betrokken te maken bij je activiteiten. Maak ze deelgenoot.
Krijg je een productielicentie van die mensen door dieren te houden op een door hen gewenste, aanvaardbare manier en dat kan door huisvesting en of aantallen dieren zijn dan heb je de bonje opgelost en medestrijders voor een goed imago.
Verdomd, je hebt de krant niet meer nodig.
Ik was vorige week aanwezig bij de discussie-avond in Diessen.
Een paar waarnemingen:
- de zaal zat bomvol. De lokale discussie leeft aan alle kanten
- deels was het, wat Dick zou noemen, een 'debat tussen doven'. In sommige gemeenschappen zijn de verhoudingen klaarblijkelijk dusdanig verziekt dat het voeren van een dialoog niet meer mogelijk is.
Je mag je de vraag stellen of dat aan de betrokken mensen ligt. Ik heb de stellige indruk dat een falend Ruimtelijk Ordeningsbeleid burgers en boeren in een aantal gemeenten in een onmogelijke situatie ten opzichte van elkaar hebben gebracht.
De boeren hebben hun bedrijven ontwikkeld binnen de kaders van de regelgeving.
Boeren hebben kritiek op de regelgeving: hij is te complex is en vereist kostbare en jarenlang durende vergunningsprocedures.
Ook burgers voelen zich de dupe van deze regelgeving. En voelen zich niet gehoord - niet serieus genomen.
Gedeputeerde de Boer had een aantal knellende situaties bezocht en kon niet anders dan aangeven dat 'de regels correct zijn nageleefd'.
Maar daarmee is ter plaatse het probleem natuurlijk niet opgelost, zoals in de zaal duidelijk merkbaar werd.
Ik kan die oplossing ook niet uit mijn mouw schudden. Wel een paar ideeën ter dicussie. Deze zijn deels van algemene aard en deels specifiek.
1. Algemeen
- boeren met de buren is een van de opgaven voor iedere boer. Om continuïteit voor zijn bedrijf te borgen moet hij zelf maatschappelijk draagvlak opbouwen in de gemeenschap waarin hij actief is.
Da's gemakkelijk gezegd - maar in de praktijk verdomd lastig. De boer is daarvoor weliswaar zelf als eerste verantwoordelijk, maar kan het niet alleen.
We moeten daar modellen voor ontwikkelen, best practices met elkaar delen, de dialoog gaan opzoeken en noem het maaar op.
Wat mij betreft een stevige opdracht voor alle ketenpartijen en stakeholders. We hebben tientallen jaren achterstallig onderhoud in te halen.
- het is goed dat de sector bezig is met communicatieve initiatieven. Maar daar zou ik één stap aan toe willen voegen - het opzetten van de dialoog. deels sectoraal, maar bovenal lokaal.
Deze dialoog is nog niet eerder tot stand gebracht en is basisvoorwaarde om te komen tot een gedragen aanpak.
2. Specifiek
De discussies in Diessen en ander plaatsen volgend, denk ik dat er links er rechts knellende situaties zijn die niet met algemeen beleid op te lossen zijn.
Dat moeten ook de politiek verantwoordelijken zich aantrekken.
Als het waar is dat regels weliswaar zijn correct zijn gevolgd, maar dat de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het, met de kennis van nu, de verkeerde regels waren, moet bekeken worden op welke wijze maatwerk mogelijk is om tot aanvaardbare oplossingen te komen.
Hier zou wat mij betreft het provinciaal bestuur het voortouw mogen nemen.
Nee, de gewone prietpraat die ik helaas moet volgen omdat er anders teveel achter een gedegen weblog als Foodolg langs gaat. Het ondermijnt je blog.
Paul, ik heb iets gemist. Wat was er op twitter, welke Hashtag?
En ik verbaas mij erover, nog steeds, dat boeren zich in een slachtofferrol laten zien. Je kunt verwijzen naar allerlei stimuleringsregelingen die er zijn geweest om productie te verhogen, er werd door de boeren zelf niet naar de markt gekeken. De burger werd veelal eerder als vijfde wiel aan de wagen gezien dan als consument en bondgenoot. Ga nu dan maar liggen piepen, kijk eerder naar je sector of boerenorganisatie zelf. Die hebben zich overgeleverd aan de verwerkende industrie en zijn gaan produceren op basis van te lenen kapitaal. Dan krijg je een wedstrijd wie de langste adem heeft. Economische wet.
Als veroordeeld exportland is de mogelijkheid voor landelijke, regionale afzet marginaal. De problemen zijn zo'n jaar of 5 geleden begonnen toen ons exportland bij uitstek, Duitsland, zelfvoorzienend werd en nu een geduchte concurrent is op onze eigen markt. Wij krijgen nu een koekje van eigen deeg, zij kunnen het zeker zo goedkoop en vooral, wat imago betreft, is het daar niet slechter. Leer er maar mee leven, net als de Zweden en de Engelsen. Voor de aardigheid vanavond dat prietpraat twitter gevolgd en geschrokken van de instelling van Nederlandse ondernemers in de varkenssector. Mijn god, wat leven die in een zelfingenomen standpuntomgeving.